Να κάνουμε και τέλειο κορμί (Πους απς) Παρτ Ουάν

Μέσα σε όλα που πρέπει να γίνονται καθημερινά, δουλειά, μετακινήσεις, σπίτι, μαγείρεμα, σφουγγάρισμα και πλύσιμο πιάτων, η ζωή μου επεφύλαξε και μια άλλη πινελιά στη ρουτίνα μου, αυτή της σχεδόν καθημερινής επισκέψεως στο γυμναστήριο της γειτονιάς, το οποίον παραδόξως αν και είναι της γειτονιάς και όχι καμια αλυσίδα περιωπής, είναι αρκετά αξιοπρεπές, με γυμναστάς προθύμους να βοηθήσουν και να συμβουλέψουν δείχνοντας το αναγκαίο ενδιαφέρον για τον δύσμοιρο που δεν έχει ιδέα τι είναι το Πεκ Ντεκ και άλλα εξωτικά.

Εκεί λοιπόν μαθαίνω καθημερινά να υποβάλλω το γέρικο κορμί μου σε διάφορους άθλους φέρνοντάς το στα όριά του, μαθαίνω καινούριους όρους, μαθαίνω να αισθάνομαι εξαιρετικά φιτ (μετά που τσακίζω τις τυρόπιττες του παρακείμενου φούρνου μου φεύγει αυτή η εντύπωση) και φυσικά μαθαίνω έναν όμορφο αν και λίγο ιδρωμένο καινούριο κόσμο ο οποίος όπως άλλωστε κάθε κόσμος που σέβεται τον εαυτό του έχει τις φυλές του... Οι φυλές του Ισραήλ λοιπόν μέσα σε έναν περιορισμένο χώρο έχουν αρκετό ενδιαφέρον από κουτσομπολίστικης και ανθρωπολογικής πλευράς... θεωρώ δε, θα δείξει, ότι αυτό το ποστ θα ολοκληρωθεί σε περισσότερες της μίας αναρτήσεως, πάμε σιγά σιγά γιατί έχω να κάνω πόδια;

Μέσα λοιπόν σε όλους τους δύστυχους που χτυπιούνται 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 (παραπάνω δεν έχει φιλενάδα είναι καθορισμένο με σοφία από τα παλιά χρόνια αυτό) φορές τη βδομάδα είναι και η φυλή η δικιά μου, η φυλή των average πρώην ζουμπουρλούδικων που χτυπιόμαστε με μανία και κάνουμε ότι γουστάρουμε κιόλας και συζητάμε για προγράμματα και διατροφή και βρε Σούζυ μου ένα παστίτσιο το μεσημεράκι το χτυπάμε μετά την πρωινή τυρόπιτα με το Μίλκο (δεν έχω καλύτερο) κι ενώ τα μπράτσα φουσκώνουν και η πλάτη γραμμώνει, η έρμη η κοιλιά δε λέει να πέσει! Που να πέσει η δύστυχη όταν έρχεται η γλυκειά εσπέρα και να το παστίτσιο που μεινε απ το μεσημέρι, μην πάει χαμένο βρε κουκλί μου, να και μια μους σοκολάτα να φύγει η ψαρίλα κι από καύσεις μόνο το τσιγάρο που το τραβάει η ορεξή σου μετά τη μους, δεν το τραβάει το άτιμο; Και η κοιλιά, κοιλιά γαμώ τα γεράματά μου μέσα που όταν ήμουνα παιδί γραμμάριο λίπους δεν είχα πάνω μου (δεν έτρωγα βέβαια τον αγλέουρα κι έτρεχα στους δρόμους όλη μέρα - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Υποκατηγορία της φυλής της δικιάς μου είναι οι average πρώην τόφαλοι που έραψαν ΚΑΙ το στόμα - εγώ θα φάω για πρωινό ένα γκρεϊπφρούτ (α πα πα πα πα), το μεσημέρι κοτόπουλο ψητό ΧΩΡΙΣ ΛΑΔΙ και ένα φύλλο μαρούλι - όχι 2 γιατί με βαραίνει. Το βράδυ δε μόνο το μαρούλι.... (κι όπως έλεγε όταν ήμουν στο δημοτικό εκείνο το δημώδες στο ανθολόγιο «έφαγες το μαρούλι σου, δίχως λάδι δίχως ξύδι; Και πώς δεν επνιγήκαμε σε τούτο το ταξίδι;») άλαδο το δόλιο. Η διαφορά της υποκατηγορίας ταύτης είναι ότι πέφτει ΚΑΙ Η ΚΟΙΛΙΑ κι έτσι εμείς οι υποδέλοιποι ζηλεύουμε και φτάνουμε σε σημείο να τρώμε περισσότερο απ τον καημό.

Λίγο πιο πέρα, να να εκεί δίπλα στον καθρέφτη είναι ο ωραιοπαθής τυπάκος, μεσ στη γράμμωση, ένα κορμί αγαλματένιο, το χαμόγελο της Κολγκέιτ, μια φάτσα κουκλίστικη και το υφος 100 καρδιναλίων. Επίσης της δίαιτας του μαρουλιού (ενίοτε και φακές με κάτι ματζούνια και άλλα σιχαμένα) αλλά με μια ωραιοπάθεια που του κυβερνά το είναι του. Σηκώνει βάρη- δεν κλατάρει, αλλά κοιτάζεται στους καθρέφτες από κάθε γωνία και μεριά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ιδρώσει γιατί

α. Θα χαλάσει το μαλλί

β. Θα βραχεί το μπλουζί το σπεσιάλ που το ψαχνε 2 μήνες να ταιριάζει στην κορμοστασιά και την ιδιοσυγκρασία του

γ. Θα μυρίσει τζατζικίλες επίσης το μπλουζί και αυτό πλένεται μόνο στο καθαριστήριο

δ. Θα χαλάσει το μαλλί, τό παμε 2 φορές γιατί είναι σημαντικό.

Απαραίτητο στοιχείο του άουτφιτ του ωραιοπαθούς είναι να τονίζει εκτός της γράμμωσης και τα τατουάζ που είναι διακριτικά σπαρμένα στο κορμί του (σαν τα διαμάντια στο κορμί της; Ε! καπως έτσι!)

Μέσα εκεί που είναι οι μπάρες είναι ο γνωστός σε όλους μας σφίχτης. Καλό παιδί χωρίς όμως πολλά πολλά και χαιρετούρες, γεμίζει τη μπάρα με όσα βάρη δεν θα σηκώσω εγώ και όλο μου το σόι σε ολάκερη τη ζωή μας και σφίγγεται. Σφιγγεται πολύ. Το πρόσωπο κοκκινίζει. Οι φλέβες πετάνε. Εγώ νιώθω την ανάγκη να φέρω το βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών καλού κακού. Τα μούσκουλα φουσκώνουν. Οι φλέβες πετάνε ακόμα πιο πολύ και ακούγεται η πολεμική ιαχή «ΙΑΑΑΑΑΑΑΑΡΧΧΧΧΧΧΓΚΧΧΧΧΧΧ» και η μπάρα σηκώνεται. Τα ποδαράκια που συνήθως είναι σαν καλαμάκια τρέμουν. Η μπάρα κατεβαίνει. Ο ιδρώτας κυλά. Μια ανάσα και πάμε πάλι «ΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΧΓΚΧΧΧΧΧΧΧ» και οι κατσαρίδες εξαφανίζονται από το κτίριο.

(Τώρα που το σκέφτομαι δεν τελειώνει έυκολα αυτό το θέμα, μήπως να το συνεχίζαμε αργότερα βρε φιλενάδα γιατί πείνασα ελαφρά;)