Ας μιλήσουμε για ανθρώπους

Κάνοντας ποδήλατο σήμερα, από το σπίτι στη δουλειά, κάτω από καιρικές συνθήκες που βοηθούν – βλέπεις η συννεφιά και το αεράκι είναι ό,τι πρέπει για το ποδήλατο – ένιωσα τα πόδια μου να ταλαιπωρούνται και να πονούν γιατί ήμουν σε ανηφόρα. Λίγα μέτρα πιο πέρα η ανηφόρα γινόταν κατηφόρα για να δώσει τη θέση της σε άλλη ανηφόρα και ούτω καθ εξής. Έτσι είναι το ανάγλυφο του λεκανοπεδίου, ευθείες δεν πολυέχει είναι σπάνιες, δυσεύρετες και ακριβές – κάτι σαν πολύτιμος λίθος, σαν όμορφο χάδι, σαν ανάσα και χαμόγελο, σπάνιες και δυσεύρετες στην πόλη που ζούμε, στη χώρα που ζούμε, στην κοινωνία που ζούμε.

Ήρθε λοιπόν, άθελά μου εντελώς, στο μυαλό μου η ατυχής δήλωσε που έκανε κάποια στιγμή στο παρελθόν – πέρσι ή πρόπερσι, θα σε γελάσω, ο γλυκύτατος κος Σιμαρδάνης, η οποία παίζει πολύ από χτες στα σόσιαλ τα μίντια επ αφορμής του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας που έγινε το Σάββατο, και αρέσει πολύ σε πολλούς φίλους μου και αναπαράγεται και χαρακτηρίζεται ως αξιοπρεπής και είναι η εξής:

«Την ημέρα του Gay Pride μου ζήτησαν από ραδιοφωνικό σταθμό να μιλήσω, αλλά τους είπα ότι δεν συμφωνώ. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν να λες «είμαι περήφανος που έχω αυτιά». Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά. Περήφανος μπορείς να είσαι για χίλια δύο άλλα πράγματα. Θα μου άρεσε να νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου για κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου. Δεν νιώθω περήφανος που είμαι gay, ούτε εσύ πρέπει να νιώθεις περήφανος που είσαι straight. Να είσαι περήφανος επειδή είσαι τίμιος, καλός άνθρωπος, ή καλός πατέρας».

Ωραία τα λέει λοιπόν ο γλυκύτατος κος Σιμαρδάνης, πολύ ωραία ακούγονται όλα αυτά σε μια κοινωνία χωρίς ανηφόρες και κατηφόρες, σε μια κοινωνία χτισμένη στην επιφάνεια της θάλασσας όπου κανείς μπορεί να πλέει αμέριμνος, χωρίς σκοτούρες μιας και όλα είναι λυμένα, μιας και ισότητα και ισοτιμία υπάρχει, ανάμεσα στα φύλα, στη διαφορετικότητα, στα πάντα.

Αναρωτιέμαι όμως (ψέμα είναι αυτό, δεν αναρωτιέμαι καθόλου – γνωρίζω) αν τα πράγματα είναι όντως έτσι. Και μιας και δεν αναρωτιέμαι ας υποκριθούμε ότι το κάνω μόνο και μόνο για την οικονομία της τοποθέτησης.

Είναι λοιπόν η κοινωνία μας - παγκοσμίως – αγγελικά πλασμένη μέσα στην ισοτιμία και σε συννεφάκια όπου παχουλά χερουβείμ χαμογελούν ανερυθρίαστα; Υπάρχει η όχι διάκριση στην έκφραση σεξουαλικής διαφορετικότητας; Υπάρχουν ακόμα και σήμερα, ουκ ολίγες περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι αυτοί δέχονται λεκτικές ή σωματικές επιθέσεις, διακρίσεις στο κοινωνικό κι εργασιακό περιβάλλον, διακρίσεις από την Πολιτεία και τους υπάρχοντες νόμους; Υπάρχουν έφηβοι που τρώνε ξύλο από συμμαθητές τους γι αυτό και μόνο το λόγο, που διώκονται από τα σπίτια τους, από τους ίδιους τους γονείς τους – που πετιούνται στο δρόμο στην κυριολεξία, που δέχονται το μίσος δικών τους ανθρώπων και μη. Που δεν έχει νομοθετηθεί ακόμα ορθά το δικαίωμά τους στη συντροφικότητα και φυσικά η παιδοθεσία – αλήθεια κύριε Σιμαρδάνη μου, λέτε ότι θα νιώσετε περήφανος αν είστε καλός πατέρας, πως θα γίνετε καν πατέρας εφόσον αυτό δεν σας επιτρέπεται;

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες – για μέρες ή χρόνια επί του θέματος αλλά δεν χρειάζεται, I rest my case και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Οπότε το ρεζουμέ μου αξιοπρεπή κύριε Σιμαρδάνη μου, υπέροχε κύριε Σιμαρδάνη μου όπως σας χαρακτηρίζουν στα σόσιαλ τα μίντια – δεν σας γνωρίζω προσωπικά και δεν έχω κανένα λόγο να ισχυρισθώ το αντίθετο, το ρεζουμέ φίλοι μου αγαπημένοι, παλιοί συμμαθητές και συγγενείς, είναι ότι η τοποθέτησή σας είναι εξαιρετικά ανεπαρκής και απευθύνεται στην ευθεία της ουτοπίας και όχι στο πραγματικό ανάγλυφο της ζωής και τη κοινωνίας. Μια ανεπαρκής και βολική τοποθέτηση από έναν άνθρωπο που ενώ θα μπορούσε να προσφέρει πολλά αρκείται στην «αξιοπρέπεια» της μη συμμετοχής. Γιατί αγαπητοί μου φίλοι, ακόμα και με το καρναβαλικό πρόσωπο που έχει ένα μικρό μέρος της παρέλασης Υπερηφάνειας, εκφράζονται προβλήματα που πρέπει κάποια στιγμή να λυθούν.

Για να μην αυτοκτονήσουν άλλα απεγνωσμένα παιδιά. Για να μην καταστραφούν άλλες ζωές. Για να έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες.

ΥΓ. Όχι ξάδερφε, ας μη μιλάμε για πουσταριά, ας μιλήσουμε για ανθρώπους.