Μήλο μου κόκκινο

Έχω ένα μήλο στο συρτάρι. Πολύ καιρό. Ένα όμορφο, τεράστιο, κατακόκκινο, μοσχομυριστό μήλο. Έχει και μάρκα. Έχει πανω στο στιλπνό του κορμί ένα αυτοκόλλητο που λέει ότι είναι από τη Ζαγορά. 

Εκεί στο μαγικό Πήλιο μεγάλωσε αυτό το υπέροχο μήλο, το φύσηξε ο μαγεμένος αγέρας του βουνού, το πότισαν τα γάργαρα νερά του, το ανέθρεψε Πηλιορείτης ταλαιπωρημένος από της σοδιάς τις παραξενιές και από του βουνού τα τερτίπια. Το βγαλα από το συρτάρι και το χω δίπλα μου να το βλέπω. Να το μυρίζω. Να του επιτρέψω να με ταξιδέψει στο λατρεμένο τόπο που χω καιρό να πάω. Το βγαλα και το κοιτώ και με κοιτά κι αυτό κι αναρωτιέται, "πότε θα με φας Χριστιανέ μου; Εγώ ήρθα για σένα από κει μακριά, σου φερα του Πηλίου τις κορφές και τις θάλασσες, τα χιόνια και τη δροσιά, τις αναμνήσεις σου όλες, τις χαρές σου - γιατί μόνο χαρές έχεις μέσα σ ένα παραμύθι, κι εσύ απλά με κοιτάς; Φάε με και ταξίδεψε με τη γλύκα μου εκεί που θα θελες να είσαι τώρα, είτε είναι το Πήλιο αυτο, ή το χωριό του Αη Βασίλη-δεν έχει σημασία, ταξίδεψε με τη γλύκα μου εκεί που θέλεις".

Κι έχω ταξιδέψει, έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου, στο μαγικό βουνό άπειρες φορές, στην Ελλάδα ολόκληρη, στη Μήλο των πετρωμάτων, στην Πάτρα του καρναβαλιού, στην Ολυμπία για μια συναυλία εκεί δίπλα στ αρχαία, στης Νάξου την Πορτάρα, στης Δήλου τα λιοντάρια, στων Δελφών τους γκρεμούς, στου Μετσόβου τα χιόνια και τη ζεστή φασολάδα, στης Μυκόνου τα σοκάκια, στης Αστυπάλαιας την μπερδεμένη χώρα, στης Ζακύνθου τις σπηλιές τις γαλάζιες, στης Σαλονίκης την παραλία, στα Γιάννενα στη λίμνη, στης Κίμωλου το παστίτσιο, στου Αχέροντα το Μαντείο, που να πρωτοθυμηθώ.

Στου Καίρου τα παζάρια και στης Καζαμπλάνκα τα σοκάκια. Στα πλακόστρωτα της Ρώμης και στης Πόλης τα στενά, στις Φλωρεντίας τις εκκλησιές και στης Βενετίας τα κανάλια, στις αγορές του Μιλάνου και της Φεζ... και αλλού κι έρχονται κι άλλα.

Αχ μήλο μου κόκκινο ρόιδο βαμμένο, ταξίδεψες να ρθεις σε μένα κι εγώ τόσα ταξίδια κι ένα μήλο δεν έχω φάει. Αχ μήλο μου, εσύ που έδιωξες τους Πρωτόπλαστους από τη γη της επαγγελίας. Αχ μήλο μου... μόνο για μένα δεν είσαι πειρασμός. Δεν είμαι εγώ για τέτοιους πειρασμούς, ταξίδια δώσε μου, όχι μήλα... Αλλά τι να σε κάνω, για να διώξω το γιατρό θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα σε φάω. Θα μείνει το συρτάρι άδειο από σένα αλλά έκανες αυτό που ήθελες, με ταξίδεψες!

Υ.Γ. Ωραίο ήταν το άτιμο κι ας μη μου αρέσουν τα μήλα, είχε βέβαια ζαχαρώσει λίγο αλλά ήταν ωραίο Ζαγορίτικο!