Σώσον Κύριε

Απαπαπαπαπα ρε φιλενάδα, τι έπαθα πρωί πρωί (καλά δεν είναι και πρωί, μεσημεριάζει, αλλά σχήμα λόγου βρε συ) ο καημένος εκεί που ήρεμα ήρεμα ρουφούσα το τσάι μου (το τρίτο σήμερα, μιλάμε η συχνοουρία βρίσκεται προ των πυλών) και σκεφτόμουν πως θα βγει μια μέρα που ξεκίνησε δύσκολα αλλά όσο περνάει και καλυτερεύει (ευτυχώς γιατί το τριημεράκι δεν μπορείς να πεις ότι ξεκουράστηκα, καλά πέρασα αλλά ταυτοχόνως έπλυνα και ΟΛΟ το σπίτι πάνω κάτω και πλαγίως, μέχρι και το ψυγείο είπα να πλύνω με αποτέλεσμα να αποφασίσω και να το ξεπαγώσω και να μη φεύγουν οι πάγοι με καμία κυβέρνηση -ούτε με αυτοδυναμία Σαμαρά - με φαντάζεσαι με το πιστολάκι των μαλλιών να είμαι σκυμμένος στον καταψύκτη να λιώσουν οι πάγοι και μετά σφυρί - καλέμι να ξεκολλήσουν; Ε, αυτό το πέρασα το Σάββατο, ούτε να κρεπάριζα όλες τις γριές της γειτονιάς τόσην ώρα με το πιστολάκι).

Τι σου έλεγα; Ναι! Κι έρχομαι που λες στη δουλειά κι εκεί που περίμενα να γίνεται ένας χαμός και του Κουτρούλη το πανηγύρι, τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα με αποτέλεσμα να μπορέσω να ψιλοχαζέψω στα αγαπημένα μου blogs που έχω καιρό να διαβάσω. Και βλέπω μέσα στο blog του αγαπημένου apos ένα κουίζ πασχαλινό και υπέροχο αλλά και μία αποκάλυψη που πραγματικά με συγκλόνισε! Ο μικρός Σαντικάι -  τον θυμάσαι ρε φιλενάδα από τις παλιές καλές και ανθοφόρες μέρες του αγαπημένου Alter, τον πιτσιρικά με τα τεράστια φρύδια που τραγουδούσε το Άγια νύχτα τα Χριστούγεννα και κάτι τροπάρια το Πάσχα; Εκείνον το μικρό Ευαγγελάτο που σε κοψοχόλιαζε ενόσω παρακολουθούσες Νικολούλη και πεταγόταν ξαφνικά με το Τη Υπερμάχω Στρατηγώ και τα σχετικά; Ε, σου χω νέα. Ο μικρός Χρήστος μεγάλωσε, έκλεισε τα 18 και ποστάρει ημίγυμνες φωτογραφίες με τους κοιλιακούς όξω... Το μάγουλο εξαφανίστηκε και τα παιδικά παχάκια και ο όχι και τόσο μικρός πλέον Χρήστος έγινε σέξι. Βέβαια το φρύδι φρύδι, 10 στρέμματα πάνω στο νεανικό πρόσωπό του, και ίσως το μόνο κοινό σημείο με αυτό που θυμόσουν.

Και θυμήθηκα κάτι φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Πίπης της Φακιδομύτης ως 20χρονης καλλονής σε γυμνή φωτογράφιση που είχε υποπέσει στην αντίληψή μου πριν χρόνια. Και αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά (και αυτό στο λέω γιατί βλέποντας τα μούτρα μου σήμερα το πρωί στον καθρέφτη, πρησμένα και γερασμένα) που μας οδηγεί ο πανδαμάτωρ χρόνος; Πως μας αλλάζει έτσι; Πως η Πίπη έγινε καλλονή και ο Χρήστος τεκνάκι κι εμένα η μούρη μου κρεμάει σαν σεντόνι στη μπουγάδα; Ποιος θα λέει Χρήστο μου τώρα την Άγια Νύχτα; Τι μένει σταθερό;

Τίποτα φιλενάδα. Τίποτα δε μένει σταθερό, ούτε η νύχτα η άγια ούτε τίποτα. Τα πάντα αλλάζουν, αλλάζουν δραματικά. Το μόνο που παραμένει βράχος είναι ο Ξανθός Άγγελος που κάθε Πάσχα μας συντροφεύει με τροπάρια κι εγκώμια με το γνωστό αγγελικό του στιλ. Ευτυχώς υπάρχει και αυτός ο βράχος (ηθικής κι αισθητικής) και πετάμε το παλαμάρι από τη βάρκα της ζωής μας που βολοδέρνει στο βοριά της καθημερινότητας... Ευτυχώς (;)