Φθινοπωρινές θύμησες

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Μπήκε το χινόπωρο, η θερμοκρασία έπεσε λιγάκι, τα φύλλα πέφτουν επίσης, ο Οκτώβρης ο πρώτος ουσιαστικά επίσημος της εποχής είναι εδώ, με υποσχέσεις για δροσιά, για πρωτοβρόχια για αρώματα και αναμνήσεις.

Ένας μήνας γιομάτος θύμησες, θύμησες από λίγο πριν μέχρι ακόμα πιο πέρα, θύμησες απ τα μικράτα μας, που ζωσμένα τη σάκα τη σχολική, με ύψος λίγο πιο πάνω απ το ένα μέτρο, περπατάγαμε ζωσμένοι με καπαρτινάκι σένιο τα 25 λεπτά για το σχολείο, το σχολείο που ήταν και μακριά και σε αθλία κατάσταση.

Τα πράγματα ευτυχώς άλλαξαν, γίνανε περισσότερα σχολεία από τη δεκαετία του 70 που πρωτοπήγα εγώ, και τα παιδιά χαρούμενα παίζουν και γελούν ανέμελα στον ήλιο το φθινοπωρινό.

Οι μνήμες είναι απρόβλεπτες, μια μυρωδιά, ένας ήχος, ένα τραγούδι είναι αρκετά για να σε ταξιδέψουν πίσω.

Έτσι λοιπόν, εκεί που ετοιμαζόμουν προχτές, για τη βραδυνή έξοδο με φίλους διαλεχτούς, άκουσα φωνές παιδιών στο γηπεδάκι του σχολείου δίπλα στο σπίτι και μεταφέρθηκα ξανά στα σχολικά χρόνια.

Βγάζοντας τα φθινοπωρινά γιατί ψύχρανε, θυμήθηκα ότι παρόλο που ήμουν ένας απ τους καλύτερους μαθητές, απ την αρχή του σχολείου μέχρι το τέλος, Πανεπιστήμιο δεν πήγα, λάθος επιλογές και ανατροπές στην πορεία αυτή.

Παρόλα αυτά, κατάφερα να έχω μια συμπαθητική καριέρα και όμορφες εξωσχολικές δραστηριότητες. Και κάπου εκεί αντιλήφθηκα ότι πρέπει να χάσω το συντομότερο κιλά γιατί δεν μου κάνουν τα φθινοπωρινά τα ρούχα...

Τις προάλλες δε, εξιστορούσα σε αγαπημένες συναδέλφους τη μαγεία που είχε η ψαρόσουπα στην Πάχη, όταν πήγαινα με τους γονείς μου, πριν 30-35 χρόνια όπως συνειδητοποίησα μετά.

Μετά θυμόμαστε με την αγαπημένη φίλη Σοφία, την ώρα που με κέρναγε μαγευτικά ροβύθια, ένα Πάσχα στη Τζιά - πριν 13 χρόνια, όπως επίσης συνειδητοποιήσαμε μετά.

Και μετά αναρωτιέμαι γιατί τρίζει το γόνατο τώρα που άλλαξε ο καιρός.

Καλό μας μήνα!