S/M (όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις)

Που λες, πριν μάθω ότι τα τριγλυκερίδια, οι χοληστερίνες, (καλή, κακή και άσχημη, αμφότερες) και τα ουρικά οξέα έφτασαν σε ύψη δυσθεώρητα, είδα το μπακόνι που έχει ελαφρά δημιουργηθεί στο θεσπέσιο κορμί μου, και μετά από παραίνεση του υπέροχου συντρόφου μου (ευγενής παραίνεση η αλήθεια είναι, μου είπε «μήπως να χάσεις μερικά κιλάκια;» και δεν μου είπε «τι σκατά τρως κι έχεις γίνει έτσι - θα σε στείλω στη μάνα σου», είπα κι εγώ να το ράψω επιτέλους αφενός και αφετέρου να πάω μετά από 1,5 χρόνο τεμπελιάς , στο γυμναστήριο. Και γράφτηκα και πάω τα πρωινά και περνάω ζάχαρη.

Και απέναντι από το γυμναστήριο έχει έναν φούρνο από αυτούς που πουλάς το οικοπεδάκι στο Σχοίνο για να πάρεις τυρόπιτα κι έναν Σκλαβενίτη μικρό, fresh market λέγεται θαρρώ, ο οποίος πολύ με βολεύει γιατί πηγαίνω ζαλωμένος σαν το γαϊδούρι και άρτι γυμνασμένος να πάρω συνήθως γάλα, δημητριακά, ζαρζαβατικά και φρούτα εποχής για να μασουλάω υγιεινά και ανυπερθέτως στο χώρο εργασίας μου.

Έτσι λοιπόν, αισθανόμενος το λιγότερο ωσάν το Χουλκ, πήγα και σήμερα το πρωί μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι ο τόπος δεν έχει ελπίδα ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να πεις.

Πάω λοιπόν να μπω και είναι πριν από μένα μια γιαγιά Κολωνακίου, ξέρεις, το μαλλί λάχανο, το φουστάνι - ρόμπα φούξια και το κινητό κρεμασμένο στο αυτί με ένα εξαιρετικά ευέλικτο τρόπο για την ηλικία της, η οποία προσπαθεί να πάρει το καλάθι από τη σειρά με τα καλάθια, αλλά με το ένα χέρι γιατί το άλλο προσπαθεί να κρατήσει το κινητό, και μιας και πέφτει κοτσομπολιό άγριο με τη συνομιλήτρια την Τασία (το άκουσα και βρίζανε τη νύφη της), ρίχνει κάτω τη στοίβα με τα καλάθια, τα κλωτσάει να κάνει χώρο και περνάει να ψωνίσει χωρίς να διακόψει ούτε για κλάσματα του δευτερολέπτου τη συνομιλία. 

Μαζεύω εγώ τα καλάθια γιατί και ντούκης είμαι μετά το γυμναστήρια και άνθρωπος με Παιδεία, και την ακολουθώ για να πάω να πάρω γάλα. 

Εκείνη όμως αερίζει το καλάθι και μπλοκάρει το διάδρομο και δεν με αφήνει να περάσω, κι εγώ στην αρχή ξεροβήχω αλλά δεν με ακούει οπότε με ένα στριφογυριστό μπλονζόν, ένα διπλό τόλουπ κι ένα α τουτ αλέρ καταφέρνω να την προσπεράσω να πάρω το λάιτ το γάλα να φάω αυτά τα έρμα τα δημητριακά που δεν τρώγονται σκέτα κι έχουσι και κότζι μπέρι. Κι άμα δεν το μουσκέψεις το κότζι μπέρι δεν κατεβαίνει με τίποτα!

Μετά πάω στη μαναβική να πάρω ροδάκινα για δροσιά και βιταμίνη και βλέπω έτερη γραία, σε χειρότερη κατάσταση αυτή, που θέλει να πάρει ντομάτες και τραβάει τη σακούλα και ρίχνει όλες τις σακούλες κάτω και λέει «πω πω» και τις αφήνει κάτω και φεύγει και πάει αλλού και κάνει την αδιάφορη - ότι τις έριξε άλλος και καλά, και η σημερινή νεολαία και όλα τα συναφή.

Και μετά ανακαλύπτω ότι μέχρι να βάλω 3 αγγουράκια απ τα μικρά, η πρώτη γριά έχει πάει στη ζυγίστρια και τη βάζει να της κόψει ένα καρπούζι, κι εγώ έχω αργήσει και πηγαίνω από πίσω να ζυγίσω τα ροδάκινα και τα αγγουράκια, αλλά εκείνες έχουν πιάσει κουτσομπολιό για τη γριά που έριξε τις σακούλες και η μία λύνει, η άλλη δένει και μετά τη χαιρετούν αμφότερες κι εγώ σιγοβρίζω και ανυπομονώ και σκάει το κλου της ημέρας.

Κυρία γύρω στην ηλικία μου εμφανίζεται από το πουθενά με καρπούζι παραμάσχαλα και βλέμμα χαμένο στα βάθη της Ανατολής. Μετά είδε ότι εγώ είχα πάρει ροδάκινα και άλλαξε το καρπούζι με πεπόνι κι ένα τσαμπί σταφύλια το οποίο και περιέφερε χωρίς σακούλα, με αποτέλεσμα να πέφτουν οι ρώγες κάτω, να μαζεύει αυτή τη μία, να πέφτει έτερη, ξεχαρβάλωσε το τσαμπί, σύχρηστο το πλακάκι, μέχρι που της λέει η υπάλληλος που ζύγιζε «βάλτε τα καλέ σε μια σακούλα, χάλια το κάματε το μαγαζί» και τά βαλε, και μετά ήθελε κομμένο καρπούζι - και μετά ήθελε να μου φάει τη σειρά αλλά φυσικά δεν τα κατάφερε. 

Μην ψηφίσεις, δεν έχει νόημα, ψηφίζει αυτή για σένα...