Μιά παλιά ιστορία

Ανάρτηση αφιερωμένη στη serenata, ξέρει αυτή...

Τον γνώρισα πριν από κάποια χρόνια μέσω facebook, εγώ είχα πριν λίγο καιρό βγει από μια μεγάλη σχέση (δεν εννοώ μηνών, εννοώ ετών), είχα μετακομίσει πριν λίγο καιρό σε καινούριο σπίτι, είχα ήδη καταφέρει να φάω ένα καλό στραπάτσο με έναν τυπάκο και προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα της νέας μου ζωής και να δω τι θα κάνω. Δεν ψαχνόμουν ερωτικά, όχι για σχέση τουλάχιστον, ήμουν σε μια φάση του τύπου αν κάτσει κάτι όμορφο το βλέπουμε...

Είχαμε το ίδιο επάγγελμα και κάπως έτσι άρχισε η συνομιλία μας. Σύντομα κανονίσαμε να βρεθούμε και από κοντά για να γνωριστούμε και να τα πούμε... έτσι λοιπόν πήγαμε για μια μπυρίτσα.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν μια ωραία βραδυά από κάθε άποψη, η συζήτηση κυλούσε όμορφα - ήταν και το κοινό επάγγελμα που έδινε τροφή αρκετή, εκείνος δεν ήταν καθόλου άσχημος και ανακάλυπτα σιγά σιγά ότι έχουμε κοινά βιώματα και ενδιαφέροντα. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν τα μάτια του, όμορφα και ζεστά - ίσως και λίγο ντροπαλά, δεν ξέρω, με έκανε να νιώσω πραγματικά πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ. Κάποια στιγμή η κουβέντα ήρθε στη σχέση μου που είχε λήξει 3 μήνες πριν, με ρωτούσε πώς πήρα την απόφαση μετά από τόσα χρόνια σχέσης και συγκατοίκησης να φύγω και του εξήγησα ότι όταν κάτι τελειώνει είναι καλό να το παίρνει κανείς απόφαση από το να το τραβάει από τα μαλλιά. Εκεί λοιπόν μου λέει ότι είναι και αυτός σε μια μακροχρόνια σχέση, ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα και αν μπορώ να τον συμβουλεύσω για το τι μπορεί να κάνει... Του εξήγησα ότι εγώ δεν ξέρω τις καταστάσεις, δεν τις βιώνω και ότι η μόνη συμβουλή που μπορώ να του δώσω είναι να τα βάλει κάτω με τον δικό του και είτε να βρεθεί μια λύση, ή να το λήξουν... κάπου εκεί τελείωσε η συνάντησή μας, χαιρετηθήκαμε σαν 2 νέοι φίλοι και υποσχεθήκαμε να το επαναλάβουμε σύντομα.

Την επόμενη μέρα μου στέλνει μήνυμα-ερωτική εξομολόγηση... ότι δεν μπορεί να σταματήσει να με σκέφτεται, ότι όλο το βράδυ σκεφτόταν τα μάτια μου, το χαμόγελό μου κ.λπ. κ.λπ. Αφενός ξαφνιάστηκα γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή υπόνοια το προηγούμενο βράδυ και αφετέρου μου άρεσαν αυτά που διάβαζα γιατί ήμουν αρκετα ευάλωτος εκείνη την περίοδο και το να νιώσω επιθυμητός ήταν μεγάλο πράγμα... άσε που μου άρεσε κι εμένα!

Λοιπόν, έλεγα ότι μου άρεσε και μάλιστα πολύ, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από τους ανθρώπους που είχα σχετιστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, αν και όχι ιδιαίτερα όμορφος, είχε αυτά τα υπέροχα μάτια κι ένα ήσυχο στιλ που πραγματικά με μάγεψε.

Τον πήρα τηλέφωνο και κανονίσαμε να συναντηθούμε την επόμενη μέρα -Παρασκευή- θα ήταν μόνος στο σπίτι. Ήθελα να του εκφράσω τα συναισθήματα που μου είχε δημιουργήσει αλλά και να του ξεκαθαρίσω ότι εφόσον ήταν ακόμα σε σχέση πως θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση πριν ξεκινήσουμε το ο,τιδήποτε μαζί.

Πράγματι, το επόμενο βράδυ βρέθηκα σπίτι του. Ήμουν κάπως αμήχανος γιατί δεν ήθελα μπλεξίματα κι έσπευσα να του το πω σχεδόν αμέσως. Με διαβεβαίωσε ότι θα χώριζε πολύ σύντομα, μου ζήτησε λίγο χρόνο, 1-2 εβδομάδων. Δέχτηκα. Το υπόλοιπο βράδυ το περάσαμε αγκαλιά, φιληθήκαμε αρκετές φορές και κοιμηθήκαμε μαζί χωρίς σεξ.

Ξυπνήσαμε και βολτάραμε σε όλη την Αθήνα, με έκανε να γελάω και να περνάω όμορφα, είχα καιρό να το νιώσω, μου έλεγε συνέχεια ότι είμαι ο πιο ωραίος άντρας που έχει γνωρίσει ποτέ, μου αγόρασε δώρο ένα μπλουζάκι, φάγαμε μαζί, περάσαμε υπέροχα. Του ξαναείπα ότι δεν πρέπει να έχουμε σεξουαλική επαφή μέχρι να χωρίσει και συμφώνησε.

Για να μη μακρυγορώ τις επόμενες 2 βδομαδες βρεθήκαμε αρκετές φορές, στο σπίτι μου, έξω, μέχρι που πήγαμε παρέα στο σπίτι φίλων του να με γνωρίσουν, ένα καταπληκτικό str8 ζευγάρι που αλληλοσυμπαθηθήκαμε με την πρώτη ματιά. Μάλιστα η φίλη του τον τράβηξε σε μια μεριά και του είπε και καλά κρυφά αλλά αρκετά δυνατά ώστε να το ακούσω

-Που το πέτυχες τέτοιο κελεπούρι; Επιτέλους, προχώρα μαζί του, είναι τέλειος...

Χαμογέλασα από μέσα μου γιατί έκανα ότι δεν το άκουσα, μου άρεσε η αντιμετώπισή τους, αλλά και η δική του, ήταν τόσο τρυφερός... είχα αρχίσει να δαγκώνω τη λαμαρίνα άσχημα.

Μετά από λίγο καιρό βρεθήκαμε πάλι έξω και μου είπε ότι το ίδιο βράδυ θα χώριζε, ότι ήταν τρελός μαζί μου, ότι δεν είχε γνωρίσει ποτέ κάποιον σαν εμένα, ότι ότι ότι...

Του ζήτησα να με πάρει τηλέφωνο να μου πει τι έγινε... να πάω από κει να του κάνω παρέα αν δεν ένιωθε καλά. Μου είπε θα με πάρει.

Τίποτα. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.

Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ, ήμουν βέβαιος ότι δεν το είχε κάνει.

Την επόμενη μέρα άφησα να περάσει η ωρα και κατά τις 11 αφού είχα εκνευριστεί αρκετά τον πήρα εγώ...

-Εγω: Καλημέρα
-Αυτός: Καλημέρα, ότι θα σε έπαιρνα τηλέφωνο, είχα ένα πρόβλημα στη δουλειά και τρέχω απ το πρωί
-Ε: Κοφ τις μαλακίες και πες μου αυτό που πρέπει να μου πεις
-Α: Τι εννοείς, πραγματικά είχα θέμα, δεν το έκανα επίτηδες...
-Ε: πες μου
-Α: Τι να σου πω...
-Ε: Τι έγινε χτες
-Α: Ε, δεν ξέρεις;
-Ε: Ξέρω αλλά θέλω να το ακούσω
-Α: Δεν χώρισα
-Ε: οκ
-Α: Εσύ είπες θα στηρίξεις την απόφασή μου
-Ε: Τη στηρίζω
-Α: Μα δεν μιλάς
-Ε: οκ είπα, έκανες αυτό που ήθελες, ούτε έβαλα τις φωνές ούτε σε έβρισα,άρα σε στηρίζω
-Α: Μη με μισήσεις
-Ε: Όχι, το ήξερα ότι αυτό θα γίνει, κάποια στιγμή έλα απ το σπίτι να πάρεις τα πράγματα που άφησες
-Α: Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, είσαι τέλειος, είσαι...
-Ε: Ναι, ναι, το ξέρω, όταν με διώχνουν όλοι τα ίδια μου λένε

Έτσι λοιπόν, μετά από λίγες μέρες ήρθε σπίτι μου για να πάρει κάτι πράγματά του που είχα εκεί. Η συνάντηση ήταν το λιγότερο αμήχανη, εκείνος σαν βρεγμένη γάτα κι εγώ πολύ θυμωμένος που προσπαθούσα να το κρύψω. Μου ζήτησε συγνώμη, μου ξαναείπε ότι έιμαι ο ομορφότερος άντρας που έχει γνωρίσει, ο καλύτερος, ότι είναι τρελά ερωτευμένος μαζί μου, αλλά ότι είναι κότα και δεν είχε τα κότσια να χωρίσει... Προσπάθησα να δείξω και καλά ανωτερότητα και του είπα ότι δεν πειράζει, δεν ήταν γραφτό και διάφορες τέτοιες μαλακίες, ενώ στην πραγματικότητα ήθελα να τον βρίσω, να του πω ότι ήξερε σε τι κατάσταση βρισκόμουν κι εγώ και παρόλα αυτά έπαιξε μαζί μου...

Οι βδομάδες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες. Το κέφι μου είχε πιάσει πάτο, είχα κλειστεί μέσα στο σπίτι και τα βράδια ήταν αδύνατο να κοιμηθώ... Σιγά σιγά όμως άρχισα να συνέρχομαι και μπορώ να πω ότι οι 2 μήνες του καλοκαιριού που ακολούθησαν ήταν αρκετά καλοί.

Έλα όμως που ο διάολος δεν σε αφήνει σε ησυχία. Ένα Σάββατο πρωί, εκεί κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη μου στέλνει μήνυμα στο φατσοβιβλίο.

-Η καινούρια σου φωτό είναι όλα τα λεφτά, έχεις ομορφύνει κι άλλο...
-Ευχαριστώ
-Χώρισα τελικά πριν λίγο καιρό...
-Είσαι καλά με αυτό;
-Ναι, έπρεπε να γίνει τότε, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ
-Ωραία
-Θες να πάμε για καφέ να στα πω από κοντά;
-Πάμε

Πράγματι, την ίδια μέρα συναντηθήκαμε... Πηγαίνοντας ένιωθα λίγο φοβισμένος, λίγο ανυπόμονος και πολύ μα πολύ θυμωμένος... Μόλις τον είδα όμως να μου χαμογελάει, ένιωσα πάλι σαν ερωτευμένος (και ηλίθιος).

Αφού ανταλλάξαμε τα τυπικά, πως πέρασες στις διακοπές κ.λπ. άρχισε να μου εξιστορεί τα του χωρισμού του, τα οποία δε χρειάζεται να παραθέσω εδώ αλλά όσο τα θυμάμαι έχω στο μυαλό μου μια απίστευτη σουρεάλ κατάσταση, μια κατινιά άνευ προηγουμένου, ένα δράμα. Έκπληκτος με αυτά που άκουγα τον ρωτούσα πώς τα άντεξε όλα αυτά και μου είπε ότι ακόμα δεν έχει συνέλθει ψυχολογικά απ όλη αυτή την κατάσταση και ότι ψάχνει για νέο σπίτι και για μια εκ βάθρων αλλαγή της ζωής του. Του είπα -φυσικά το βούρλο- ότι θα τον στηρίξω σε ό,τι χρειαστεί και με ευχαρίστησε. Με πέθανε πάλι στα κοπλιμέντα...

Πριν αποχωριστούμε του είπα
-είναι κρίμα πάντως που δεν τα καταφέραμε τότε
-δεν θέλω να σκέφτεσαι έτσι, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να κάνουμε αυτό που θέλουμε, δώσε μου μόνο λίγο χρόνο να ξεμπλέξω τελείως και όλα θα γίνουν...

Έτσι με τούτα και με κείνα πέρασαν 2 μήνες σχεδόν, είχαμε μια επαφή, βγήκαμε μόνοι και με παρέα, κάναμε (μάλλον έκανε γιατί ήμουν πολύ επιφυλακτικός) κοινά σχέδια για το μέλλον και έφτασε η στιγμή που βρήκε το νέο του διαμέρισμα. Το είδαμε μαζί, τον συμβούλευσα για τα μαστορέματα που έπρεπε να γίνουν πριν μετακομίσει, τον βοήθησα σε αυτά και όλα ήταν ωραία, όλα ήταν καλά, εκτός του γεγονότος ότι για την ταμπακιέρα ούτε κουβέντα... ούτε ένα φιλί, ούτε τίποτα, λες και ήμασταν 2 καλοί φίλοι. Είχα μπερδευτεί. Δεν ήξερα τι σκατά θέλει αλλά από την άλλη σεβάστηκα την επιθυμία του να μην τον πιέσω πριν τη μετακόμιση. Του έστειλα μόνο ένα μήνυμα ότι χαίρομαι που τον βοηθώ στο νέο του ξεκίνημα και μου απάντησε ότι πλησιάζει η στιγμή που όσα θέλουμε θα γίνουν πραγματικότητα... και χάρηκα το βόδι.

Μετακόμισε λοιπόν το πουλάκι μου μετά από λίγες μέρες, μιλήσαμε, όλα πήγαν καλά, μου είπε ότι τρέχει και δε φτάνει με τις δουλέιές και ότι θα με πάρει το συντομότερο να πάω από κει...
Περίμενα, περίμενα, περίμενα, τίποτα.
Μετά από κανα δυο βδομάδες πήγα στο ΙΚΕΑ με τον κολλητό μου να πάρω φωτιστικά. Στη γύρα πάνω, εκεί στο σημείο που είναι το καφέ, τον βλέπω με έναν άλλο. Δεν θα σχολιάσω την εμφάνιση του άλλου, δεν έχει σημασία αν ήταν ωραίος ή όχι. Μόλις με βλέπει τον βουτάει πανικόβλητος και τον τραβάει μέσα στο καφέ. Έπαθα σοκ. Αυτό πραγματικά δεν το περίμενα. Ο κολλητός μου τον είδε.
-Αυτός δεν ειναι ο Δημήτρης;
-ναι
-δεν σε είδε;
-με είδε
-και γιατί μπηκε σαν τρελλός στο καφέ;
-μάλλον επειδη με είδε

Εξοργίστηκα, πήρα τον φίλο μου και φύγαμε άρον άρον, ο καημένος είχε στενοχωρηθεί βλέποντάς με έτσι και προσπαθούσε να τον δικαιολογήσει, αλλά δεν υπήρχε τίποτε ουσιαστικό να μου πει. Το πράγμα ήταν ολοφάνερο, κάπου μέσα στο όλο σκηνικό του "άσε με να συνέλθω και θα γίνει αυτό που θέλουμε" είχε γνωρίσει τον άλλον... δεν με πείραζε αυτό, με πείραζε το ανόητο κρυφτό και το ψέμμα, για άλλη μια φορά μου είχε αποδείξει πόσο κότα είναι.

Μετά από λίγες μέρες του έστειλα ένα κοφτό αλλά ευγενικό μήνυμα, να μου στείλει τα ρούχα που είχα σπίτι του και του ευχήθηκα να είναι καλά και διάφορες τέτοιες παπαριές. Μου απάντησε ότι με ευχαριστεί, ότι μπορώ αν θέλω να πάω σπίτι του να το δω τελειωμένο και να πιούμε κι έναν καφέ βρε αδερφέ, ότι διακρίνει έναν μικρό θυμό στο μήνυμά μου και μήπως έχω κάτι μαζί του; Γιατί αν είχα καλό θα ήταν να του το πω και όχι να κρύβομαι διότι αγαπημένοι μου φίλοι, το κρυφτό δεν είναι ωραίο πράγμα και με συμπαθεί απεριόριστα και είμαι- πλέον και μόνο- ένας εξαιρετικός άνθρωπος που τον στήριξα και δεν θέλει να με χάσει απ τη ζωή του ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΚΤΙΜΑ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ (το γράφω έτσι γιατί έτσι το έλαβα - ήθελε να δώσει έμφαση) και να είμαι ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΩ.

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω νομίζω ότι μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Αφού λοιπόν τον σκυλόβρισα ηλεκτρονικά του είπα να με ξαναενοχλήσει μόνο όταν θα μου στείλει τα πράγματά μου. Εκείνος εμφανώς "σοκαρισμένος" έκανε ότι δεν καταλάβαινε το λόγο που έχω θυμώσει, ότι δεν μου είπε ψέμματα, ότι είμαι τρελός μάλλον, ότι δεν μου είχε υποσχεθεί κάτι και δεν τήρησε το λόγο του κ.λπ. Του έστειλα αυτά που μου είχε γράψει στο πρόσφατο παρελθόν, γιατί εγώ τρελός δεν είμαι αφενός και αφετέρου δεν έχω παρακαλέσει ποτέ κανένα τσογλάνι να μου κάτσει, δόξα τω Θεώ, δεν χρειάζεται και τον ρούμπωσα τον μαλάκα. Εκεί κάπου τελείωσε και η επικοινωνία μας αλλά τα ρούχα δεν τα είδα να ρχονται. Βέβαια δεν ξανασχολήθηκα με το θέμα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σχεδόν ένα χρόνο μετά με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε αν θέλω να συναντηθούμε για να μου δώσει ρούχα κι εξηγήσεις. Αυτό το διάστημα που είχε περάσει είχαν συμβεί στη ζωή μου εκατοντάδες πράγματα - τα περισσότερα από αυτά ευχάριστα. Είχα διασκεδάσει πολύ, είχα γνωρίσει πολύ κόσμο, κάποιοι από αυτούς ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι κι εχουμε δεθεί έκτοτε, είχα κάνει πολυ σεξ, αλλά... είχα τρομάξει πολύ και δεν αφηνόμουν με καμία κυβέρνηση πουθενά.
Συναντηθήκαμε το επόμενο βράδυ.
Πήγα γεμάτος θυμό, απίστευτο θυμό αλλά και φόβο μαζί. Το θυμάμαι σαν να ταν χτες.
Ήταν κάπως πιο γερασμένος, πιο μίζερος, πιο κάτι... με φοβόταν και το δειχνε απ τα 100 μέτρα. Το έπαιξα άνετος, του είπα ότι δεν χρειάζομαι εξηγήσεις. Επέμεινε. Τον άκουσα να μου λέει τα κουλά του πάλι του στιλ δεν ήμουν έτοιμος, αν δεν ήμουν σε εκείνη τη φάση τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Τον άφησα χαμογελώντας να τελειώσει.
Με ρώτησε -έχεις σχέση;
-Όχι
-Μα είναι δυνατόν; Εσύ δεν έχεις σχέση; Γιατί;
-Δεν έχω νιώσει αυτήν την ανάγκη, έχω χάσει μάλλον την εμπιστοσύνη μου στους άλλους και θέλω χρόνο
-Μα γιατί; Είσαι ένας υπέροχος άντρας
-..............
-Φταίω εγώ;
- Σε μεγάλο βαθμό.
-Δεν ήθελα να σε πληγώσω
-Δεν έχει πλεόν σημασία. Εσύ έχεις σχέση;
_Ναι, έχω
-Πολύ ωραία, πόσον καιρό;
-********* μήνες
-Άρα ήταν πριν μετακομίσεις
-.........................
-Γιατι δεν μιλάς;
-Δεν ξέρω τι να πω, συγνώμη
-Πήγες να με βγάλεις τρελό τότε θυμάσαι;
_Ναι... δεν ήξερα πως να σου το πω
-Ναι, το ξέρω, δεν έχει σημασία πια, περασμένα ξεχασμένα, κοίτα να είσαι καλά με το παιδί αυτό και μην του λες ψέμματα, θα τα βρεις μπροστά σου
-Άκου, είσαι ο πιο αξιόλογος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, δεν θέλω να σε χάσω, έχεις μια τρομερή υπομονή και μια χρυσή καρδιά, θέλω να μείνουμε φίλοι, είναι κρίμα να σε χάσω, ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε, τι λές;
-(χαμογελώντας) Δεν αμφισβητώ ότι έχεις καλά χαρακτηριστικά, ωραία ενδιαφέροντα, καλούς φίλους κ.λπ.κ.λπ.κ.λπ. και είμαι βέβαιος ότι οι ανθρωποι που σε αγαπούν δεν έχουν να πουν παρά τα καλύτερα για σένα
-Σ' ευχαριστώ
-Άσε με να τελειώσω. Για μένα όμως δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι είσαι ο μεγαλύτερος ΜΑΛΑΚΑΣ που έχω γνωρίσει, πως μπορείς και μου ζητάς φιλίες;
Κάπου εκεί σηκωθήκαμε, εγώ κατακόκκινος από θυμό κι εκείνος ακόμα πιο σκυφτός.

Δεν τον ξαναείδα, ούτε ξανάκουσα για εκείνον. Καλύτερα έτσι.