Ο Πρώην

Χτες έμαθα ότι έκανα ένα λάθος. Έγραψα κολλητός αντί για πρώην. Και αυτό ήταν λάθος. Και ήταν λάθος γιατί δεν είναι  μόνο κολλητός , είναι Πρώην. Άσε με λίγο να σου μιλήσω γι αυτό, αρκετά ασχοληθήκαμε με αρρωστημένες ιστορίες, για ανούσιο πόνο και μαλάκες, τέτοιοι υπάρχουν εκατομμύρια. Πρώην είναι μόνο ένας.

Πρίν 10 χρόνια, 5 μήνες και 20 μέρες, γνωριστήκαμε. Πεζό το μέσον γνωριμίας, καινούριο για μας τότε όμως - ναι καλά το κατάλαβες, το ίντερνετ έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο του και τότε, μια πολύ κρύα βραδιά του Νοέμβρη (φαντάσου ότι η προηγούμενη μέρα ήταν σχεδόν καλοκαιρινή και εκείνη βαθιά χειμωνιάτικη) συναντηθήκαμε έξω από ένα μπαράκι που δεν υπάρχει πια, κάπου στο κέντρο. Εγώ λίγο πολύ συνηθισμένος σε τέτοια ραντεβού, εκείνος στο πρώτο του. Θυμάμαι να τον περιμένω για κάποια λεπτά μιας και εκείνος τρακαρισμένος από το γεγονός του blind date έκοβε βόλτες μέχρι να αποφασίσει να έρθει.

Και ήρθε. Έπαιξε και η Ζωζώ το ρόλο της αλλά ήρθε. Και ήρθαν τα πιο όμορφα μάτια που έχω αντικρύσει στη ζωή μου. Φωτεινό γαλάζιο, φωτεινό σαν ουρανός και αθώο σαν παιδιού. Και χάρηκα.

Περιττό να σου πω ότι το ραντεβού κύλησε θαυμάσια, με γέλιο, κουβέντα και μια χαλαρότητα που δεν είχα ξανανιώσει σε κάτι παρόμοιο. Before the Parade passes by έπαιξε και ας το έχει συνδυάσει αλλιώς. Το ποτό έγινε φαγητό και το φαγητό έγινε φιλί στο τέλος μιας όμορφης και ελαφρά περιπετειώδους νύχτας. Ένας Έρωτας γεννήθηκε ακαριαία.

Μερικές μέρες μετά αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί. 2 ήταν; 3 ήταν; 1 ήταν; 1 ήταν, μπορεί να ειπώθηκε λίγο αργότερα αλλά ξέραμε και οι 2 ότι αυτό ήταν μονόδρομος. Δεν υπήρχε μέση λύση, ο έρωτας αυτός ήταν ή όλα ή τίποτα. Και το ταξίδι ξεκίνησε. Σε ένα όμορφο διαμέρισμα, με μια υπέροχα τεράστια βεράντα με την πιο υπέροχη θέα που μπορεί κανείς να φανταστεί το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και τον πιο ούριο άνεμο. Και αυτό το διαμέρισμα έγινε αμέσως σπίτι μας και ίσως να ναι ακόμα παρόλο που δεν είμαι εκεί.

Θυμάμαι τον πρώτο εκείνο καιρό πολύ έντονα τις απίστευτες εκδηλώσεις αγάπης από μέρους του, θυμάμαι την τρυφερότητά του, τα λόγια που μου έλεγε, που μου έγραφε, τις στιγμές που μοιραζόταν μαζί μου. Τα έχω κλεισμένα στο μυαλό μου ιδανικά, αγγελικά και υπέροχα πλασμένα, όχι γιατί ωραιοποιώ τίποτα, αλλά γιατί έτσι είναι. Θυμάμαι το πρώτο μας ταξίδι στο Μέτσοβο 2 μήνες σχεδόν μετά τη γνωριμία μας και δακρύζω από χαρά. Η ωραιότερη πρωτοχρονιά του κόσμου, στολισμένη με μπαλόνια και σοκολάτες ενώ ο τελικός του πρώτου Big Brother παιζόταν χυδαία στις οθόνες του ξενοδοχείου... Θυμάμαι το χιόνι και τα γέλια και το τζάκι και το ζεστό καφέ και την ανηφοριά μέχρι το εκκλησάκι του Αη Νικόλα και την τρομάρα που πήρα όταν το αυτοκίνητο κόντεψε να κολλήσει στο χιόνι και τις αγκαλιές και την τρυφερότητα και το σεξ. Θυμάμαι τα πάντα.

Η ζωή μαζί του ήταν υπέροχη, δεν θα σου πω ότι δεν υπήρχαν προβλήματα, θα ήταν ψέμα, αν και συμφωνούσαμε σε πάρα πολλά πράγματα υπήρξαν και διαφωνίες που έφεραν μικρές ή και κανά δυο φορές μεγαλύτερες ρήξεις. Βλακώδεις αλλά μεγαλύτερες. Δεν το κοψα τελικά το τσιγάρο κι ας μου έκανε γυμνάσια!

Άνθρωπος χαρούμενος και γελαστός, καλλιεργημένος βαθιά και ενδιαφέρων, φιλικός, όμορφος και απίστευτα σέξι, αλλά από την άλλη αυστηρός - πολύ με τον εαυτό του και αρκετά με μένα - ισχυρογνώμων και τιμωρός, να,ι δέχτηκα κανά δυο φορές τιμωρία από κείνον, λίγα μούτρα, λίγη ή και περισσότερη σιωπή αλλά ξέρεις κάτι; Εκείνο που δέχτηκα απλόχερα ήταν ο απόλυτος σεβασμός και η τεράστια αγάπη.

Με τον Πρώην ταξιδέψαμε πολύ, στην Ελλάδα και έξω, γυρίσαμε ένα σωρό νησιά και βουνά και και και. Οριοθετήσαμε λατρεμένους τόπους, ιερούς για την αγάπη και τη σχέση μας με αποκορύφωμα το Πήλιο, το μαγικό βουνό. Εκεί, τα καλοκαίρια και οι χειμώνες και τα Πάσχα πήραν άλλο άρωμα, πήραν μια μαγεία αιθέρια, νιώθαμε ότι είμαστε στο σπίτι μας, στο μέρος που ανθίζουμε μαζί και μοιραζόμαστε τι ζωές και τις ανάσες μας. Πάντα σε κείνο το μαγικό βουνό η αγάπη έπαιρνε πνοή, πάντα εκτός της τελευταίας - σχεδόν καταστροφικής - φοράς.

Ήταν η πρώτη φορά που μοιράστηκα την καθημερινότητα μου με άλλον άνθρωπο, ήταν η πρώτη και η πιο επιτυχημένη, βλέπεις, όταν υπάρχει ο αμφίδρομος σεβασμός σε μία σχέση τα πάντα κυλούν όμορφα, ομαλά σα νεράκι. Κι έτσι η σχέση μας από καθαρά ερωτική άρχισε να ξεδιπλώνει κι άλλες όμορφες πτυχές στην πορεία της. Μια δυνατή φιλία ξεκίνησε να φυτρώνει ανάμεσά μας, και όταν ρίζωσε, ρίζωσε γερά και χωρίς ζιζάνια. Μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας και τα θέλω μας όπως μόνο 2 άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά μπορεί να το κάνουν.

Όμως μια ερωτική σχέση, δυστυχώς, έχει ημερομηνία λήξεως. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ο πόθος θα ξεφτίσει και θα φύγει και όση αγάπη κι αν υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Έτσι μετά από κάποιον καιρό - και το λέω αυτό με απόλυτη επίγνωση και τεράστια θλίψη - ο πόθος του για μένα έσβησε σιγά σιγά. Η αγάπη υπήρχε. Ο σεβασμός υπήρχε. Ο πόθος δεν υπήρχε. Δεν θα σου κρύψω ότι αυτό με πλήγωσε. Δεν θα σου κρύψω ότι προσπάθησα να το καταπολεμήσω και να το ξαναφέρω εκεί που ήταν, αλλά επειδή η φύση μου δεν μου επιτρέπει να πιέζω καταστάσεις ίσως να μην προσπάθησα όπως και όσο έπρεπε. Και αφέθηκα. Αφέθηκα στην καταστροφή του έρωτα αρχικά και του εαυτού μου. Αφέθηκα σαν τεμπέλης στο να καταστρέψω την ομορφιά μου. Την εξωτερική, από θλίψη και μια μελαγχολία που δεν κατάλαβα εκείνες τις στιγμές ότι περνούσα. Και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια πέρασαν χωρίς έρωτα, με αγάπη, ναι, με σεβασμό, ναι, με ταξίδια, ναι, με τα χίλια καλά του Αβραάμ και του Ισαάκ αλλά χωρίς έρωτα.

Κάποια στιγμή αυτό έπρεπε όμως να πάρει τέλος. Δυστυχώς δεν υπήρχε τρόπος να διορθωθούν τα πράγματα οπότε έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου, έπρεπε αμφότεροι να ξεκινήσουμε καινούρια ζωή. Και το κάναμε. Περιττό να σου πω ότι ο πόνος ήταν σχεδόν αβάσταχτος. Περιττό να σου πω ότι η ζωή όπως τη γνώριζα άλλαξε άρδην και όχι πάντα προς το καλύτερο. Περιττό να σου πω ότι φτάσαμε δυστυχώς ακόμα και στο σημείο να τσακωθούμε άγρια γιατί πονούσαμε απίστευτα. Όμως έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Μετά από 6 χρόνια και 3 μήνες.

Κι έτσι ο Σύντροφος έγινε Πρώην. Με Π κεφαλαίο. Γιατί είναι εκεί. Γιατί για μένα είναι πια ο κολλητός μου. Είναι μετά από 4 χρόνια ο άνθρωπος που ξέρει για μένα τα πάντα. Απ την καλή κι απ την ανάποδη. Ο άνθρωπος που δεν θα του κρύψω τίποτα, ο άνθρωπος για τον οποίο θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις να τον έχω δίπλα μου σε κάθε φάση της ζωής μου. Κι ας είναι κάποιες φορές δύσκολο. Κι ας μου έβαλε τις φωνές χτες για το ατόπημά μου. ναι ρε μάτια μου πανέμορφα, δεν είσαι κολλητός, είσαι Πρώην.

και αυτό είναι δικό σου...