Πάσχα

Είμαι σήμερα απ το πρωί και τρέχω και δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά, έχω έρθει στο σπίτι κάποια στιγμή το απόγευμα και διαβάζω, σε - σας διαβάζω προσπαθώντας να κερδίσω τις μέρες που άφησα χωρίς να διαβάσω τα αγαπημένα μου, προσπαθώ να μπω στο παιχνίδι μετά την απουσία μου, προσπαθώ να καταλάβω, να σχολιάσω και νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν και τα χέρια μου μουδιασμένα απ την κούραση

αλλά

συνειδητοποίησα ότι είναι Πάσχα. Ναι ρε φιλενάδα, είναι Μεγάλη βδομάδα και παρόλο που ο καιρός χειμώνιασε σήμερα κάμποσο (και χτες, το ξέρω, αλλά χτες ήμουν σε ζεστή αγκαλιά και δεν μ ένοιαζε και πολύ), δεν παύει να σημαίνει ότι η μεγάλη γιορτή της Άνοιξης και της Αναγέννησης έρχεται σε λίγες μέρες.

Αν με ρωτούσες όταν ήμουν μικρότερος αν μου αρέσει το Πάσχα μάλλον θα σου απαντούσα ότι δεν με τρελαίνει, μάλλον προτιμούσα τα Χριστούγεννα με τα γλυκά τα λατρεμένα, το δέντρο, τα στολίδια και τα δώρα. Αυτό κάποτε. Γιατί βλέπεις μεγαλώνοντας άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι οι αναμνήσεις που έχω από τα 40 Πάσχα της ζωής μου είναι πολύ πιο έντονες, και είναι λογικό γιατί το Πάσχα είναι μεταξύ άλλων και ταξίδι συνήθως, ταξίδι σε μια φύση που λουλουδίζει, που αναγεννάται, που μοσχοβολά, που μαγεύει. Βλέπεις φιλενάδα για μένα είναι σπάνια τα Πάσχα που περάσανε χωρίς μια βόλτα στην εξοχή, στο χωριό το δικό μου ή κάποιο άλλο, σε ένα ταξίδι με μυρωδιές και χρώματα, το Πάσχα το ελληνικό.

Θυμάμαι μικρός στο χωριό που τρελαινόμουν να πηγαίνουμε το Πάσχα, ήταν και τα αγαπημένα μου ξαδέρφια εκεί, ήμουν ο μικρότερος και παρόλα αυτά τα παιχνίδια και οι σκανταλιές ήταν στην ημερήσια διάταξη, μου άρεσε τόσο πολύ να είμαστε όλοι μαζί και να παίζουμε όλοι μαζί, μικροί - μεγάλοι τα χιλιάδες παιχνίδια, το μόνο που δεν ήθελα ήταν να με βάζουν να γυρίζω το αρνί, αφενός βαριόμουν φριχτά, αφετέρου δεν με αφορούσε ιδιαίτερα γιατί δεν το έτρωγα. Ένα άλλο Πάσχα στην Αμφιλοχία, σε σπίτι θείων, είδα αυτήν την όμορφη κωμόπολη με τον υπέροχο κόλπο της από ψηλά, στον επιτάφιο συναντιότουσαν 3 εκκλησίες και γινόταν χαμός για το ποιου ο επιτάφιος είναι ο καλύτερος. Την άλλη μέρα, Μ. Σάββατο πρωί εκεί που αμέριμνος προσπαθούσα να φτιάξω με τα εφηβικά μου χέρια ένα γλυκό είδα με φρίκη να σφάζουν αρνί μπροστά μου και ακόμα δεν το χω ξεπεράσει.

Κάποιο άλλο Πάσχα θυμάμαι στο στρατό, σε ένα φυλάκιο με 5 άλλα άτομα να φτιάχνουμε μαγειρίτσα, να πηγαίνουμε σε ένα μικρό εκκλησάκι κάπου εκεί στη Σάμο και στο Χριστός Ανέστη να κλαίμε όλοι αγκαλιασμένοι σαν παιδιά. Μετά από λίγα χρόνια θυμάμαι σαν να ταν χτες - Μεγάλη Δευτέρα ήταν - να περνάω όλη τη μέρα με τον πατέρα μου καθαρίζοντας το σημείο που θα ψήναμε, τις σούβλες και το νοικοκυριό, να γελάμε και να κάνουμε σχέδια και μετά από λίγες ώρες να τον κουβαλώ στα χέρια να τον πάω στα επείγοντα. Μόνος μου. Είχε πάθει έμφραγμα, εκείνος ο άντρακλας, το θεριό, εκείνος ο άνθρωπος που έστιβε την πέτρα, μέσα σε 1 λεπτό είχε μαραθεί στα χέρια του γιου του. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά στο τέλος. Ευτυχώς ρε μπαμπά.

Κάποια χρόνια πριν, Μεγάλο Σάββατο πέθανε και η αγαπημένη μου θεία, η Μότα, μια αρχοντογυναίκα που δεν παντρεύτηκε ποτέ της, δεν ήθελε αφέντη στο κεφάλι της, μια γυναίκα 60 χρόνια μεγαλύτερή μου και ο πιο νέος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Εκείνο βράδυ νόμισα πως την είδα μπροστά μου ντυμένη στ άσπρα. Την άλλη μέρα μου είπαν ότι είχε πεθάνει.

Θυμάμαι τη φάρσα των φίλων που με έβαλαν να φάω μια πιατέλα καλαμαράκια για να μην προσβάλλω τη γυναίκα που μας φιλοξενούσε, τη μάνα του ενός, τα σιχαίνομαι τα καλαμαράκια αλλά τα φαγα από ντροπή και μετά έφαγα και μια σουπιά να δω πως είναι... αηδιαστική! Τους συγχώρεσα γιατί η φύση γύρω απ την Τρίπολη ήταν υπέροχη και γιατί τον έναν τον αγαπούσα σαν τη ζωή μου...

Πάσχα στο Πήλιο, μέσα στα χρώματα και τα αρώματα, με τη φύση να οργιάζει στο μαγικό βουνό και με τον άνθρωπό μου στο πλάι μου, κάποιες φορές και καλοί φίλοι, άλλοτε οι 2 μας, δεν χρειαζόταν άλλος τότε μαζί μας, ήμασταν ο ένας για τον άλλον. Συνήθως έκανα και την πρώτη βουτιά στη θάλασσα, στα νερά τα παγωμένα με εκείνον να μου φωνάζει μην πάθω τίποτα... και βόλτες στο άγιο δάσος, και φαί τρελό στην ταβέρνα και τι να σου λέω φιλενάδα, Πάσχα όνειρο! Τέλειωσε όμως εκείνο, έσβησε σα φλόγα,  αλλά είναι ακόμα χαραγμένο στην ψυχή μου!

4 χρόνια πριν, Πάσχα πληγωμένο, άχαρο, φριχτό με μια εικόνα σε μια εκκλησιά κάπου στου Ψυρρή που μ έκανε να κλαίω, και μετά από ένα χρόνο χαρούμενο και πάλι, με αγάπη και κέφι και μετά πάλι κάτι έγινε αλλά έφτιαξε σε λίγες μέρες και μετά τι να σου λέω, τα ξέρεις. Όνειρο. Ανοιξιάτικο. Μυρωδάτο. Και το φετινό θα είναι ονειρεμένο, με εκείνον δίπλα σε μια άλλη θάλασσα, δίπλα σε μια άλλη αγάπη. Άνοιξη, αναγέννηση, ομορφιά.

Ξέρεις κάτι ρε συ; Τελικά το Πάσχα δεν σημαίνει τυχαία πέρασμα. Όχι. Είναι πέρασμα. Πέρασμα μέσα στη ζωή, γεμάτο λουλούδια και αναμνήσεις ακόμα κι αν αυτές δεν είναι πάντα καλές. Το Πάσχα είναι άνοιξη και η άνοιξη είναι ζωή.

Καλό Πάσχα ρε φιλενάδα, όμορφη ζωή ρε καρδιά μου!