Αεροπορικές χλιδές

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Παίρνεις που λες το αεροπλάνο με εταιρία ουχί λόου κοστ, μας φάγανε τα φτηνιάρικα, ας ζήσουμε μιαν ανθρώπινη εμπειρία! Και πας στην πύλη που δεν είναι η γνωστή στο τέρμα του Θεού και στου διαόλου τη μάνα, και δεν σου μετρούν το τσαντικό να ιδούν αν χωρεί στο κουτί το τσίγκινο, κι έχεις μια ποιότητα βρε αδερφέ, αισθάνεσαι λίγο πλούσιος (κατάτι) και μπαίνεις στο αερόπλανο που έχει ωραία χρώματα στα καθίσματα και μια πιο κομ ιλ φο εμφάνιση κι έρχεται το γεύμα! Α, το γεύμα. Το γεύμα που σου προσφέρουν και δεν το πληρώνεις, το γεύμα που δεν είναι οι αραβικές που κουβάλησες μόνος μέσα στο τσαντάκι με φόβο ψυχής μην την πιάσουν τη μαγιονέζα για υγρό άνω των 100ml και το φάει στο τέλος η κυρία στον έλεγχο, ναι έρχεται το γεύμα και θες να εντυπωσιαστείς, αλλά φευ...

Το γεεύμα λοιπόν έρχεται σε ενδιαφέρον μωβ λευκό κουτί, έξυπνο design, με τίτλο “freshly made” και περιγραφή "εμπνευσμένο από την παραδοσιακή κουζίνα και δημιουργημένο από έμπειρους σεφ." Ω, πως το πουλάνε το γεύμα τους!

Συγκινείσαι και το ανοίγεις. Μέσα έχει ένα διάφανο κουτί 8χ5 δηλαδή περίπου 40 εκατοστά είς τον κύβον, με κάτι παγωμένες βίδες κάτω κάτω (3-4 κουταλιές της σούπας όλες κι όλες), λίγα κομμάτια παγωμένου καρότου ενδιαμέσως και κάτι μπουκιές, μη φανταστείς, στο σύνολο 2 φυσιολογικές μπουκιές, ακαθόριστης πρωτεΐνης - μάλλον κοτόπουλο αλλά όρκο δεν θα πάρω, μεγάλος άνθρωπος, κρίμας είναι...

Όλο αυτό συνοδεύεται με ένα μικρό μικρό, πτι και πεκένιο φρατζολάκι ψωμάκι, ένα κομματάκι τυρί, κασέρι ελβετικό διαλεχτό που βρωμάει ελαφρά ποδαρίλα, όχι από All Star, από κάτι πιο διακριτικό, ένα βουτυράκι παγωμένο -  το οποίο για να το απλώσεις με το πλαστικό μαχαιράκι είναι απλά αδύνατον και το επιδόρπιο!

Το επιδόρπιο είναι εμπειρία μοναδική! Έταιρο κουτάκι, 5χ3, 15 ολάκερα εκατοστά είς τον κύβον, μισογεμισμένα με κάτι ανησυχητικά λευκό κι ένας σοκολατένιος ανθός στην κορυφή να αιωρείται σαν άγγελος στα νέφη.

Τελικά το άσπρο ήταν σαν σαπουνάδα με γεύση αχλάδι (πιο χημικό άρωμα μόνο σε χημικό πίλινγκ ή χημικό πόλεμο- είμαι βέβαιος ότι δεν πέθανε ούτε ένα αχλάδι για να δημιουργηθεί ο γευστικός αυτός θρίαμβος) ενώ το άνθος σοκολάτας ήταν τόσο απελπισμένα λεπτό που είχε σχεδόν αρνητικές θερμίδες.

Μετά από το πλούσιο αυτό γεύμα μπήκα σε σκέψεις μήπως έπρεπε τελικά να έχω την αραβική στην τσάντα για συπλήρωμα…

Στο γυρισμό δε, το κουτάκι ήτο ίδιο και τ’ αυτό. Το κυρίως πιάτο – Θεός να το κάνει – ήταν μια λεπτή σαν τσιγαρόχαρτο φλοίδα σολωμού καπνιστού, με ένα φυλλαράκι άνιθο πάνω να δίδει άρωμα (εμείς στα ξένα τον άνιθο τον ελέμε dill, εσείς;) και πατατοσαλάτα από κάτω παγωμένη και ρεντισμένη με την ίδια θεσπέσια σος που ήντουσαν ρεντισμένες και οι βίδες του πηγαιμού.

Το επιδόρπιο δε, ένα μικρό αριστούργημα. Σαπωνώδης μους σοκολάτας με ένα κομματάκι Toblerone από πάνω, μια γευστική πανδαισία, ένα αγλάισμα στον ουρανίσκο. Η Toblerone, όχι η μους!

Άντε και του χρόνου με υγεία να μου έχουν μους φράουλα σαν αυτή που είχαμε φάει στο στρατό το 92 στο Καλπάκι που ήταν σαν σοβάς έτοιμος για σπατουλάρισμα και δεν ξεπλενόταν ποτέ ούτε απ το δίσκο, ούτε απ την ψυχή...

«Γαμημένο» Σύμφωνο

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Χτες ήταν η κηδεία ενός αγαπητού καλλιτέχνη, του Μηνά του Χατζησάββα, γνωστού ηθοποιού και πολύ αγαπημένης φυσιογνωμίας.

Στην κηδεία λοιπόν του Μηνά, ο επί 25 χρόνια σύντροφός του, μέσα στη θλίψη, την πίκρα και την απίστευτη ταλαιπωρία που έχει υποστεί - ξέσπασε. Και μίλησε για το «γαμημένο» το σύμφωνο συμβίωσης. 

Και τότε, όλα τα μέσα, στο ίντερνετ τουλάχιστον, προέβαλαν το θέμα. Καλά έκαναν. Τι θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι τι ειπώθηκε από κάτω από τον λεγόμενο «απλό» άνθρωπο. Τι κορώνες μίσους, τι κραυγές απόγνωσης, τι υστερίες τύπου «τι θα πω στα παιδιά μου», τι κηρύγματα περί ανωμαλίας, περί σατανά, περί δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, για ένα θέμα απλό και ανθρώπινο. Για ένα θέμα που οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες έχουν λύσει ή είναι έτοιμες να λύσουν. 

Όχι όμως εδώ. Εδώ, πέραν των θρησκόληπτων, εμφανίζονται αηδιασμένα και πρόσωπα πολιτικού κύρους, εμπαίζουν τον πόνο και την ταλαιπωρία του ανθρώπου αποκαλώντας τον «αξύριστη χήρα». Εδώ, στην Ψωροκώσταινα βλέπεις υπάρχουν οι νοικοκυραίοι, οι εν δυνάμει νοικοκοιραίοι και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν. Για ποια δικαιώματα μιλάμε; Πως τολμά ο επί 25 χρόνια σύντροφος του αποθανόντος να απαιτεί, να τολμά να απαιτεί να κηδέψει τον αγαπημένο του; Το κράτος δεν το αναγνωρίζει αυτό. Επειδή η κοινωνία μας είναι τόσο βαθιά οπισθοδρομική που ενώ εδώ και χρόνια το «γαμημένο» προαναγγέλεται, το «γαμημένο» δεν έρχεται. Ο Γιωργάκης, καραμέλα. Ο Αντώνης το θάψε βαθιά. Ο Αλέξης το θέτει υπό δημόσια διαβούλευση και γενικώς τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. 

Υπάρχουν και οι φωνές που αναρωτιούνται αν είναι φλέγον θέμα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Εδώ ο κόσμος χρωστά, δεν έχει δουλειά, αυτοκτονεί και τρώει μακαρόνια χαλασμένα, με το σύμφωνο συμβίωσης θα ασχοληθούμε; Κατά την ταπεινότατή μου άποψη, ναι, θα ασχοληθούμε. Όταν μιλάμε για θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη, θα ασχοληθούμε ΚΑΙ με αυτό. Όχι μόνον με αυτό. ΚΑΙ με αυτό. Γιατί μία μία οι αδικίες οφείλουν να εκλείψουν. Μία μία οι τρύπες οφείλουν να γεμίσουν.

Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που αναρωτιούνται τι θα πουν στα παιδιά τους. Οι συγκεκριμένοι - κατά την ταπεινή μου άποψη - τίποτα. Δεν χρειάζεται να πείτε κάτι αγαπητοί. Δεν ξέρετε τι να πείτε διότι οι παρωπίδες δεν σας επιτρέπουν. Δεν ξέρετε τι να πείτε διότι αν δεν μπορείτε να αντιληφθείτε ότι υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί από σας και έχουν και αυτοί δικαιώματα, ε, δεν έχουμε και πολλά να εξηγήσουμε.

Και πολύς κόσμος αναρωτήθηκε αν κι εφόσον ο Μηνάς δεν είχε πει τίποτε δημοσίως επί του θέματος, ελάχιστοι άλλωστε γνώριζαν ότι ήταν ομοφυλόφιλος, ήταν σύμφωνος με το ξέσπασμα του συντρόφου του. Αυτό όμως δεν μπορεί να το ελέγξει κανείς.

Δεν ελέγχεται τι ήθελε ο Μηνάς. Αυτό είναι βέβαιο. Ας ελεγθεί τι θέλουμε εμείς. Θέλουμε μια μερίδα ανθρώπων να είναι πολίτες 2ης κατηγορίας μόνο και μόνο επειδή ερωτεύονται άτομα του ιδίου φύλου; Αν το θέλουμε αυτό, αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν. Αν όχι, οφείλουμε να τα αλλάξουμε επιτέλους. Και ναι. Πλέον είναι γαμημένο το σύμφωνο συμβίωσης που 200 χρόνια είναι προς ψήφιση και δεν ψηφζεται ποτέ, επειδή Φαήλοι και Άνθιμοι και λοιποί σκοταδιστές είναι αντίθετοι. Είναι γαμημένο λοιπόν. Σε κάθε περίπτωση.

French kiss

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Η ιστορία παλιά. Η ιστορία καινούρια. Η ιστορία θλιβερή. 8 (αν δεν κάνω λάθος) ηλίθια ανεγκέφαλοι σκότωσαν 130 και βάλε άτομα. Στην πόλη του φωτός. Αυτό καλείται τρομοκρατία. Αυτό είναι θλιβερό. Είναι απαράδεκτο. Είναι αδιανόητο.

Ή μήπως όχι;

Καθημερινά σκοτώνονται δεκάδες, εκατοντάδες μάλλον στον πλανήτη. Ίσως και χιλιάδες. Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Συρία, Βυρηττός, Παρίσι. Καθημερινά, αθώοι πληρώνουν με τη ζωή τους, ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει πλάνο συγκεκριμένο πέραν αυτό του τρόμου, σε βομβιστικές επιθέσεις, σε αποστολές αυτοκτονίας, σε συρράξεις, σε, σε, σε. Και προχτές ήταν το Παρίσι. Και να σου πω γιατί ήταν σοκαριστικό το Παρίσι πέραν της ωμότητος των εγκλημάτων; Ήταν σοκαριστικό γιατί το Παρίσι το έχεις αλλιώς στο μυαλό σου, το έχεις στο μυαλό σου σαν την Πόλη του Φωτός, σαν το Σηκουάνα, τον Πύργο του Άιφελ, τα κρουασάν και το Λούβρο, σα ρομαντική βόλτα, σαν προορισμό εορταστικό, σαν διακοπές, σαν κάτι όμορφο. Κι εγώ που δεν έχω πάει ακόμα αλλά σκοπεύω να πάω - σύντομα.

Κι εκεί, στο κάτι όμορφο, στο κάτι λαμπερό, συνέβη δολοφονική επίθεση με θύματα εκατοντάδες. Είναι λογικό να σοκαριστείς. Το είχες στο μυαλό σου σε ένα ασφαλές επίπεδο, δεν γνώριζες τα του Παρισίου - ούτε κι εγώ. Δεν γνώριζες παρά ίσως μόνον εξ ακοής, τα περί των γκετών, και ίσως είχες ξεχάσει περί των Γαλλικών κτήσεων, σε έχει βλέπεις βουτήξει απ το σβέρκο η γερμανική και δορυφορικά φιλογερμανική μέγγενη, που τη Γαλλία τη φέρνεις στο μυαλό σου μόνο σαν λαμπρό πολιτισμό, μόνο σα διαφωτισμό, μόνο σαν υπέροχη μουσική και πεσμένα φύλλα έξω απ τις Βερσαλίες. Δεν γνωρίζεις αν συμμετείχε στο παρελθόν στη γέννηση του ISIS και αν έγινε αρωγός σε αυτά τα εγκλήματα μόνο για οικονομικούς λόγους. Μάλλον έτσι είναι.

Και πληρώνουν οι αθώοι - φυσικά. Βγήκανε μια βόλτα Παρασκευή βράδυ και ξαφνικά τους γάζωσαν τα καλάσνικοφ και τους συνέθλιψαν οι βόμβες. Σφαίρες και βόμβες φανατικών ηλίθιων. Διότι αυτοί που μεταφράζουν μια οποιαδήποτε θρησκεία ως φονική εντολή, μόνον ηλίθιοι είναι, ανόητα πιόνια σε χέρια ειδημόνων που τους χρησιμοποιούν σα ζωντανές σφαίρες. Η οργή της καταπίεσης, του φανατισμού, της φτώχειας, του ο,τιδήποτε είναι η μεγαλύτερη τύφλωση. Και μέσα σ αυτήν την τύφλωση, η ζωή, το υπέρτατο δώρο, είναι άνευ αξίας. Δυστυχώς.

Και ας έρθω στα δικά μας. Κάποιοι, και καλά έκαναν, μίλησαν ή έδειξαν την πίκρα, τον αποτροπιασμό, την έκπληξή τους, βάζοντας τη γαλλική σημαία, τον πύργο του Άιφελ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, στα προφίλ τους στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Κάποιοι άλλοι, επίσης καλά έκαναν, όχι. Κι εκεί αρχίζει ο πανηλίθιος φεϊσμπουκικός εμφύλιος.

Γιατί αυτοί που έβαλαν δεν αντέδρασαν παρόμοια σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Προχτές επίσης έγινε βομβιστική επίθεση στη Βυρηττό. Γιατί αυτοί που δεν έβαλαν, δεν έβαλαν. Ποιος πόνεσε πιο πολύ. Ποιος ασχολήθηκε με την Ελλάδα. Ποιος δεν ασχολήθηκε. Τι είπες εσύ, τι είπα εγώ και ποιος την έχει μεγαλύτερη. Το τι αντίκρυσαν τα μάτια μου χθες και προχτές είναι άνω ποταμών. Ξέχασαν οι πατριώτες ότι οι Γάλλοι διαδήλωσαν πριν λίγο καιρό υπέρ της Ελλάδας. Βάλανε Ελληνικές σημαίες στα μούτρα. Βριστήκανε και αντάλλαξαν χυδαίες εκφράσεις. Επιχειρηματολογούσαν άσκοπα εκατέρωθεν. Ειρωνία, κακία, χολή - γιατί; Επειδή το Παρίσι τι; Έπρεπε να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι ξαφνικά, μια Παρασκευή βράδυ; Έπρεπε τι; Να τιμωρηθεί η Ευρώπη; Μα δεν τιμωρήθηκε η Ευρώπη. Τυχαίοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και τώρα; Δεν θα είναι τα πράγματα λίγο χειρότερα; Για το κύμα προσφύγων από τη Συρία; Δεν θα φουσκώσει λίγο παραπάνω το φασιστικό αίσθημα στους αμφιταλαντευόμενων; Δεν θα ειπωθούν ψέματα; Γιατί;

Δεν μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά σε έναν ακήρυχτο πόλεμο με θύματα αθώους; Δεν το καταλαβαίνεις ότι ο τρόμος που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει σε κλειδώνει όλο και περισσότερο σε αόρατες αλυσίδες; Γιατί φωνάζεις που κάποιοι πόνεσαν; Γιατί το γελοιοποιείς; Τι σε νοιάζει;

Συνέλθετε. Η ειρωνία και το μίσος οδηγούν σε ακόμα χειρότερες οδούς. Συνέλθετε. Ο κόσμος καίγεται γύρω μας. Μη χτενίζεστε.

ΥΓ. Το 2001, 2 αεροπλάνα έπεσαν στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης σκοτώνοντας χιλιάδες. Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. ποιος ξέρει τι θα είχαμε αντικρύσει...

Greek Horror Story S01E01

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

aka Εφιάλτης στο Φωταγωγό

Ξέρεις το ρητό που λέει ότι όποιος προγραμματίζει ο Θεός γελάει;

Πάμε να σου πω μιαν ιστορία!

Χτες λοιπόν ξυπνάω νωρίς, γιομάτος κέφι κι ενέργεια, φοράω τα καλά μου, σακάκι και πουκάμισο μαύρο, παπιγιόν κεραμιδί, παντελόνι γκρι αρζάν και ποδηλατικό κράνος κι έρχομαι στη δουλειά σαν τρελός με το ποδήλατο, μαζεύοντας απορημένα βλέμματα συμπατριωτών μου στο δρόμο. Είχα να πάρω το ποδήλατο καιρό και ήταν ένα πείραμα για τις αντοχές μου από τότε που ελάττωσα το κάπνισμα σφόδρα, χρησιμοποιώντας το ηλεκτρονικό τσιγάρο- μια εφεύρεση εξαιρετική πραγματικά, την οποία αν δεν θες ή δεν μπορείς να κόψεις το κάπνισμα στη συστήνω ανεπιφύλακτα -και πραγματικά είδα τεράστια διαφορά στην αναπνοή μου.

Ευτυχής λοιπόν, οργανώνω τη μέρα μου, κανονίζω στο κεφάλι μου πως θα ξοδέψω το απόγευμά μου - πολύ όμορφα και δημιουργικά- μέχρι που με παίρνει ο διαχειριστής τηλέφωνο να μου πει ότι έχει γίνει μια ζημιά στην αποχέτευση και πρέπει να βγει στο φωταγωγό να δει τι έχει συμβεί.

Μένω που λες σε μια πολυκατοικία, σε υπερυψωμένο ισόγειο, στο οποίο υπερυψωμένο ισόγειο, όταν ο αρχιτέκτονας σχεδίαζε το κτίριο επειδή ή είχε πιει ή δεν ήξερε τι του γινόταν, έφτιαξε τη μοναδική είσοδο στο φωταγωγό απ το διαμέρισμα που μένω φυσικά εγώ. (Υποψιάζομαι ότι μετά από αυτόν τον άρτιο σχεδιασμό πήρε Όσκαρ και Νόμπελ πρωτότυπου σχεδιασμού πολυκατοικίας και λοιπών νήσων). Οπότε, για να δει ο άνθρωπος τι έχει γίνει, πρέπει να είμαι εγώ στο σπίτι, να ξεβιδώσω μια μεγάλη παπουτσοθήκη που έχω κρεμάσει εκεί για να κρύβει το άσχημο πορτάκι κι επειδή έχει πόρτα-καθρέφτη κοιτιέμαι συνεχώς και ζυγίζει κι ένα κάρο κιλά. Οπότε για να την βγάλω, πρέπει να βγάλω όλα τα παπούτσια - δεν με λες Ιμέλντα Μάρκος αλλά έχει μπόλικα, να ξεκρεμάσω την πόρτα - καθρέφτη, να ξεβιδώσω 7 μεγάλες βίδες και να την βγάλω απ τη μέση.

Μετά, πρέπει να βρω τα κλειδιά για το πορτάκι, τα οποία δεν βρίσκω εύκολα γιατί τους αλλάζω θέση σε κάθε συμμάζεμα συρταριού, να βρω ό,τι άλλο θες, να βρίσω, να χτυπήσω το κεφάλι στο ντουλάπι και μόλις τα βρω να ανοίξω την καταραμένη πόρτα.

Έτσι και χτες ήρθε ο άνθρωπος και αφού έγιναν όλα τα παραπάνω, ανοίξαμε την πόρτα για να αντικρύσουμε λιμνάζοντα βρωμόνερα τα οποία ίσα που δεν είχαν ξεχειλίσει μέσα στο σπίτι, μπάζα, κομμάτια γυαλιά, λάσπη και δεν θες να ξέρεις τι άλλο. Η μπόχα δε, ασύλληπτη.  Απαλλοτριώθηκα εντελώς, επαρκώς κι ανυπερθέτως. Μέσα σε δευτερόλεπτα με έπιασε πονοκέφαλος, άνοιξα μπαλκονόπορτες παντού να φύγει και πίστεψέ με, μέχρι τις 12 που έπεσα για ύπνο δεν είχε φύγει εντελώς. Πήραμε μια βέργα, να βρούμε το σιφόνι που δεν φαινόταν απ τη βρώμα, μετά από κάνα τέταρτο το βρήκε ο χριστιανός, του δωκε μια και φύγαν τα νερά. Μετά συμφωνήσαμε να έρθει και να καθαρίσει σήμερα το απόγευμα.

Σήμερα το πρωί όμως μιας και σηκώθηκα απ τις 6.30 λέω στον εαυτό μου, δεν το καθαρίζεις εσύ να ξεμπερδεύεις, να ρίξεις και τις χλωρίνες να γίνει λαμπίκο; Έτσι λοιπόν, αφού ήπια τον καφέ μου, κατά τις 7.15 ανοίγω το πορτάκι και με ικανοποίηση βλέπω ότι έχει στεγνώσει τελείως οπότε ανασκουμπώνομαι, παίρνω σκούπα, φαράσι και σακούλες και μπαίνω στο φωταγωγό να μαζέψω τα ανεπιθύμητα στοιχεία. Εκεί που σκουπίζω, αναριγώ από αηδία και ακούω ωραία μουσική από μέσα απ το σπίτι, σκέφτομαι να γείρω το πορτάκι να το κάνω έτσι-έτσι με τη σκούπα να καθαρίσει και αυτό - μην κάνω μισές δουλειές. Κι εκεί που το γέρνω να μην πέσουν βρωμιές στο σπίτι, φεύγει το πορτάκι απ το χέρι μου και κλείνει.

Και μένω στήλη άλατος, aka μαλάκας. Κλειδωμένος μέσα σε ένα βρωμικό φωταγωγό 0.5x1.5, θεοσκότεινο, εκτός από την κορυφή 6 ορόφους πιο πάνω όπου είναι η ταράτσα στην οποία κάνουν κάτι εργασίες αλλά δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα - κι ευτυχώς μιας και δεν διατρέχω άμεσο κίνδυνο να μου πέσει κάνα τούβλο στο κεφάλι, με όλα τα φώτα των παραθύρων σβηστά και τίποτα να επικοινωνήσω με κανέναν.

Κάθομαι μερικά λεπτά και σκέφτομαι τι να κάνω και δεν μου έρχεται τίποτα. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Από μέσα απ το σπίτι ακούγεται το Incurably Romantic με Yves Montagne και Merilyn Monroe. Αρχίζω να πιστεύω ότι ζω σε ένα θρίλερ, όπου λίγο πριν πεταχτεί ο βουρδούλαγας, ο πρωταγωνιστής ρομαντζάρει. Η όλη κατάσταση είναι τόσο σουρεάλ που δεν μπορώ να το πιστέψω. Μετά αρχίζει και ενεργοποιείται η λογική. Είμαι κλεισμένος σε ένα φωταγωγό του οποίου την πόρτα δεν μπορώ να ανοίξω, είμαι μόνος στο σπίτι με εξώπορτα κλειδωμένη και ασφαλισμένη με σύρτη, δεν έχω μαζί μου τηλέφωνο ή ο,τιδήποτε για να επικοινωνήσω με κάποιον, το παραθυράκι του μπάνιου έχει σιδεριά για ασφάλεια οπότε δεν μπορώ να το σπάσω να μπω μέσα - είμαι χαμένος από χέρι. Θα πεθάνω απ την πείνα μέσα στο φωταγωγό και θα με βρουν μετά από εβδομάδες, ίσως και ποτέ.

Η μουσική έχει γίνει πιο λάγνα και ο ιδρώτας με λούζει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Κλωτσάω το σιδερένιο πορτάκι μπας και - τίποτα. Αρχίζω και χάνω τα λογικά μου. Ψελλίζω βοήθεια. Τίποτα. Φωνάζω πιο δυνατά. Τίποτα. Συνεχίζω. Τίποτα. Είμαι χαμένος. Αρχίζω και ουρλιάζω ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑ Μ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΒΟΗΘΕΙΑ. Στην αρχή τίποτα. Μετά από λίγο με άκουσε η γριά από πάνω. Η μισόκουφη. Καταλαβαίνεις πόσο φώναζα.

Από κει και πέρα, όλα έγιναν όπως έπρεπε. Η γριά φώναξε κόσμο, κατάφεραν να μπουν στο σπίτι και να με βγάλουν απ το φωταγωγό, απίστευτα ανακουφισμένο και ντροπιασμένο.

Όλα καλά. Θρίλερ ήταν και τέλειωσε.

ΥΓ. Ξέρεις τι φοβάμαι, πως από δω και πέρα, όποτε θα ακούω το Incurably Romantic - το οποίο και λατρεύω, θα θυμάμαι τον εγκλεισμό στο φωταγωγό και θα με κόβει κρύος ιδρώτας...

Σκλήρυνση Καζαμπλάνκας

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Τι κάνετε; Πως είστε; Τα παιδιά; Όλα καλά; Τα σχολεία τους; Είσθε ικανοποιημένοι; Μπράβο.

Κι εμείς καλά, εδώ μωρέ, τα ίδια, δουλειά (δουλίτσα να υπάρχει και το εννοώ) πολλή, μουσικούλες και ομορφιές.

Τα νέα τα μάθατε; Μπήκαν λέει στο αρχείο τα θαλασσοδάνεια που επήραν διάφοροι, μόλις 2-2,5 δισεκατομμυριάκια, μην φανταστείς τίποτε το φοβερό, ψίχουλα πήραν οι ψυχούλες, ψιχουλάκια λιγοστά να ορθοποδήσουν, έχουν κι ένα σκασμό στόματα να ταϊσουν – δεν είναι αυτό που νομίζεις τέλος πάντων.

Ήταν να πάω και στο Μαραθώνιο, α, και είχε μια υπέροχη μέρα, λιακάδα διαλεχτή, αλλά δεν χωράγαμε το πρωί και μας βάλανε εμάς μεσημέρι, κατά τις 4 μπορείτε; Α, δύσκολο στις 4 καρδιά μου, εγώ στις 4 έχω αποφάει και μετά ρίχνω έναν μεσημεριανό τρικούβερτο, μοναδικό. Τι όνειρα, τι αγλάισμα, να σηκωθώ απ τα παλώματα να τρέχω; Ζαμαί σου λέω ζαμαί.

Χτες λοιπόν πήγα και είδα μια ταινία εξαιρετική. Μαργκερίτ λεγότανε, γαλλική ήτο, εξαιρετική. Είναι που λες μια κυρά αριστοκράτισσα στις αρχές του αιώνος η οποία είναι υψίφωνος κι ερμηνεύει σε μια μουσική λέσχη αρχικά αλλά μετά έχει όνειρα για μεγαλεία. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η υπέροχη Μαργκερίτ είναι εντελώς παράφωνη – και δεν το γνωρίζει. Η ιστορία τραγελαφική, πραγματικά όμως, διότι τη συμπαθείς τα μάλα τη γλυκιά Μαργκερίτ, αλλά όταν αρχίζει τις άριες δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου. Μου έφερε στο μυαλό θύμησες απ τα παλιά, όταν η μαμά σιδέρωνε και τραγουδούσε, ενώ ο μπαμπάς – ο οποίος υπήρξε εξαιρετικά καλλίφωνος – την κοίταζε με απεριόριστη αγάπη και μου έλεγε «την ακούς; Ούτε μια νότα δεν μπορεί να πιάσει η άτιμη». Αυτό θυμήθηκα χτες στην ταινία και συγκινήθηκα – αλήθεια!

Για το Μαραθώνιο δεν σου ολοκλήρωσα όμως, διαβάζω ότι 11 πήγαν στο νοσοκομείο. Από τη μία λες οκ, από τους χιλιάδες συμμετέχοντες 11 είναι καλός αριθμός, από την άλλη σκέφτεσαι, που πας αγύμναστος να τρέξεις; Ακόμα και τα 5 χλμ, αν η μόνη άσκηση που κάνεις είναι να ανοίγεις την πόρτα για τον ντελιβερά, είναι πολλά. Αστον βρε μάνα μου το Μαραθώνιο αν δεν έχεις προετοιμαστεί, για τέτοια είμαστε τώρα; Δεν ξέρεις σε τι χάλι είναι τα ελληνικά νοσοκομεία;

Α, εν τω μεταξύ διαβάζω ότι η Κριστίν προσειδοποιεί για τη μείωση της τιμής πετρελαίου. Άστο βρε μανούλα μου να πέσει μπας και πάρουμε απόφαση να βάλουμε εδώ μέσα – γιατί μη νομίζεις, 4 χρόνια χωρίς πετρέλαιο στο σπίτι, έχω ξεχάσει την οσμή του – άστο να χουμε να βάζουμε βενζίνες κι εγώ σου υπόσχομαι ότι δεν θα κάνω μήνυση στη Φολκς Βάγκεν για τους ρύπους. Αφενός δεν θέλω τρεχάματα, αφ ετέρου δεν έχω Φολκς Βάγκεν, ένα ταπείνο Σιτροενάκι με γούβα στο πορτ μπαγκάζ, η οποία δεν έγινε από τρακάρισμα, κάποιος/κάποια χοντρή πήγε εκεί να ξαποστάσει και το βούλιαξε, τι το πέρασες μαντάμ, μασίφ; Δεν είναι τανκ, C3 είναι, γαλάζιο, διαλεχτό, ή τουλάχιστον ήταν γιατί έχω να το πλύνω κανά χρόνο και μόνο αν βρέξει διακρίνεται το αρχικό χρώμα να το αναγνωρίζω. Ναι το έρμο.

Είχα πάει και στη Ρώμη πριν 3 βδομάδες, δεν ξέρω αν στά πα, αλλά μου είπαν απ το συνεργείο ότι για να μου φτιάξουν τη γούβα στο πορτ μπαγκάζ θέλουν λέει 250€ και λέω, τι λέτε μουσιού; Δεν πάω μια Ρώμη να ξαλαγράρω να φτιάξω και αναμνήσεις; Θα μου πεις τόσες φορές έχεις πάει, ε, μια ακόμα χρειάζεται. Τι να σου λέω. Μαγική. Μας έκανε και καλό καιρό, θαύμα ήτανε, μόνο που την Φοντάνα την αγαπημένη τη συντηρούσανε, να, προχτές άνοιξε, και δεν τη χάρηκα όσο έπρεπε. Αλλά το ταξίδι το καταχάρηκα. Υπέροχο, έκανε και υπέροχο καιρό και το δωμάτιο σούπερ, και η παρέρα υπέροχη, μόνο που πήγαμε για μπραντς σε ένα ωραίο ρεστωράν και είχε μπουφέ πλούσιο με 16€ κατ άτομο, αλλά μέχρι μισό κιλό. Στο ζυγίζανε το πιάτο και είχε έξτρα χρέωση ανά γραμμάριο. Εμένα ήταν 972 γραμμάρια. Αντιλαμβάνεσαι...

Κι έκλεισα και 4 χρόνια blogger αλλά κερί δεν έσβησα, να, σου γράφω κατιτί για να μη νομίζεις ότι τα παράτησα. Δεν τα παράτησα, απλά δεν έχω πολλές κουλαμάρες στην καθημερινότητα, πέραν της πολιτικής σκηνής της χώρας. Ακόμα και η Τσαβαλιά μαζεύτηκε. Γιατην Ελεωνόρα δε, ούτε λόγος!

Άντε, καλή μας εβδομάδα!

Τα νέα της εβδομάδας

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Τα μαθες τα νέα καλέ μου;

Πνίγηκε το σύμπαν εψές στο άστυ το κλεινόν, της μουρλοκακομοίρας γίνηκε, πέσανε σπίτια, πνίγηκε ένας χριστιανός καταμεσίς στις Αχαρνές, πλημμυρίσανε υπόγεια, ισόγεια και που σαι ακόμα. Ανεμοστρόβιλος στα Τουρκοβούνια με κατάληξη στο Αμαρούσιον κι όξω πέρα. Αϊτή γενήκαμε. Ο Χειμών προβλέπεται βαρύς.

Αμ ο Χρήστος; Ποιος Χρήστος; Ο βάρδος εκ Θηβών (που εγώ τη Θήβα - λόγω καταγωγής την έχω σε υπόληψη, επτάλοφη και λαμπερή υπήρξε στην αρχαιότητα, τώρα στη νεότητα δε γνωρίζω, δεν έχω πάει ποτέ, μόνο στο στρατόπεδο που χα αδερφό φαντάρο που πήγαμε με τη μαμά να τον εδούμε - και τι να δούμε, αδυνατισμένος και θλιμμένος ήταν το πουλάκι μας, αλλά έχουν περάσει 16 χρόνια), που δεν λέει να το βουλώσει γενικώς κι ανυπερθέτως, και βγαίνει στα πρωινάδικα και ισχυρίζεται ότι μια 5μελής οικογένεια βγαίνει με παξιμάδι, 3 ελιές και μια ντομάτα.

Βέβαια μου μένει αδιευκρίνιστο αν εννοεί τη μέρα, την ώρα ή την εβδομάδα. Παρακαλώ κε Θηβαίε μου, όταν κάμετε διατροφικές δηλώσεις να είσθε πιότερο συγκεκριμένος γιατί μπερδευόμεθα οι καταναλωταί - τροφοσυλλέκται και δεν πετυχαίνει η δίαιτα. Ναι, η δίαιτα του παξιμαδιού με την ελιά, και ολίγη από ντομάτα. Α, επίσης, αν δεν σας κάμει κόπο, μη μιλάτε. Μιλάτε στους οικείους μόνον κι εκεί μόνον σε αυτούς που ωφελούνται από σας και ενδέχεται να σας αντέξουν.

Και μιας και είπα πρωινάδικα, είδες τι έγινε στης Ντορέτας επροχθές; Ποιας Ντορέτας; Μιας καλέ, που είχε βγει πρώτη σε κάποιο τηλετέτοιο που εχόρευε και επήρε εκπομπή. Κι εγώ που χτυπιέμαι στα γυμναστήρια κάθε Τρίτη - μόνο ραδιόφωνο. Άσε με.

Ωραιότατη, δε λέω, γλυκύτατη και τα τοιαύτα. Κι εκάλεσε που λες η εν λόγω την κα Καστάνη για να μιλήσει για τη δουλειά της (τι να κάνει κι αυτή η έρμη, αναγκάζεται να τρέχει στα πρωινάδικα μπας και πατήσει άνθρωπος στο θέατρο) και την έκανε σκουπίδι. Έβαλαν βλέπεις οι φωστήρες σε βίντεο για το θάνατο της αδερφής της. Την έκανε τη γυναίκα να κλαίει και να μην μπορεί να συνέλθει. Αστοχία; Κατά λάθος; Δεν ξέρω, διατηρώ μιαν μικράν αμφιβολία, να, σαν την πατημασιά ελέφαντος μικρά...

Παρόλα αυτά, έχουμε κι ευχάριστα, ήρθε χθες γαλλική φινέτσα στην Ψωροκώσταινα, χαρές και πανηγύρια, κλείσανε οι δρόμοι, έγινε της μουρλής, αποκλείστηκε και η δασκάλα της γιόγκας στην εθνική οδό με αποτέλεσμα να κάμω κάτι άλλο και νά χω πιαστεί σήμερα, αλλά επιβεβαιώσαμε για ακόμα μια φορά ότι Ελλάς-Γαλλία συμμαχία και τα σχετικά.

Εν τω μεταξύ, από έγκυρες πηγές μαθαίνω ότι τον Γάλλο τον επήγανε στο Γκαζάρτε δια μάσα μετά μουσικής - υποθέτω. Και κλείσανε τσι δρόμοι και στο Γκαζοχώρι το οποίο είχε να δει τόση αστυνομία από τότε που παίζανε στο θέατρο κάτι άθεο και είχανε μαζευτεί οι Χρυσαυγίτες και οι παπάδες και κάμανε φασαρία. Βέβαια, μην τα ισοπεδώνουμε όλα, άλλο το παπαδαριό και άλλο ο Γάλλος φινετσάτος Πρόεδρος. Είναι λίγο πιο ευχάριστη παρουσία στο χώρο.

Οπότε αντιλαμβάνεσαι - και δεν θέλω διαφωνίες - ότι το νέο είναι ευχάριστο.

Αν δεν είναι αυτό ευχάριστο, τι είναι; Τα παξιμάδια του εκ Θηβών ορμώμενου καλλιτέχνη;

Περί Γιόγκα(ς) και έτερων δεινών

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Σου έλεγα, ή μάλλον σου έγραφα λοιπόν, ότι βρίσκομαι αυτήν την περίοδο σε πλαίσια εξεύρεσης ηρεμίας, ευεξίας και τα τοιαύτα - πράγμα που όπως έχουμε αναλύσει στο πρόσφατο παρελθόν δεν εξαρτάται μόνον από μένα, αλλά και από το περιβάλλον μου - άμεσο και έμμεσο.

Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της ευεξίας και της πνευματικής και σωματικής βελτίωσης (ΠΝΕ.ΣΩ.ΒΕ), αποφάσισα ο δύσμοιρος να ξεκινήσω διάφορα και πολυποίκιλα προγράμματα εκγύμνασης, μπας και αφενός ξυπνήσω τον κοιμισμένο-κουρασμένο-γηρασμένο μεταβολισμό μου, κι αφετέρου να κοιμίσω τους διάφορους πόνους σε αυχένα, πλάτη κπ.

Τα διάφορα, πολυποίκιλα προγράμματα είναι τα εξής δύο (2), την Τρίτη TUMBAO - το οποίο μη φανταστείς, είναι κάτι σε χορό, κάτι που προσομοιάζει σε ζούμπα, μούμπα, ρούμπα - όπου στην αίθουσα είμαι εγώ, ο δάσκαλος, 50 γριές και νιες, ένας χοντρός και η μουσική που τα πάθη εξημερώνει και χορεύουμε ως ζουρλοί αλλά με τέμπο και ρυθμό και μιας κι εγώ παιδιόθεν είμαι συνηθισμένος σε αίθουσες χορού ανακτόρων το λιγότερο, αλλού βαρούν τα τύμπανα κι αλλού χορεύει η νύφη, αλλά δουλίτσα γίνεται, ο ιδρώτας ρέει άφθονος και οι θερμίδες καίγονται ως πέλετ σε σόμπες νέας τεχνολογίας.

Την Πέμπτη λοιπόν και σε αναζήτηση του εσώτερου εγώ μου, της συμπαντικής μου σύνδεσης με το Α Κενταύρου και τα σχετικά, ξεκίνησα γιόγκα.

Πριν σου πω τα τι και τα πως και σε ενημερώσω για την αρχαία αυτή μέθοδο πνευματικής και σωματικής σύνδεσης και ολοκλήρωσης, θα σου πω ότι όσον αφορά εμένα, δεν είχα ποτέ - ούτε καν ως παιδί - καμία μα καμία σωματική ευελιξία. Αυτό δηλαδή που παίρνεις το πόδι και το τυλίγεις 3 στροφές γύρω απ το χέρι και όλα αυτά τα εξωτικά ήταν, είναι και θα είναι ένα άπιαστο όνειρο, βλέπεις το γονίδιο του μπαμπά κοιμότανε την ώρα της σύλληψης και πήρα της μαμάς, εξόν του υπέροχου χαμόγελου είμεθα αμφότεροι μονοκόμματοι, οπότε από μπαλέτα και συναφή, ούτε λόγος.

Και πάω που λες πριν κάνα μήνα ή και λίγο παραπάνω να κάμω γιόγκες, να γενώ κι εγώ ένας γιόγκι διαλεχτός - απ τους λίγους.

Στο πρώτο μάθημα αντιλαμβάνομαι ότι η αναπνοή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, πρέπει κανείς να αναπνέει σωστά, βαθιά και από τη μύτη - και με τους ρυθμούς που κάπνιζα εγώ (τώρα με το ηλεκτρονικό ευτυχώς μειώθηκε κατά πολύ) οπότε είχαμε εξ αρχής θεματάκι. Ποια βαθιά ανάσα μαντάμ, που να τη βρω ο έρμος, το ένα ρουθούνι κλειστό, το άλλο μισάνοιχτο ίσα που να μπαίνει ολίγη από οξυγόνο να διατηρούμαι ζωντανός - αντιλαμβάνεσαι.

Και μετά, αρχίζουν τα δύσκολα, δηλαδή ασκήσεις σε αλλοπρόσαλλες στάσεις σώματος (γάτα, σκύλος, κόμπρα, είσαι μια κόμπρα) με ηρεμία, γαλήνη και ο ιδρώτας να ρέει τόσο άφθονος μέχρι που αφυδατώθηκα πλήρως και ήρθε η έρμη η δασκάλα να με ρωτήσει αν είμαι καλά γιατί με το χρώμα το μπορδοροδοκόκκινο που είχα πάρει, σου λέει η γιόγκερ - θα μου μείνει αυτός και θα με κλείσουν μέσα.

Παρόλα αυτά, επέζησα και όχι μόνον αυτό, επεδίωξα να εμβαθύνω περισσότερο στα μυστήριά της.

Στο δεύτερο μάθημα, αφού κάναμε όλα τα σχετικά ζώα και φυτά και το ποσοστό του νερού στο σώμα μου από 70% είχε πέσει στο 17%, κάναμε χαλάρωση κι εκεί που ταξιδεύαμε στο άπειρο και ένα λευκό φως είχε εισέλθει από το μέτωπο και καθάριζε το σώμα μας κι έβγαινε απ τα δάχτυλα και αλλού - με πήρε ο ύπνος. Όταν λέμε με πήρε ο ύπνος, εννοούμε ακριβώς αυτό που λέμε. Ύπνος βαθύς, με όνειρα. Ύπνος χαλαρωτικός και υπέροχος. Ύπνος καθαρτικός και φρέσκος. Και μερικά λεπτά μετά, ακούω μια φωνή σαν απ το υπερπέραν, να με καλεί στην πραγματικότητα λέγοντάς μου να γυρίσω στο πλάι στην εμβρυϊκή στάση. Κατατρόμαξα. Τινάχτηκα με λίγο σάλιο στην άκρη του στόματος και για αρκετή ώρα δεν ήξερα ούτε που βρισκόμουν, ούτε ποιος είμαι, ούτε τίποτα. Μετά που αντιλήφθηκα, καταντράπηκα - αλλά δεν πρέπει να είχα ροχαλίσει γιατί δεν διέκρινα γελάκια γύρω μου.

Χτες λοιπόν - πιο προχωρημένος πια, κι εκεί που είμαστε όρθιοι με το ένα πόδι ψηλά, υποτίθεται τεντωμένο (η χοντρή κυρία μπροστά μου μια χαρά το τέντωνε, εγώ πάλι μην το ψάχνεις), λέει η υπέροχη δασκάλα να κατεβάσουμε τη λεκάνη, να ισιώσουμε τη φυσική λόρδωση του σώματος και να χαλαρώσουμε ουρήθρα και σφιγκτήρα ώστε να φύγουν οι εντάσεις.

Τι λέτε μαντάμ. Ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, χειμωνιάζει και μένα χτες μου έφερε κι έφαγα ρεβύθια εξαιρετικά το Σοφάκι, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, απ το καλοκαίρι και μετά οι χαλαρώσεις που θα αρχίσουμε τα λαδερά. Τώρα έχουμε όσπρια. Αυτά να τα πείτε αλλού που τρώνε ρύζια, άκου εκεί...

Επιμύθιον. Πλάκα πλάκα, η γιόγκα είναι μια εξαιρετική εκπαίδευση. Μπορεί να γελάω με αυτά που μου συμβαίνουν αλλά το αποτέλεσμα μετά από κάθε συνεδρία είναι εξαιρετικό. Στην επροτείνω ανεπιφύλακτα - ακόμα και μετά από γίγαντες.

One of Those Things

Ξέρεις, είναι φορές που η ζωή σου όλη αλλάζει χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι, χωρίς καν να αντιληφθείς τα τι και τα πως, αλλάζει ήσυχα, ήρεμα και όμορφα, από μια σύμπτωση, η διαφορά μεταξύ ενός ναι κι ενός όχι γεφυρώνει χάσματα και ανοίγει λεωφόρους που στην αρχή σου φαίνονται μονοπάτια.

Τον Ιούνιο του 2012, μια δύσκολη περίοδος για μένα, όποιος με γνωρίζει καλά ξέρει το γιατί, είχα - ως νεόκοπος και αστείος blogger, πρόσκληση για συνέντευξη από τον Λουστράκο. Δεν γνωριζόμασταν προσωπικώς, είχε διαβάσει τα κείμενά μου και μάλλον θεώρησε ότι μια ραδιοφωνική συνέντευξη μαζί μου θα είχε ενδιαφέρον. Έτσι γεννήθηκε η πρώτη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο και πραγματικά θα μου μείνει αξέχαστη.

Είχα ετοιμάσει τις μουσικές μου, τι Μίνες, τι Βαρβάρες, τι Έλλες και τα συναφή και πήγα - τρέμοντας σχεδόν να συνεντευξιασθώ. Έτσι, γεννήθηκε μια μεγάλη φιλία και μια αρχή που ούτε καν μπορούσα να τη φανταστώ. Με τον Παύλο κάναμε άλλες 2 εκπομπές μαζί το 2012 (ιδιαίτερα εκείνη την Τελευταία Νύχτα Του Χρόνου Σύμφωνα Με Το Ημερολόγιο Των Μάγια όπου ήμουν τύφλα απ τα ρακόμελα και τραγούδησα το Κόμπρα live πρέπει να τη βρω) και μετά είχαμε διακοπή, κάτι θέματα εγώ, κάτι εκείνος, το παλέψαμε για να συνεργαστούμε σε ένα θεατρικό που έμεινε μισογραμμένο - αλλά ποτέ δεν ξέρεις, διάφορα πλάνα και σχέδια μέχρι που μια ωραία πρωία πέρσι τέτοια εποχή περίπου ήρθε και η πρόταση για το boemradio που θα άνοιγε τα φτερά του τις αρχές του 2015.

Το σκέφτηκα μερικά δευτερόλεπτα και είπα ναι. Είπα ναι, με πλήρη γνώση ότι δεν είχα ιδέα τι θα κάνω, πως θα κυλήσει, αν θα τα καταφέρω και όλα τα συναφή.

Και καθόμουν 2 ολόκληρους μήνες με συμβουλές και παροτρύνσεις και προτάσεις, να φτιάξω εκείνη την πρώτη λίστα.

Τι να βάλω; Θα αρέσει; Εμένα μου αρέσει; Ποιος θα με ακούσει; Και το κυριότερο, πως θα τη βγάλω την εκπομπή; Πολλά ονόματα, όπως «Μουσικές Του Τόπου Μας» πέρασαν απ το μυαλό μου, αλλά δεν μπορούσα να καταλήξω. Τελικά, με τη βοήθεια της αγαπημένης μου Ella κατέληξα - μάλλον βιαστικά αλλά κατέληξα - οπότε αυτό είναι. One of Those Things το όνομα και πολλές οι χάρες.

Πολλές, γιατί εκεί που περίμενα να με ακούει μόνο το σόι μου και κάποιοι φίλοι υπό την απειλή αποκληρώσεως, τα πήγαμε καλά. Πολύ καλύτερα απ ότι φανταζόμουν. Και γεμίσανε τ' αυτιά μας jazz, swing, waltzes και τα χίλια καλά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Κι έθνικ, και -πως το λεν το άλλο- ίντη και ό,τι φανταστείς. Και ήταν ωραία. Και ήρθε και ο Χάρης να κάνουμε 2 εκπομπές μαζί κι έσκισε, και ήρθε η Μαριάννα να κάνουμε εκπομπή παρέα κι έγραψε και τι να σου λέω - περάσαμε υπέροχα και φυσικά «αυτό βγήκε στον κόσμο».

Κι επιτέλους, ήρθε ώρα και η στιγμή που ξεκινάμε ξανά, σήμερα, στις 21.00 το πρώτο One of Those Things της σεζόν, γεμάτο μουσικές και τραγούδια του τόπου μας (όπου τόπος, βάλε καρδιά και είσαι μέσα), με κέφι και νέα υπέροχα ξεκινήματα.

Σε περιμένω, εδώ, στο boemradio.com

Γιατί;

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Ξέρεις τι γίνεται.

Έχεις αποφασίσει, και μάλλον το καταφέρνεις, να ζήσεις μια όμορφη ζωή, να την έχεις τυλιγμένη με προστατευτικό χιούμορ, αγάπη, επικοινωνία, τέχνη, άθληση και όλα τέλος πάντων τα συμπαρομαρτούντα που θεωρείς απαραίτητα για να τιμήσεις το δώρο της ζωής που σου εδόθη 44 σχεδόν χρόνια πριν, να το τιμήσεις και να το διαφυλάξεις όσο καλύτερα γίνεται.

Αλλά, δυστυχώς δεν γίνεται να είσαι υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν γύρω σου - κάποια πράγματα, καταστάσεις, γεγονότα, γίνονται ερήμην σου, και πολλές φορές σε ανησυχούν, σε στενοχωρούν, ή, ακόμα καλύτερα, σε κάνουν έξω φρενών, σε κάνουν αν θες - για λίγα δευτερόλεπτα - εν δυνάμει εγκληματία, τι εγκληματία, δολοφόνο - γιατί μη νομίζεις, ένα τσακ χρειάζεται για να γυρίσει το μάτι 1500 στροφές το δευτερόλεπτο και από άγγελος χαρμόσυνης νιότης (καλά, μεσηλικίας) να μεταμορφώνεσαι σε δολοφονικό κτήνος.

Σήμερα λοιπόν, ξύπνησα μετά από ένα πολύ όμορφο - πραγματικά - βράδυ, μέσα στα κέφια. Ήπια τον καφέ μου, πήρα τα φιλιά μου κι ετοιμάστηκα - νωρίτερα απ ότι συνήθως να έρθω στης δουλειάς μου την εργασία. Επειδή λοιπόν ετοιμάστηκα νωρίς πήγα και στην τράπεζα να πληρώσω τη ΔΕΗ (134 € άστο αυτό, μην το συζητάς, ψησταριά να απασχολούσα στο δυαράκι λιγότερο θα μου ερχόταν το ρεύμα) και πάω να μπω από αυτές τις φρουρούμενες ηλεκτρονικά πόρτες που φυλάσσουν το Ναό του Χρήματος.

Πριν από εμένα όμως είναι ένας μπάρμπας ο οποίος θέλει και αυτός να μπει. Αυτός λοιπόν - λες και δεν έχει ξαναπάει σε τράπεζα, τραβολογάει την πόρτα η οποία έχει φωτάκι κόκκινο - δεν θέλω συνειρμούς - και φυσικά δεν ανοίγει. Ο μπάρμπας βρίζει, η πόρτα αντιστέκεται κι εγώ αρχίζω να αναρωτιέμαι σοβαρά για την ψυχική και νοητική υγεία του μπάρμπα, μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι κρατά σφιχτά στο αριστερό χέρι κλειδιά με μπρελόκ τη φωτογραφία του Τέως, στα νιάτα του ο Τέως, με τη βασιλική στολή, ένα κουκλί διαλεχτό, τότε που τον ήθελε η Βουγιουκλάκη αλλά δεν την ήθελε η Φρειδερίκη τη θεατρίνα και το χάλασε το ειδύλλιο (πάντως πιστεύω ότι με το Αλικάκι βασίλισσα θα είχαμε περάσει ζάχαρη), τι έλεγα; Α ναι.

Τραβολογάει που λες ο φιλοβασιλικός μπάρμπας την πόρτα σα να μην υπάρχει αύριο κι εγώ από πίσω του του λέω ότι πρέπει να περιμένει να γίνει πράσινο για να ανοίξει κι εκείνος με αγριοκοιτάζει και μετά έγινε πράσινο αλλά αντί να τραβήξει έσπρωχνε και την τράβηξα εγώ και τον έμπασα μέσα για να εγκλωβιστεί ανάμεσα στην έξω και τη μέσα πόρτα γιατί δεν πάταγε το κουμπί που το πατάς και κάνει 9 (μετρημένα) μπιπ μπιπ και σε βάζει μέσα.

Του φωνάζω απ έξω ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ, το πατάει κι επιτέλους τελειώσαμε. Μετά από αυτό κατάφερα να μπω κι εγώ μέσα, πλήρωσα, τον απόλαυσα να τσακώνεται με την ταμεία την έρμη - που μαύρη η μοίρα της που έγινε τραπεζικός πρωί πρωί - κι έφυγα.

Και μη φανταστείς, το κέφι έχει παραμείνει, μπαίνω στο αυτοκίνητο, τραγουδάω τα ιταλιάνικα - σκέφτομαι και το πρόγραμμα του One of Those Things, φτάνω στη δουλειά, παρκάρω και όλα πρίμα.

Και περπατάω στο πεζοδρόμιο, δίπλα σε μια πρασιά φαρδουλή και άνετη, σιγοσφυρίζοντας, με την τσάντα στον ώμο γεμάτη καλούδια, με τη ζωή να μου χαμογελά, τη ΔΕΗ πληρωμένη και τον ήλιο να λάμπει και όλα είναι τόσο όμορφα - και όπως είμαι χαμογελαστός και φρέσκος κι αγαπώ όλον τον κόσμο, έρχεται μια σκατόγρια από πίσω, ψελλίζει ένα «να περάσω να προλάβω το λεωφορείο» και πριν προλάβω να κάνω στην άκρη μου χώνει μια αγκωνιά - σπρωξιά τόσο δυνατή που παραλίγο να με πετάξει κάτω, με προσπερνά - αφήνοντάς με μαλάκα για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, μπαίνει στο λεωφορείο κι εγώ τη βρίζω χυδαία.

Αλλά δεν ήθελα να τη βρίσω. Ήθελα να τη χτυπήσω. Να την κάνω να πονέσει. Να την κλείσω σε νοσοκομείο. Κι έτσι, από κει που όλα θα μπορούσαν να είναι ρόδινα, η βελόνα του θερμοστάτη χτύπησε κόκκινο και κατεβαίνει αργά μέχρι το επόμενο συμβάν. Γιατί όλες σε μένα; Μα γιατί;

Της κακομοίρας

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Ζούμε σ ένα κόσμο μαγικό, μια γαλάζια σφαίρα που περιστρέφεται αιώνια, αέναα, ενδελεχώς, ευθαρσώς κι ανυπερθέτως γύρω από άστρο λαμπερό, ζωοφόρο, θαυμάσιο.

Είχαμε την τύχη, ανάμεσα σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη αυτού, να αναπτύξουμε εγκέφαλο,  αντίχειρα και δεξιότητες άρτιες, δεξιότητες που μας ανέβασαν ένα σκαλοπάτι ψηλότερα στην εξέλιξη με αποτέλεσμα τα τεχνολογικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά μας επιτεύγματα να μπορούν να μας προσφέρουν πολύ καλύτερο ζειν απ ότι θα είχαμε αν καθόμασταν γυμνοί στις λάσπες κυνηγώντας μυρμήγκια.

Ή έτσι νομίζουμε.

Γκρεμίσανε που λες οι του ισλαμικού κράτους και την αψίδα του θριάμβου στην Παλμύρα, ενώ Ρώσοι βομβαρδίζουν τη Συρία και οι Αμερικάνοι που βομβάρδισαν νοσοκομείο επροχθές τους βάζουν χέρι. Επειδή λοιπόν στη Συρία γίνεται της κακομοίρας εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες συρρέουν σε άθλια κατάσταση στα ελληνικά ύδατα, νησιά κλπ., στην Ευρώπη άλλοι τους καλοσωρίζουν, άλλοι όχι κι εδώ στην Ψωροκώσταινα οι μισοί βοηθούν και οι άλλοι μισοί είτε εκμεταλλεύονται την κατάσταση ή βρίζουν, ή, ακόμα καλύτερα και τα 2.

Ορκίστηκε η νέα μας η Βουλή επροχθές και τα ρεπορτάζ με τις καυτές παρουσίες δίνουν και παίρνουν, μια εξ αυτών και η Ουρανία, η γνωστή Ναζιάρα, για την οποία, γνωστή φρι πρες έγραψε διθυραμβικό άρθρο - με φωτογραφίες - για το πόσο αδυνάτισε και τι φόραγε και πόσο κομψή ήτανε και τέτοια. Άντε και στη Βογκ το κορίτσι μας.

Από την άλλη, σήμερα το πρωί ερχόμενος - αφού είχα τσακωθεί με υπάλληλο του δήμου Αθηναίων, ο οποίος δήμος Αθηναίων έχει να στρώσει οδόστρωμα από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο - μη φανταστείς, με χαλίκι - ο οποίος είχε κλείσει το δρόμο για να φορτώσει μπάζα, αλλά έκανε τσιγάρο και μόλις του είπα ότι πρέπει να τραβήξει το φορτηγάκι να πάω στη δουλειά μου με κοίταξε σα μυγόχεσμα και μου είπε, και που να πάω, και όταν του είπα που να πάει δεν του άρεσε αλλά τελικά πήγε κι έτσι βγήκα στο δρόμο.

Και διάβαζα χτες, με μεγάλο ενδιαφέρον, την ανάρτηση μιας κυρίας της οποίας δεν γνωρίζω το επάγγελμα, η οποία ασχολούνταν με το στήθος της Περιστέρας, όχι της συζύγου του δημάρχου Αμαρουσίου και νήσων αλλά της κανονικής, μόνο που δεν το έγραφε τόσο comme il faut όσο εγώ, αλλά έλεγε για τα πεσμένα βυζιά της Περιστέρας και ντράπηκα που ανήκω στο ανθρώπινο είδος, μέχρι που σήμερα πετάχτηκε μια γριά - με καρότσι λαϊκής - στο δρόμο με πεζοφάναρο κόκκινο και ξεχάστηκα γιατί την έβρισα όσο δεν την έχουν βρίσει ποτέ στην πολυετή καριέρα της και αναρωτήθηκα γιατί θα πρέπει να συνυπάρχω με αυτούς τους ανθρώπους, εγώ, που το πρωί άκουγα Τσανακλίδου στο σπίτι και ήταν τόσο ήρεμα και όμορφα και μετά έπρεπε να αντιμετωπίσω τον παλαβό Έλληνα οδηγό που πάει ανάποδα, δεν βγάζει φλας, δεν σταματάει στο κόκκινο, προσπερνάει όποτε του καπνίσει και παρκάρει όπου του καπνίσει και τον Έλληνα πεζό που κάνει ακριβώς τα ίδια χωρίς ρόδες.

Και μέσα σε όλα μας μαστίζει η κρίση η οικονομική εδώ, θα έρθει και ο ΕΝΦΙΑς - τον οποίο θα καταργούσε η κυβέρνηση αλλά δεν τον κατήργησε για να μην μας λείψει, θα αυξηθούν γενικώς οι φόροι - στους ίδιους Παντελάκη μου, στους ίδιους Παντελή μου, μας μαστίζει η ανθρωπιστική, ηθική κλπ κρίση παγκοσμίως κι έχουμε πήξει στις γερμανολαμογιές των αυτοκινητοβιομηχανιών, στους εμφυλίους πολέμους και το τζαχαντιστικό μίσος, στην προσφυγιά, τη φτώχεια, την απανθρωπιά και τη μιζέρια...

...κι έρχομαι και αναρωτιέμαι, εγώ ο απλός γραφιστάκος, μήπως να είχαμε καθίσει γυμνοί στις λάσπες να κυνηγάμε μυρμήγκια;

ΥΓ. Ο τίτλος από τη γνωστή ελληνική ταινία με το Ζήκο. Πόσο νορμάλ μου φαίνονται εκείνες οι καταστάσεις μπροστά σε αυτά που ζούμε τώρα...

Τι να λησμονήσω, τι να θυμηθώ...

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

...ήταν μια φορά κι έναν καιρό.

Έτσι μου φαίνεται η Σαββατιάτικη απόδραση στο υπέροχο Μπέργκαμο, μια πόλη ιταλιάνικη, λίγο πιο έξω απ τα σικ Μιλάνα, μια πόλη μικρή σε έκταση, μεγάλη σε ομορφιά και ιστορία.

Πας που λες εκεί για μια μέρα, 2 ώρες φτηνής πτήσης και από το αεροδρόμιο 10 λεπτά με λεωφορείο, απλό, εύκολο, γρήγορο. Έχεις κλείσει και ξενοδοχείο, παρατάς το σακβουαγιάζη (μπακπάκη είναι, ένα με brand απάνω που όταν μου το δώρισε η εταιρεία δεν μπορούσα ούτε εγώ, ούτε εκείνο να φανταστούμε πόσα ταξίδια θα κάναμε παρέα επί 9 συναπτά έτη - αλλά είναι ευρύχωρο, ανθεκτικό και βολικό το άτιμο, αναντικατάστατο σχεδόν) και ξεκινάς το περπάτημα να φτάσεις μετά από κάνα τεταρτάκι, μέσα από μια θαυμάσια λεωφόρο με υπέροχα κτίρια με καταπράσινους κήπους, στο τελεφερίκ που σε ανεβάζει στην Άνω Πόλη.

Η Άνω Πόλη είναι μια εξαιρετικά καλοδιατηρημένη καστροπολιτεία, με υπέροχα κτίρια και πλατείες και εκκλησίες και πύργους και κάστρα, και πας γύρω γύρω, φιδογυριστά και θαυμάζεις, και φωτογραφίζεσαι και σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να ζήσεις εδώ, σ' ένα palazzo κι ας έχει υγρασία το χειμώνα, (αν έχεις λεφτά για το palazzo έχεις και για τη ΔΕΗ - μη μου ανησυχείς) και κάθεσαι να τσιμπήσεις ένα κατιτί και να πιεις κι έναν cappuccino αυθεντικό, βέρο ιταλιάνικο, θεσπέσιο θαυμάζοντας τα γύρω γύρω.

Αχ αυτά τα ιταλιάνικα γύρω γύρω!

Και μόλις κουραστείς, ξαναπαίρνεις το τελεφερίκ και κατεβαίνεις στη νέα πόλη, η οποία λίγα έχει να ζηλέψει απ την παλιά, τι λεωφόροι στολισμένοι με σπίτια κοσμήματα, τι πεζόδρομοι πνιγμένοι σε βιτρίνες ακριβές και μη, όμορφα καφέ κι εστιατόρια και μια καθαριότητα να πλανάται παντού και πανταχόθεν, και ο κόσμος να ρέει παντού, νέοι, γέροι και παιδιά, τουρίστες και μη, σε μια ζωντάνια υπέροχη!

Και το βράδυ να κάθεσαι στην pizzeria και να μην ξέρεις τι να πρωτοπαραγγείλεις, και ξέρεις πως εμένα τα ζυμάρια αν και μ αρέσουν πολύ τη θέλω την pizza λεπτή και ιταλιάνικη, φινετσάτη σαν εκείνους και τις πόλεις τους, σαν το ντύσιμό τους και τα σπίτια τους.

Και την επομένη φεύγεις για τα πάτρια να αντιμετωπίσεις τη ρουτίνα και αισθάνεσαι ότι έλειψες κάνα μήνα, μιας και δροσίστηκες και ξεκουράστηκες και πέρασες ωραία - και πολύ σημαντικό - οικονομικά.

Για αυτό λατρεύω την Μπότα της Μεσογείου, όπου κι αν έχω πάει, θέλω να μείνω εκεί, να ζήσω μέσα στην ομορφιά και τη φινέτσα τους - ε, κι όταν καλοκαιριάσει και θέλω μπάνια, το Πήλιο θα ναι εκεί να με περιμένει!

Τελευταία νέα!

Λύσσαξε να βγει ο Αλέξης και θα μας ξαναπνίξουν οι μπόρες και οι καταιγίδες. 
Έπρεπε να χε βγει το 89 που χαμε ξηρασία και πλέναμε τ αμάξια με τους κουβάδες και ακρίβηνε η ΕΥΔΑΠ (πολύ) και κατασκοπεύανε οι γειτόνισσες ποια ρίχνει ανερυθρίαστα νερά στα μπαλκόνια με το λάστιχο και δως του οι καταγγελίες για το ύδωρ και κάμαμε ντουζ το πού δις εβδομαδιαίως και αυτό χωρίς νερά να τρέχουν και πρωτοβάλαμε τούβλα στα καζανάκια και μετά βγήκαν κι εκείνα τα καζανάκια με το κουμπί το έξτρα που ρίχνει το μισό και συνήθως δεν δουλεύει - αλλά τότες κυβερνούσε ο Δράκουλας αν θυμάμαι καλά, όχι νερό, αφού δεν έριχνε λάβες και φωτιές, πάλι καλά.

Από την άλλη, πέφτοντας απ τα σύννεφα για άλλη μια φορά, διαβάζω τα δημοσιεύματα για το μέγα σκάνδαλο με τους ρύπους πασίγνωστης εταιρείας αυτοκινήτων, αγαπημένης και ορμώμενης από τη φίλη - τι φίλη αδερφή - τι αδερφή, σταυροκουνιάδα, Γερμανία.

Ναι, τελικά ακόμα και το τίμιο αυτό Προτεσταντικό έθνος, που κουνά το δάχτυλο σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, κάνει μικρές λαμογιές. Να, να, τόσες δα μωρέ. 

Έχω δε την αίσθηση (υπάρχουν στοιχεία τα οποία δεν μένει παρά να αποδειχθούν ή να αποσιωπηθούν - ανάλογα τη θέση του Κρόνου σε συνδυασμό με το Δία και το Χείρωνα - Θε μου φύλαγε) ότι γνώστης της μικρής - pettite θα τολμούσα να πω - λαμογιάς είναι και η αξιαγάπητη, αξιέπαινη, αξιοκρατική, αβάδιστα, ΑΑΤΟ, ΑΑΒΟΡΑ, Γερμανική κυβέρνηση.

Ένα μέγα σκάνδαλο - που όλως περιέργως δεν αφορά την Ψωροκώσταινα - γεννιέται στη Γηραιά Ήπειρο και κάτι βρωμά ουχί στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, αλλά της Γερμανίας. Περιμένω εναγωνίως να δω τι άλλο θα ξεσκεπαστεί - γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου. Και περιμένω μετά το σύστριγκλο που λογικά θα ακολουθήσει. 

Και μέσα σε όλα αυτά βλέπω την παραίτηση του κου Καμμένου Δημήτριου, ο οποίος υποργοποιήθηκε σήμερις και παραιτήθηκε σφόδρα ένεκα αντισημιτικής, ομοφοβικής και ρατσιστικής συμπεριφοράς. 

Και καλά, αυτόν τον καταλάβαμε πριν ορκιστεί υπουργός κι έγινε το σώσε - scripta manent βλέπεις - αυτοί που συμβουλεύουν τον Αλέξη και τοποθετεί τον κάθε γραφικό και γίνεται ρεζίλι στο Πανελλήνιο, δεν ξέρουν αν σερφάρουν στα ιντερνέτια και να αποφεύγουν τέτοιες αστειότητες; Όχι ε; Καλά. Κρασά. Όβερ.

ΥΓ Βρε Αλέξη μου, βρε παιδί μου γλυκό και όμορφο (παρόλο που οφείλεις να περιορίσεις τις μπουγάτσες γιατί τσίμπησες καμιά δεκαριά κιλάκια) την Κα Τζάκρη, αυτό το ανέμελο τσόκαρο, τι την ήθελες για υπουργό; Μα καμία αίσθηση λογικής κι ευαισθησίας; Ούτε καν του χιούμορ;

S/M (όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις)

Που λες, πριν μάθω ότι τα τριγλυκερίδια, οι χοληστερίνες, (καλή, κακή και άσχημη, αμφότερες) και τα ουρικά οξέα έφτασαν σε ύψη δυσθεώρητα, είδα το μπακόνι που έχει ελαφρά δημιουργηθεί στο θεσπέσιο κορμί μου, και μετά από παραίνεση του υπέροχου συντρόφου μου (ευγενής παραίνεση η αλήθεια είναι, μου είπε «μήπως να χάσεις μερικά κιλάκια;» και δεν μου είπε «τι σκατά τρως κι έχεις γίνει έτσι - θα σε στείλω στη μάνα σου», είπα κι εγώ να το ράψω επιτέλους αφενός και αφετέρου να πάω μετά από 1,5 χρόνο τεμπελιάς , στο γυμναστήριο. Και γράφτηκα και πάω τα πρωινά και περνάω ζάχαρη.

Και απέναντι από το γυμναστήριο έχει έναν φούρνο από αυτούς που πουλάς το οικοπεδάκι στο Σχοίνο για να πάρεις τυρόπιτα κι έναν Σκλαβενίτη μικρό, fresh market λέγεται θαρρώ, ο οποίος πολύ με βολεύει γιατί πηγαίνω ζαλωμένος σαν το γαϊδούρι και άρτι γυμνασμένος να πάρω συνήθως γάλα, δημητριακά, ζαρζαβατικά και φρούτα εποχής για να μασουλάω υγιεινά και ανυπερθέτως στο χώρο εργασίας μου.

Έτσι λοιπόν, αισθανόμενος το λιγότερο ωσάν το Χουλκ, πήγα και σήμερα το πρωί μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι ο τόπος δεν έχει ελπίδα ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να πεις.

Πάω λοιπόν να μπω και είναι πριν από μένα μια γιαγιά Κολωνακίου, ξέρεις, το μαλλί λάχανο, το φουστάνι - ρόμπα φούξια και το κινητό κρεμασμένο στο αυτί με ένα εξαιρετικά ευέλικτο τρόπο για την ηλικία της, η οποία προσπαθεί να πάρει το καλάθι από τη σειρά με τα καλάθια, αλλά με το ένα χέρι γιατί το άλλο προσπαθεί να κρατήσει το κινητό, και μιας και πέφτει κοτσομπολιό άγριο με τη συνομιλήτρια την Τασία (το άκουσα και βρίζανε τη νύφη της), ρίχνει κάτω τη στοίβα με τα καλάθια, τα κλωτσάει να κάνει χώρο και περνάει να ψωνίσει χωρίς να διακόψει ούτε για κλάσματα του δευτερολέπτου τη συνομιλία. 

Μαζεύω εγώ τα καλάθια γιατί και ντούκης είμαι μετά το γυμναστήρια και άνθρωπος με Παιδεία, και την ακολουθώ για να πάω να πάρω γάλα. 

Εκείνη όμως αερίζει το καλάθι και μπλοκάρει το διάδρομο και δεν με αφήνει να περάσω, κι εγώ στην αρχή ξεροβήχω αλλά δεν με ακούει οπότε με ένα στριφογυριστό μπλονζόν, ένα διπλό τόλουπ κι ένα α τουτ αλέρ καταφέρνω να την προσπεράσω να πάρω το λάιτ το γάλα να φάω αυτά τα έρμα τα δημητριακά που δεν τρώγονται σκέτα κι έχουσι και κότζι μπέρι. Κι άμα δεν το μουσκέψεις το κότζι μπέρι δεν κατεβαίνει με τίποτα!

Μετά πάω στη μαναβική να πάρω ροδάκινα για δροσιά και βιταμίνη και βλέπω έτερη γραία, σε χειρότερη κατάσταση αυτή, που θέλει να πάρει ντομάτες και τραβάει τη σακούλα και ρίχνει όλες τις σακούλες κάτω και λέει «πω πω» και τις αφήνει κάτω και φεύγει και πάει αλλού και κάνει την αδιάφορη - ότι τις έριξε άλλος και καλά, και η σημερινή νεολαία και όλα τα συναφή.

Και μετά ανακαλύπτω ότι μέχρι να βάλω 3 αγγουράκια απ τα μικρά, η πρώτη γριά έχει πάει στη ζυγίστρια και τη βάζει να της κόψει ένα καρπούζι, κι εγώ έχω αργήσει και πηγαίνω από πίσω να ζυγίσω τα ροδάκινα και τα αγγουράκια, αλλά εκείνες έχουν πιάσει κουτσομπολιό για τη γριά που έριξε τις σακούλες και η μία λύνει, η άλλη δένει και μετά τη χαιρετούν αμφότερες κι εγώ σιγοβρίζω και ανυπομονώ και σκάει το κλου της ημέρας.

Κυρία γύρω στην ηλικία μου εμφανίζεται από το πουθενά με καρπούζι παραμάσχαλα και βλέμμα χαμένο στα βάθη της Ανατολής. Μετά είδε ότι εγώ είχα πάρει ροδάκινα και άλλαξε το καρπούζι με πεπόνι κι ένα τσαμπί σταφύλια το οποίο και περιέφερε χωρίς σακούλα, με αποτέλεσμα να πέφτουν οι ρώγες κάτω, να μαζεύει αυτή τη μία, να πέφτει έτερη, ξεχαρβάλωσε το τσαμπί, σύχρηστο το πλακάκι, μέχρι που της λέει η υπάλληλος που ζύγιζε «βάλτε τα καλέ σε μια σακούλα, χάλια το κάματε το μαγαζί» και τά βαλε, και μετά ήθελε κομμένο καρπούζι - και μετά ήθελε να μου φάει τη σειρά αλλά φυσικά δεν τα κατάφερε. 

Μην ψηφίσεις, δεν έχει νόημα, ψηφίζει αυτή για σένα...

Όμορφη Χώρα

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Καιρό είχαμε να τα πούμε, κάτι το καλοκαίρι που κλέβει τα μυαλά, κάτι η θάλασσα, οι παραλίες, οι διακοπές, τα μπάνια...

τα μπάνια

στις πανέμορφες παραλίες μας

στα υπέροχα νερά του Αιγαίου

εκεί που το γαλάζιο συναντά τον ουράνιο θόλο

εκεί που το μπλε μαγεύει και γαληνεύει τις ψυχές μας

εκεί που ο φλοίσβος ακούγεται σα μαγεμένη μουσική

εκεί που ο ήλιος χαϊδεύει το κορμί μας

εκεί

που ξεβράζονται νεκρά μικρά παιδιά.

Παιδιά που ζούσαν μέχρι πριν λίγο επίσης μια καλή ζωή. Και όχι μόνο παιδιά. Γυναίκες, άντρες, νέοι, ηλικιωμένοι.

Ξέρεις, αυτά που οι Σύριοι περνούν αυτές τις μέρες τα πέρασαν και πρόγονοί σου – τότε, στη Μικρασιατική καταστροφή, τα πέρασαν. Τους έδιωξαν από κει, αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν για να πέσουν στις αγκάλες μιας πατρίδας που δεν τους ήθελε.

Πόλεμος, εξαθλίωση, φτώχεια, φτώχεια χειρότερη από αυτή που περνάμε οι περισσότεροι από μας, πρόσφυγες, αναγκάζονται να φύγουν όπως έφυγαν οι παππούδες μας για Αμερικές και Γερμανίες.

Όπως εμείς τότε (και τώρα – πόσοι έφυγαν τα τελευταία χρόνια), άνθρωποι κάθε γένους και είδους φεύγουν κατατρεγμένοι. Λίγοι τα καταφέρνουν, πολλοί πεθαίνουν και οι περισσότεροι εγκλωβίζονται. Εγκλωβιζονται σε άθλιες συνθήκες σε χώρες που ούτε οι πολιτικοί αλλά ούτε οι ίδιοι οι πολίτες δεν θέλουν να βοηθήσουν.

Γιατί;

Φοβάμαι πως έχουμε γίνει εδώ και γενιές κυνικοί. Φοβάμαι πως οι 70 ψυχές που σάπισαν σε ένα φορτηγό στα σύνορα της Αυστρίας δεν μας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση από τα θεόρατα οπίσθια της Κιμ της Καρντάσιαν στα βραβεία. Πολύ φοβάμαι πως έτσι είναι. Κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας δεν βλέπουμε. Δεν ακούμε. Δεν νιώθουμε.

Κι όμως, μπορούμε να βοηθήσουμε. Υπάρχουν τρόποι. Μπορούμε να πιέσουμε πολιτικούς και εταιρείες για κοινωνικό έργο, μπορούμε από το υστέρημά μας να προσφέρουμε. Ένα πιάτο φαϊ, λίγη συμπόνια. Δεν είναι κακό.

Ας κανουμε ό,τι μπορούμε. Για να λέμε και να νιώθουμε πως ζούμε σε μια όμορφη χώρα. Σε μια χώρα με όμορφους ανθρώπους. Για να έχουμε γαλήνια ψυχή από το χαμόγελο που τυχόν μας προσφέρει μια πονεμένη ψυχή.