Χωρίς τίτλο

Φιλενάδα μου χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα!

Ελπίζω να πέρασες όμορφα, τι όμορφα βρε, υπέροχα, εγώ άστα, αν δεν στα χω πει τηλεφωνικώς τι να σου λέω από δω μέσα, η κατάσταση δύσκολη...

Βλέπεις καρδιά μου, Κυριακή του Πάσχα μπήκε ο μπαμπούλης μου στο νοσοκομείο εσπευσμένα και σώθηκε η ζωή του στο παρατσάκ... Εκείνη την ημέρα έτρεχε ένας tremens από τις εξοχές να βρει τρόπο να έρθει στην Αθήνα γρήγορα, εκείνη τη μέρα είδα μέσα από τα ποτάμια δακρύων και κάτι σημαντικό.

Είδα τον άνθρωπό μου να με στηρίζει όσο περισσότερο μπορούσε κανείς να με στηρίξει, είδα την οικογένειά μου ενωμένη και αγαπημένη μέσα στον πόνο και στην κούραση, είδα ανθρώπους αγνώστους - γιατρούς και νοσοκόμες - να κάνουν το καλύτερο που μπορούν, με μια ευγένεια απίστευτη - δεν του το χα του δημόσιου νοσοκομείου να έχει τέτοιους εξαιρετικούς επαγγελματίες, είδα την αγάπη να κυριαρχεί. Και ο μπαμπούλης σώθηκε, είναι σε επικίνδυνη φάση αλλά το παλεύει κι εκείνος μαζί με μας...

Δεν θα σου πω πολλά γιατί πρέπει να πάω κοντά του.
Μόνο αυτό.

Φύλα σαν κόρη οφθαλμού τους ανθρώπους που αγαπάς, πες τους ό,τι έχεις να τους πεις, μπορεί ανά πάσα στιγμή να χάσεις κάποιον και να νιώσεις κενό, όπως ένιωθα εγώ την κυριακή που ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα τον προλάβω ζωντανό.
Ζήσε μαζί τους μέχρι τα άκρα και κράτα την αγάπη θησαυρό στην καρδιά σου.
Ζήσε, μην το ξεχνάς, ζήσε.

Υ.Γ. Μπαμπούλη μου, σε παρακαλώ, πάλεψέ το, άντεξε, εγώ είμαι δίπλα σου μαζί με τη μαμά και τα υπέροχα αδέρφια μου. Μη μας φύγεις σε παρακαλώ. Είναι νωρίς και σ' αγαπώ τόσο πολύ.

Υ.Γ. Φιλενάδα, καλή Ανάσταση στη ζωή και την ψυχή σου.