Be a part of it – New York, New York!

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Από το 1626 όπου οι πρώτοι Ολλανδοί άποικοι αγόρασαν το νησί του Μανχάταν – για λίγα δολάρια φημολογείται – μέχρι σήμερα, το Μεγάλο Μήλο έχει γίνει η απόλυτη παγκόσμια Μητρόπολη, μια πόλη αχανής, υπέροχη, άγρια, σκληρή, όμορφη, άσχημη, αγχωτική και χαλαρωτική συνάμα – και είναι μέσα στους μεγαλύτερους τουριστικούς προορισμούς στον κόσμο. Τυχαία; Βέβαια όχι.

Πολυδιαφημισμένη από εκατοντάδες ταινίες και σίριαλ, η μακρινή Νέα Υόρκη είναι λίγο πολύ οικεία σε όλους μας, κι ας μην έχουμε πάει ποτέ, έχουμε «περπατήσει» στους δρόμους της, έχουμε «χαλαρώσει» στα πάρκα της, έχουμε «ερωτευθεί» στα σκαλάκια της κι έχουμε «χαθεί» στους πολλούς ουρανοξύστες της. Είναι ένας προορισμός διεθνής, ζηλευτός και ακαταμάχητος!­­

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο JFK και μπαίνοντας στην αίθουσα ελέγχου διαβατηρίων, η πρώτη εντύπωση δεν σε ξετρελαίνει κι αυτό γιατί μετά από μια πολύωρη πτήση (όπου το μόνο που θες είναι να πας στο ξενοδοχείο, να βγάλεις τα παπούτσια σου και να τα ξεχάσεις όλα) πρέπει να περιμένεις αρκετή ώρα/ ώρες για να μπεις στη χώρα, μιας και στον έλεγχο γίνεται χαμός. Στη δική μου περίπτωση η αναμονή ήταν σε μια τεράστια ουρά για 2 ολόκληρες ώρες. Μετά φυσικά έχεις και το ταξίδι με το μετρό – ή το ταξί αν έχεις 50 δολάρια που σου περισσεύουν - μέχρι το ξενοδοχείο. 

Αν μένεις, όπως εμείς, σε περιοχή που βρίθει ουρανοξυστών (αυτό συμβαίνει στη FinancialDistrict ή στο κέντρο του νησιού), η πρώτη αντίδραση που θα έχεις μόλις βγεις από το μετρό είναι να κοιτάξεις ψηλά, μόνο ψηλά και γύρω γύρω για να θαυμάσεις τα τεράστια κτίρια, κάποια πανέμορφα σε στιλ είτε μοντέρνο ή artdeco, κάποια κιτσάτα και βαρυφορτωμένα. Όπως και να έχει, εντυπωσιακά, ιδιαίτερα αν έχει πέσει η νύχτα και είναι φωτισμένα. 

Το ξενοδοχείο μας (https://www.facebook.com/clubquarterswallstreet/) βρίσκεται λοιπόν δίπλα σχεδόν στο γνωστό σε όλους μας χρηματιστήριο, ένα πραγματικά πολύ όμορφο ξενοδοχείο και οικονομικό για τις τιμές της πόλης που είναι ομολογουμένως τσιμπημένες, με υπέροχα δωμάτια και ευγενές προσωπικό. Το γεγονός ότι το δωμάτιο έτυχε να βρίσκεται στο 19^οόροφο έκανε την εμπειρία ουρανοξύστη λίγο καλύτερη. Επίσης, αν και δεν είχαμε πρωινό στην τιμή, οι δωρεάν καφέδες, νερό και σνακ κάθε στιγμή της μέρας ήταν μια πολύ ευχάριστη και σημαντική έκπληξη!

Η εποχή που διαλέξαμε, δηλαδή ο Αύγουστος, είναι αρκετά ζεστός στη Νέα Υόρκη με τις θερμοκρασίες να κυμαίνονται λίγο χαμηλότερα από τις δικές μας μεν, η υγρασία όμως να είναι αισθητή. Βλέπεις, η πόλη είναι χτισμένη στις εκβολές του ποταμού Hudson, εκεί που αγγίζει τον Ατλαντικό και το κλίμα είναι υγρά εύκρατο. Επίσης ο ωκεανός το χειμώνα φέρνει παγωμένες μάζες αέρα με αποτέλεσμα το δριμύ ψύχος και τα χιόνια να είναι συχνό φαινόμενο. Η ζέστη και η υγρασία γίνονται ιδιαίτερα αισθητές στους απηρχαιωμένους σταθμούς του μετρό όπου η θερμοκρασία αγγίζει ή και ξεπερνά τους 40°C, κάνοντας την αναμονή για το συρμό μια αφόρητη διαδικασία. Από την άλλη, μέσα σε όλα τα κτίρια και τα βαγόνια ο κλιματισμός δουλεύει στο φουλ με αποτέλεσμα να έχεις συνεχόμενα σκωτσέζικα ντουζ, με διαφορές μέχρι και 20°Cαπό το εξωτερικό στο εσωτερικό και τούμπαλιν. Αν καταφέρεις και δεν συναχωθείς είναι θαύμα!

Οι βόλτες στην πόλη απεριόριστες. Τα αξιοθέατα χιλιάδες, κάποια εντελώς τουριστικά όπως η βόλτα με το καραβάκι στο άγαλμα της Ελευθερίας και στη νήσο Ellis με το πολύ ενδιαφέρον μουσείο μετανάστευσης, κάποια άλλα λιγότερο. Η βόλτα με το καραβάκι είναι – ευτυχώς - σύντομη (η ζέστη εκείνη την ημέρα ήταν πραγματικά μεγάλη) αλλά προσωπικά η θέα του αγάλματος από κοντά είναι – για μένα τουλάχιστον – συγκλονιστική και η βόλτα στο μουσείο αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα. Οι συνθήκες μετανάστευσης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα μπορεί να στενοχωρεί και να σοκάρει, αλλά η ενδελεχής και σχετικά αντικειμενική καταγραφή της είναι πολύ σημαντική. Και είναι σημαντική γιατί μας προσγειώνει στο σήμερα όπου οι συνθήκες αυτές δεν έχουν αλλάξει πολύ, μας θυμίζει ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι ξεριζωμένοι απ’ τον πόλεμο και τη φτώχεια που ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο – και η πόλη δείχνει να μην ξεχνά ότι αυτοί που την έχτισαν ήταν άνθρωποι με αυτές τις ανάγκες.

Το περπάτημα φυσικά απαραίτητο στα τεράστια blocks της πόλης, κάθε γωνία κι έκπληξη, αρχιτεκτονική, στιλιστική, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Τα μουσεία χιλιάδες, πρέπει κανείς να ενημερωθεί πριν φτάσει και να αποφασίσει ποια θα επισκεφθεί για να μην χαθεί μέσα στην πληθώρα επιλογών που προσφέρονται. 

Η επίσκεψή μας στο υπέροχο Metropolitan(https://www.facebook.com/metmuseum/) ήταν μια υπέροχη εμπειρία, πέρα από τη μόνιμη έκθεση που είναι πλούσια σε όλες τις τέχνες και τις εποχές (από αρχαία Αίγυπτο, Ελλάδα, Ρώμη, Ωκεανία, Λατινική Αμερική, Ασία, Ευρώπη – ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς), μια επιβλητική και υπέροχα στημένη έκθεση με ρούχα μεγάλων σχεδιαστών εμπνευσμένα από το Βυζάντιο και τον Καθολικισμό κοσμούσε τις αίθουσες του ισογείου του Μουσείου και πραγματικά η εμπειρία ήταν μοναδική. Το κτίριο δε, υπέροχο!

(Πρότασή μου και γι’ αυτό αλλά και για όλα τα αξιοθέατα που υπάρχουν εισιτήρια και ουρές είναι να προμηθευτεί κανείς το CityPass που περιλαμβάνει πολλά ενδιαφέροντα αξιοθέατα σε συνολική τιμή αρκετά χαμηλότερη του μεμονωμένου εισιτηρίου και να ξυπνά αρκετά νωρίς ώστε να είναι εκεί με το άνοιγμα για να αποφύγει τις τεράστιες ουρές και τα πλήθη στις αίθουσες. Είναι καλύτερα να θαυμάζεις την τέχνη σχεδόν μόνος. Επίσης μια ελαφριά ζακετούλα χρειάζεται μέσα στα μουσεία γιατί η πολύωρη παραμονή στις κλιματιζόμενες αυτές αίθουσες γίνεται αρκετά ψυχρή)

Το μουσείο Guggenheim (https://www.facebook.com/guggenheimmuseum/), πολύ κοντά στο MET, στεγάζεται σε ένα υπέροχο σπειροειδές κτίριο δίπλα στο CentralPark το οποίο ξεχωρίζει ανάμεσα στα πιο κλασικά κτίρια που γειτνιάζει. Ο σπειροειδής διάδρομος είναι παρών και μέσα στο κτίριο, όπου ο επισκέπτης ανεβαίνει εύκολα και όμορφα θαυμάζοντας τα εκθέματα του Giakometti, βγάζοντας χιλιάδες selfies και ίσως ξαποσταίνοντας για λίγο στα μοντέρνα παγκάκια που βρίσκονται κατά μήκος των διαδρόμων, μια αίθουσα ιμπρεσιονισμού και μοντέρνας τέχνης, αλλά και μία με ένα εξαιρετικά μοντέρνο (not my cup of tea) installation, συμπληρώνουν τα εκθέματα σε ένα μουσείο όπου το κύριο ατού του είναι η αρχιτεκτονική του και η ομορφιά του.

Το τρίτο (και τελευταίο) μουσείο που επισκεφθήκαμε είναι αυτό της Φυσική Ιστορίας (https://www.facebook.com/naturalhistory/) όπου οι δεκάδες αίθουσες με βαλσαμωμένα ζώα, με την ιστορία των λαών του πλανήτη, με τους δεινοσαύρους, το πλανητάριο αλλά και οι αίθουσες προβολής 3D επιστημονικών ταινιών είναι μια μεγάλη εκδρομή στον πλανήτη, στη φύση, στην ιστορία. Το συνιστώ ιδιαίτερα σε οικογένειες με παιδιά, τα μικρά θα εντυπωσιαστούν και θα το διασκεδάσουν αφάνταστα. Η ζακέτα – μη σου πω και η γούνα – σ αυτό το μουσείο είναι άκρως απαραίτητη!

Όχι ακριβώς μουσείο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον και εντυπωσιακό είναι το Empire State Building, το οποίο μετά από μια μεγάλη αλλά γρήγορη ανάβαση 86 ορόφων, σου προσφέρει μια εντυπωσιακή θέα του νησιού κατάλληλη για ανοιχτά στόματα και δεκάδες φωτογραφίες. Σίγουρα, οποιοσδήποτε ουρανοξύστης προσφέρει παρόμοια θέα οπότε σε όποιον βρεθείς και ανέβεις το κινητό θα πάρει φωτιά!

Το Memorial Center δηλαδή το σημείο που έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι έχει μεταμορφωθεί σε χώρο μνήμης των θυμάτων, καλαίσθητα με 2 τεράστιους καταρράχτες που έχουν αντικαταστήσει τα θεμέλια των κτιρίων κι ένα μουσείο μνήμης. Ακριβώς δίπλα, ένα νέο Mall ακριβών καταστημάτων το Oculus Mall, δεσπόζει με μια θαυμάσια και ρηξικέλευθη αρχιτεκτονική, και το εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό θυμίζουν έντονα σκελετό ξιφία, οπότε η βόλτα γύρω και μέσα σε αυτό επιβάλλεται – αρκεί να μην κοιτάξεις τις τιμές!

Όμως φυσικά το Μεγάλο Μήλο δεν είναι μόνο τα μουσεία του, είναι και τα δεκάδες πάρκα που έχει. Πιο γνωστό απ΄ όλα, το CentralPark (https://www.facebook.com/centralparknyc/) δεσπόζει στο κέντρο του Μανχάταν (εξ ου και το όνομα) και αποτελεί ένα σμαραγδένιο στολίδι κι ένα τόπο ξεκούρασης μέσα στην πολύβουη πόλη. Με τα όμορφα διαμορφωμένα τοπία του, με τις ιδιαίτερες διαδρομές του και τις λίμνες του, αποτελεί μια ανάσα για τον κάτοικο αλλά και τον επισκέπτη. Στο πάρκο μπορείς να περπατήσεις, να ποδηλατήσεις, να χαζολογήσεις, να κωπηλατήσεις, να τρέξεις μόνος ή με παρέα, να βγάλεις χιλιάδες φωτογραφίες, να φας, να πιεις, να ξαποστάσεις και γενικά να περάσεις μια πανέμορφη μέρα στην εξοχή. Οι περιοχές γύρω του, φυσικά ακριβές, με καλαίσθητα κτίρια και όμορφες γειτονιές!

Μια εναλλακτική πρόταση βόλτας είναι το ιδιαίτερο HighlinePark (https://www.facebook.com/highlinenyc/). Φτιαγμένο εξ ολοκλήρου πάνω σε μια παλιά εναέρια σιδηροδρομική γραμμή η οποία εξυπηρετούσε τα κείμενα εργοστάσια, φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας τα βαγόνια απ’ ευθείας στις αποθήκες τους, προσφέρει μια πολύ εντυπωσιακή βόλτα 3 χλμ περίπου, ανάμεσα σε κτίρια και ουρανοξύστες, κατάφυτο, υπέροχα μοναδικό και απόλυτα ξεκούραστο. Μικρά μαγαζάκια για φαγητό, ποτό ή ακόμα και μικρές γκαλερί με έργα τέχνης, συνθέτουν ένα μωσαϊκό μοναδικό και σίγουρα πεντάμορφο. Στο τελείωμά του ή πρόσβαση στο πάρκο της ακτής του ποταμού είναι εύκολη και βόλτα συνεχίζεται ευχάριστα.

Οι περιοχές του Μανχάταν πολλές και κάθε μία έχει τον τύπο της. Από το μοντέρνο, δυναμικό Financial District, από το πολύβουο και πολύ ψηλό κέντρο, από τη νυχτερινή όψη της κιτσάτης και πολυπληθούς Times Square, το υπέροχο Chelsey, το πιο σκοτεινό και εναλλακτικό East Side, το ακριβό και σικ Upper West Village, το περπάτημα είναι απαραίτητο για να μπορέσει κανείς να θαυμάσει, να παρατηρήσει και να χαρτογραφήσει τις περιοχές που απευθύνονται μεν σε όλα τα γούστα αλλά σίγουρα όχι σε όλα τα πορτοφόλια μιας και το Real Estate στο Manhattan είναι πραγματικά εφιαλτικό! Η λεωφόρος Broadway είναι η μόνη που διασχίζει λοξά το νησί (δημιουργημένη πάνω σε ινδιάνικο μονοπάτι με το σκεπτικό της άμεσης μετακίνησης από το λιμάνι στο κέντρο και της γρήγορης μεταφοράς των θαλασσινών ειδών σε αυτό) και σε οδηγεί από Νότο προς Βορρά με ενδιάμεσο σταθμό τη συνοικία των θεάτρων και των θεαμάτων. Το δείπνο στην πόλη είναι αρκετά τσιμπημένο, με έξτρα κόστος το 20% του λογαριασμού που είναι το απαραίτητο tip για τους κακοπληρωμένους αλλά πάντα χαμογελαστούς σερβιτόρους.

Πίσω από το εντυπωσιακό Δημαρχείο της πόλης είναι η Brooklyn Bridge. Μια γέφυρα που ενώνει το νησί με το Brooklyn και έχει πρωταγωνιστήσει σε εκατοντάδες ταινίες και σειρές. Η βόλτα στο deck ανάμεσα στα αυτοκίνητα είναι απολύτως απαραίτητη και φυσικά υπέροχη. Η θέα που του νησιού σου κόβει την ανάσα, στο μυαλό σου ηχεί ο Frank Sinatra στο γνωστό τραγούδι, ενώ προσπαθείς ανάμεσα σε δεκάδες άλλων τουριστών να τραβήξεις την τέλεια φωτογραφία. Μην ανησυχείς, με λίγη επιμονή θα τα καταφέρεις!

Overall που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, οι οποίοι οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ευγενέστατοι, η Νέα Υόρκη προσφέρει μια μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία. Δεν είναι απαραίτητο να την αγαπήσεις, είναι δύσκολη και χαοτική πόλη και δεν ταιριάζει σε όλους,  είναι όμως βέβαιο ότι θα εντυπωσιαστείς και πως θα βρεις πολλά σημεία που θα σου θυμίσουν κάτι που έχεις δει στο σινεμά, κάποια παλιά αγάπη, ή κάποια βόλτα που πάντα ονειρευόσουν να κάνεις. Η Νέα Υόρκη είναι μοναδική γιατί συνδυάζει κάτι από την ευρωπαϊκή κουλτούρα των δημιουργών της με την αμερικάνικη τρέλα για το μεγάλο και το εντυπωσιακό, κεντημένη από δεκάδες διαφορετικές κουλτούρες γίνεται φίλη και ξένη συνάμα, ένα αμάγαλμα εικόνων, παρατάσεων, τοπίων. Μοναδικά υπέροχη και υπέροχα μοναδική η Σμαραγδένια Πόλη είναι σίγουρα ένας προορισμός που διαφέρει και συγκλονίζει!

Καλό ταξίδι!

Βενετία - Εκεί που η ομορφιά χαμογελά σε κάθε σου βήμα.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Όταν περπατάς στα στενά της Βενετίας αναρωτιέσαι πως θα είναι να ζεις εκεί. Πως θα είναι να αντικρύζεις καθημερινά τόση ομορφιά που σου φέρνει δάκρυα χαράς στα μάτια. Άραγε συνηθίζεται ποτέ;

Χτισμένη σε 117 νησιά σε μια ήσυχη λιμνοθάλασσα στην Αδριατική, η Βενετία είναι ένα υπέρλαμπρο κόσμημα στο στέμμα της Ιταλίας – μιας Ιταλίας γεμάτης με θαυμάσιες πόλεις, υπέροχες εξοχές και χωριά μαγικά. Η Βενετία είναι τόσο ξεχωριστή που αν και έχουν ονομαστεί κι άλλες πόλεις ως Βενετία (του βορρά, του νότου, της ανατολής ή της Μυκόνου) καμία δεν μπορεί να συγκριθεί με τη συγκλονιστική ομορφιά που κατακλύζει τον επισκέπτη.

Φτάσαμε στη Γαληνοτάτη (Serenissima) Παρασκευή πρωί και από το αεροδρόμιο πήραμε το ferryπου σε πηγαίνει στην πόλη. (Σημείωση: χίλιες φορές να πληρώσεις κάτι παραπάνω σε δωμάτιο μέσα στην πόλη παρά να κλείσεις απέναντι κάτι πιο οικονομικό και να πρέπει να πηγαινοέρχεσαι – δεν αξίζει τον κόπο η ταλαιπωρία και τα κόμιστρα δεν είναι λίγα, είναι 15€ το άτομο ανά διαδρομή ή 27€  με επιστροφή). Η διαδρομή κρατάει κάτι περισσότερο από 30 λεπτά παρόλο που είναι πολύ κοντινή η απόσταση, γιατί το όριο ταχύτητας των σκαφών στη λιμνοθάλασσα είναι εξαιρετικά χαμηλό, για να μην σηκώνονται κύματα που θέτουν σε κίνδυνο τα θεμέλια της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι το όλο οικοσύστημα της Βενετίας είναι εύθραυστο – η πόλη είναι θεμελιωμένη σε αρχαίους ξύλινους πασσάλους κλήθρων, ενός είδους ξύλου με μεγάλη αντοχή στο νερό, θαμμένους στην άμμο των ελωδών νησιών, οπότε και ο κίνδυνος διαταραχής των θεμελίων είναι μεγάλος.

Η πρώτη εντύπωση με το που αποβιβάζεσαι στην πόλη μετά από ένα κάπως κουραστικό ταξίδι με το ferryδεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Θαυμασμός απέραντος και απόλυτη ησυχία. Είναι αλήθεια ότι στην πόλη δεν κυκλοφορεί κανενός είδους τροχοφόρο, ούτε καν πατίνι, οπότε όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για τους πεζούς, κάποιοι πολύ φορτωμένοι με κόσμο σε κεντρικά σημεία όπως η πλατεία του Αγίου Μάρκου ή η θαυμάσια γέφυρα του Rialto, κάποιοι άλλοι ήσυχοι και υπέροχα ρομαντικοί.

Η επίσκεψή μας σ αυτές τις τελευταίες μέρες του Μάη ήταν ιδανική μιας και ο καιρός ήταν υπέροχος και ηλιόλουστος – ίσως λίγο περισσότερο ζεστός απ’ ότι θα ήθελα, αλλά ευνοούσε πολύωρες βόλτες μέσα στα στενά και στις πολυάριθμες γέφυρες – 409 συγκεκριμένα. Η ρυμοτομία της πόλης είναι χαώδης, δεν μπορείς να προσανατολιστείς εύκολα αλλά θεωρώ ότι αυτό δίνει κάτι περισσότερο στο αξιοθαύμαστο της ύπαρξής της, παρά ταλαιπωρεί τον επισκέπτη. Οι κάτοικοι είναι ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν παρά τα τεράστια κύματα τουρισμού που δέχονται – ίσως τελικά και λόγω αυτών. Πάντως το να πει κανείς ότι όλη η πόλη είναι πνιγμένη με τουρίστες είναι υπερβολικό. Υπάρχουν πολλές περιοχές ήσυχες, αρκεί να έχει κανείς το κουράγιο να περπατήσει αρκετά και να τις εξερευνήσει. 

Μείναμε 3 νύχτες σε ένα πολύ όμορφο Bed& Breakfast, (AllPalazzeto) με έναν ευγενέστατο ιδιοκτήτη, σε ένα όμορφο δωμάτιο που λίγο έγερνε (τα θεμέλια με τους πασσάλους που λέγαμε), ωραίο πρωινό στην περιοχή Cannaregio, μια περιοχή σχετικά κεντρική (7 λεπτά από το Rialtoκαι 15 από την πλατεία του Αγίου Μάρκου), με έναν κεντρικό πεζόδρομο, τη StradaNova, γεμάτο με μαγαζιά, εστιατόρια και gelato!

Φυσικά από τη βόλτα μας δεν παραλείψαμε την ιστορική πλατεία του Αγίου Μάρκου με την ομώνυμη υπέροχη βασιλική, το εντυπωσιακό καμπαναριό και το παλάτι των Δόγηδων. Και τα 3 άξια επισκέψεως, ο ναός με μοναδικά ψηφιδωτά που αντανακλούν την παλιά δόξα της πόλης, τα 100 μέτρα του καμπαναριού όπου αν και είναι αρκετά κουραστική η ανάβαση με τις σκάλες αξίζει λόγω της υπέροχης θέας και το παλάτι των Δόγηδων, ένα εντυπωσιακό αριστούργημα αρχιτεκτονικής με δεκάδες έργα τέχνης και αίθουσες απαράμιλλης αρχιτεκτονικής κι αισθητικής. Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να περάσει μέσα από τη διάσημη Γέφυρα των Στεναγμών, η οποία έχει πάρει το ρομαντικό της όνομα από το όχι και τόσο ρομαντικό γεγονός ότι από εκεί περνούσαν οι καταδικασμένοι σε φυλάκιση στις φυλακές που ενώνονται με αυτήν με το Παλάτι. Μια ματιά από το στενό παραθυράκι στον έξω κόσμο φέρνει ρίγη γνωρίζοντας ότι για κάποιους, κάποτε ίσως ήταν η τελευταία ματιά στον έξω κόσμο…

 Άλλο σημείο τέχνης και πολιτισμού είναι η εξαιρετική πινακοθήκη της Βενετίας, η GalleriaAcademica πλημμυρισμένη με έργα τέχνης γνωστών αναγεννησιακών ζωγράφων – με αυτά του Ιερώνυμου Μπος να ξεχωρίζουν πραγματικά για την ιδιαιτερότητά τους. Επίσης το (σχεδόν μικρό) Palazzod’Oroστην περιοχή Cannaregioμαγεύει με την αρχιτεκτονική του, τα μωσαϊκά του και τα υπέροχα έργα τέχνης που εκθέτει.

Άλλα σημεία ενδιαφέροντος, γνωστότατα και λιγότερο γνωστά, είναι φυσικά η μεγάλη γέφυρα τουRialtoπου γεφυρώνει τοGranCanalκαι διαθέτει στο κέντρο της τουριστικά μαγαζάκια, από τη μία της πλευρά βρίσκεται ένα θαυμάσιο και πανάκριβο εμπορικό κέντρο, το FontachodeiTedeschi, ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα εσωτερικά με ένα υπέροχο αίθριο όπου θα απολαύσετε τον ακριβούτσικο cappuccinoσας με μια πινελιά αίγλης και θα χαζέψετε στα εσωτερικά του μπαλκόνια brandsπου απευθύνονται σε γερά πορτοφόλια και από την άλλη μεριά της γέφυρας μικρά μαγαζάκια περισσότερο τουριστικά αλλά και μια υπαίθρια αγορά με φρούτα, λαχανικά και κάθε λογής καλούδια. Εκεί βρίσκεται και η εκκλησία SanGiakomodiRialto, με ένα μικρό μουσικό μουσείο στο εσωτερικό της το οποίο μπορεί κανείς να επισκεφθεί δωρεάν!

Οι εκκλησίες στην πόλη πολυάριθμες κι εντυπωσιακές – κάθε μία στο δικό της στιλ, άλλες γοτθικού ρυθμού με τεράστιους χώρους λιτά στολισμένους και άλλες ρωμαϊκού, βαρυφορτωμένες με έργα τέχνης, τοιχογραφίες και αγάλματα. Επειδή η είσοδος σε αυτές είναι δωρεάν, είναι εύκολο να μπει κανείς – προσεκτικά ενδεδυμένος πάντα – και να τις θαυμάσει από μέσα. Ανάμεσα σε όλες αυτές θα ξεχώριζα την εντυπωσιακότατη εκκλησία SantiGiovanni& Paoloστην ομώνυμη πλατεία, πλημμυρισμένη με όμορφα καφέ και εστιατόρια – με λογικές τιμές – δίπλα στο νοσοκομείο της Βενετίας που από μόνο του είναι ένα αρχιτεκτονικό στολίδι. Μια κλεφτή ματιά στην αίθουσα υποδοχής θα σας πείσει!

Για φαγητό στη Βενετία υπάρχουν δεκάδες μέρη με λαχταριστές πίτσες και μακαρονάδες – όπως και σε όλη την Ιταλία άλλωστε, και φυσικά ψαρικά και θαλασσινά. Επειδή ο γραφών δεν τα θέλει τα ψάρια και τα θαλασσινά ιδιαίτερα, η δίαιτά μας αρκέστηκε σε pizzaκαι pastaμε προτεινόμενα σημεία στην προαναφερόμενη πλατεία και στα πέριξ το AidoArchi, με υπέροχο περιβάλλον, νόστιμη pizzaκαι καλές τιμές, ή το 6342 AllaCorteόπου οι tagliatelesalraguπου γεύτηκα ήταν θαυμάσιες! Εναλλακτικά δοκιμάσαμε και υπέροχα burgerκαι μεξικάνικες λιχουδιές στο OldWildWestστη StradaNova, κοντά στο ξενοδοχείο μας.

Μια κουραστική μέρα γεμάτη περπάτημα και sightseeing χρειάζεται οπωσδήποτε ένα απεριτίφ, και τι πιο κατάλληλο από ένα δροσερό AperolSpritz σε ένα café σε μία από τις υπέροχες μικρές πλατείες δίπλα σε ένα γεφυράκι για ξεκούραση και ρομαντζάδα. Οι τιμές του AperolSpritzείναι γύρω στα μόλις 4€ και σίγουρα αξίζει αυτή η μικρή ανάπαυλα για να ανακτήσει κανείς δυνάμεις και να εξερευνήσει την πόλη περαιτέρω! 

Τα βράδια στη Βενετία είναι μαγικά. Ο κόσμος αραιώνει και μπορεί κανείς να δει παρέες να διασκεδάζουν έξω από μικρά bar, στα σκαλοπάτια ενός γεφυριού, ενώ πολλά απ’ τα στενά είναι τελείως μοναχικά και μπορεί κανείς να ξεφύγει εντελώς από τη βαβούρα της ημέρας. Το περπάτημα γίνεται ακόμα πιο απολαυστικό και ίσως μια δοκιμή από ένα αυθεντικό ιταλικό gelato– όπως τα υπέροχα σοκολατένια που θα βρει κανείς στο Venchi-  κάνει τη βόλτα λίγο πιο μαγική! Για περισσότερη απόλαυσε προσθέτεις στο χωνάκι εσωτερικά λιωμένη σοκολάτα και στο χείλος του επίσης πασπαλισμένη με κροκάν. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχεις μαζί υγρά μαντηλάκια γιατί όλη αυτή η σοκολάτα θα καταλήξει παντού στο πρόσωπό σου, κάνοντάς σε ξανά παιδί!

Τα φώτα έχουν χαμηλώσει, το φεγγάρι λαμπυρίζει στα κανάλια και μπορείς είτε μόνος είτε με την παρέα σου να απολαύσεις την ησυχία στα σκοτεινά σοκάκια τραγουδώντας ίσως “OSoleMio”. Γιατί η Βενετία είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα θεατρικό σκηνικό γεμάτο ομορφιά κι εκπλήξεις. 

Eurovision Semifinals 2

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Κι επειδή το πολυπληθές κοινό που διαβάζει τις κριτικές μου, που αποτελείται από 4-5 άτομα, αδημονεί, πάμε τσάκα τσάκα να κρίνουμε το 2^οημιτελικό αφού πρώτα σε ενημερώσω ότι οι παρουσιάστριες ήταν πάλι κακοντυμένες αλλά οι σχολιαστές μας κάπως σα να λύθηκαν και ήταν καλύτεροι.

1.    Νορβηγία: That’s how you write a song – Alexander Reebak

Ο γνωστός σε όλους Αλέξανδρος ο Λευκορώσος εκ Νορβηγίας που το 2009 κέρδισε με το Fairytale, αυτός που δημιούργησε ένταση, πάθη, αγάπες και μίση με το βιολί του, επιστρέφει σε ένα καθόλου κακό funkyχαρούμενο κομμάτι, υπάρχουν τσαχπινιές ηλεκτρονικές επί σκηνής, αρπάει πάλι το βιολί και δίνει πόνο, χορευτές ολούθε και το κέφι ρέει άφθονο και ναι, περνάει.

2.    Ρουμανία: Goodbye – Humans

Μάσκες, φουστάνι μοβ σε ωραία γυναίκα με ποδάρα, κορμάρα και φωνάρα σε κομμάτι που ξεκινά αργά και δυναμώνει και ροκάρει και μια χαρά είναι, ωραιότατο (μη φανταστείς κι εσύ ρηξικέλευθο) τραγουδά, χαίρεται με το γκρουπάκι της και περνάμε ωραία αλλά την πατάει και δεν…

3.    Σερβία: Nova deca – Balcanica

Οι Balcanica είναι ένα πολυπληθές έθνικ συγκρότημα που δεν χωρά όλο στη σκηνή κι έτσι απ τους 11 βγαίνουν οι 6, 3 κοπέλες, 2 διακοσμητικές και μια φωνάρα και μετά ένα ντερέκι με περιέργως γλυκιά φωνή και ακατανόμαστα ρούχα, κάνουν πολυφωνίες, κάπου μπερδευόμαστε, είναι κι ένας θείος έξω αριστερά όπως βλέπεις την οθόνη με φλάουτο να δίνει χρώμα, ίσως έχει ενδιαφέρον, δεν ξέρω με έχει κουράσει ταυτοχρόνως, επιτέλους τελειώνει και φευ, περνάει… (πρέπει να είχε και τύμπανα αλλά δεν παίρνω όρκο)

4.    San Marino: Who we are – Jessica/Jennifer

Κι επειδή η Valentina που ερχόταν κάθε χρόνο μιας και το κρατίδιο δεν έχει άλλους τραγουδιστές, ήταν σε παγκόσμια περιοδεία στον Άρη, το San Marino κάνει διεθνή διαγωνισμό και κερδίζουν 2 κορτσόπα από άλλες χώρες εξωτικές, η μια κατακκόκινη σε μαλλί, νύχι, φουστάνι, κραγιόν και παπούτσι η οποία τραγουδά ωραία, και η άλλη πιο νταρντάνα χιπχοπάρει και κάνει ντανιές και κάτι ρομποτάκια μικρά επίσης δίνουν το κατιτί  στο σκηνικό – δεν είναι κακό αλλά δεν σε τρελαίνει, έχει λίγο φασαρία, κάνουν και καρδούλα, της φεύγει της κόκκινης μια κορώνα  και ξύνει το τύμπανο του ώτου και δυστυχώς επτωχεύσαμε. Του χρόνου Valentina δαγκωτό.

5.    Δανία: Higher Ground – Rasmussen

O Rasmussen που λες είναι ένας Βίκινγκ διαλεχτός και μαζί με άλλους Βίκινγκς διαλεχτούς, έχοντας εμπνευστεί από έναν παλιό μύθο των Βίκινγκς που δεν αφορά κανέναν μας, τραγουδούν επικά και Βικινγκά επί σκηνής, αντιγράφοντας τη στρατιωτική βαρβατίλα του Ρακιντζή SAGAPO, έχουμε και σημαίες, έχουμε και λάβαρα, άλλα ντ άλλα τα μεγάλα της Παρασκευής το γάλα, επικά πάντα και με στιλ, μετά πιάνει να χιονίζει για κάποιο λόγο και μετά κάνουν α και ου και μετά… περνάει. 

6.    Ρωσία:I won’t break – Yulia

H Yulia είναι μια γλυκιά ύπαρξη καθηλωμένη σε καροτσάκι από μικρό κορίτσι. Παρόλα αυτά έχει το σθένος να τραγουδήσει με παγκόσμιο κοινό. Η φωνή της είναι όμορφη σαν τα όμορφα μάτια της, το τραγούδι είναι γλυκύτατο, τα σκηνικά φροντισμένα, οι χορευτές υπέροχοι και γενικά μια γλύκα. Το γιατί δεν πέρασε με ξεπερνά.

7.    Μολδαβία: My lucky day – DoReDos

 Φωκάς στη σκηνοθεσία, έξυπνη ευτυχώς αυτή τη φορά, κι ένα δροσερό τρίο εξιστορεί μια κωμωδία παρεξηγήσεων επί σκηνής, έχει ρυθμό, έχει δροσιά, έχει χρώμα, έχει χορό, έχει θεατρικότητα και γενικά περνάμε όμορφα εμείς και αυτοί περνούν στον τελικό.

8.    Ολλανδία: Outlaw in’ em – Waylon

Ο country Waylon που πριν μερικά χρόνια είχε έρθει 2^οςκαι γλυκάθηκε, φόρεσε το λεοπά το παλτό κι έφερε και 4-5 φίλους και ανεβήκανε στη σκηνή να τραγουδήσουν ένα countryτραγούδι μόνο και μόνο για να ενοχληθώ. Δεν έχω κάτι να κρίνω, έπαιζα Candy Crush Saga την ώρα του τραγουδιού, μόνο ότι πέρασε είδα, οπότε στείλτε μου ζωές να χω να παίζω στον τελικό την ώρα που θα περφομάρει.

9.    Αυστραλία – We got love – Jessica

Η γλυκιά Jessica εξ Αυστραλίας είναι ένα ζουμερό χαριτωμένο κορίτσι με Έλληνα γκόμενο και ξέρει να φτιάχνει μουσακά. Επίσης έχει κερδίσει σε 1560 διαγωνισμούς, αποτελεί μια φωτεινή παρένθεση στη μουσική της χώρας, έχει συνεργαστεί με μεγάλους καλλιτέχνες και γενικώς είναι, λέει, αστέρι.

Επειδή όμως όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι, στη σκηνή βγαίνει ένα κάπως ασουλούπωτο κορίτσι με ένα στραφταλιζέ φόρεμα που τονίζει ακριβώς ότι δεν πρέπει να τονίσει, κοντό με ουρά, η οποία ενώ δεν είναι άφωνη δεν τα καλολέει κιόλας, η κίνησή της – και το μαλλί της είναι αλλού ντ αλλού και αλαχού, κάνει και κόλπα με το κοινό τύπου δικό σας σα να είναι στα μπουζούκια, το τραγούδι χορευτικά αδιάφορο και γενικώς ένα δράμα.

Επειδή όμως ήρθε απ’ του διαόλου τη μάνα, τη λυπόμαστε και περνάει…

10.  Γεωργία: For you – Ethno Jazz band Iriaa

Και αυτοί μας βγήκαν μπόλικοι και δεν χωρούσαν επί σκηνής οπότε όσοι χωρέσαν μπήκανε, οι άλλοι πασατέμπο, ξεκινούν να άδουν ένα επικό μοιρολόι, και δεν κυλάει το ρολόι, το οποίο γίνεται πολυφωνικό αλλά δεν σώζεται, πνίγω από ευγένεια ένα χασμουρητό, γυρνάει σε νανούρισμα ίσως, ύπνε που παίρνεις τα παιδιά έλα πάρε και αυτά πίσω στη Γεωργία, στο καλό και μη με πάρετε τηλέφωνο, θα πάρω εγώ όταν θα είμαι έτοιμος.

11. Πολωνία: Light me up – Grommi

O Grommi είναι ένας διάσημος dj που έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα και σκίζει στα ραδιόφωνα και όλα τα σχετικά (το καλάθι που λέγαμε πριν) και παίρνει έναν παγκοσμίως άγνωστο Σουηδό αοιδό χωρίς φωνή, χωρίς ομορφιά και χωρίς τίποτα και τον μεταμορφώνει σε ένα Σουηδό αοιδό χωρίς φωνή, χωρίς ομορφιά αλλά με καπέλο και χαίρονται αφάνταστα επί σκηνής, ο dj κάνει χαρές και μότες, τα φωνητικά προσπαθούν αλλά τι να πρωτοκάνουν, ο τραγουδιστής παραμένει εξαιρετικά άφωνος και γενικώς μια απελπισία, μια αμηχανία, μια αηδία. Α, ευτυχώς δεν πέρασε, γιατί για όλα τους έχω ικανούς τους ευρωπαίους που έχουν περάσει διαφωτισμό.

12. Μάλτα: Taboo – Christabelle

Η γλυκιά Christabelle έχει ή είχε ψυχολογικά προβλήματα και αποφασίζει να το μοιραστεί μαζί μας. Έτσι λοιπόν κουβαλάει τον προσωπικό της σταυρό και κυριολεκτικά και μεταφορικά και προσπαθεί επί σκηνής να σπάσει τα ταμπού και παίζουν κάτι βίντεο στο σταυρό ένθεν και κακείθεν και μετά βγαίνει μια τρελή απ το σταυρό και κάτι κάνουν εκεί πέρα αλλά αδυνατώ να παρακολουθήσω, τέλειωνε χρυσή μου να πάω τουαλέτα που με τάραξες, τέλειωσε γενικώς, πολλά φιλιά στην όμορφη Μάλτα, και του χρόνου με ψυχική υγεία!

13. Ουγγαρία: Vislat nyar – AVS

Τα ύστερα του κόσμου φέτο κι ένα hardrock γκρουπάκι αρχίζει και ξεσαλώνει επί σκηνής, και τσιρίζει και γκαρίζει και τα νεύρα μου γυρίζει και χοροπηδάει ξυπόλητο – δεν έχω τη δυνατότητα να σχολιάσω παρά μόνον ότι πέρασε.

14. Λετονία: Funny Girl – Laoura Rissoto

H Laoura Rissoto δεν είναι φαγητό, είναι ένα όμορφο κορίτσι ενδεδυμένο και αυτό στα κατακόκκινα με καταπληκτικό κραγιόν που τραγουδά ένα ιδιαίτερο και όμορφο τραγούδι, λίγο καμπαρέ, λίγο burlesqueκαι πολύ ωραίο που δυστυχώς, δυστυχώς, δυστυχώς δεν τα καταφέρνει να περάσει στον τελικό. Κρίμα.

15.  Σουηδία: Dance you off – Benjamin Ingrosso

Η φίλη και αδερφή Σουηδία στέλνει έναν Justin Timperlake φασόν σε ένα ευχάριστο χορευτικό funkκομματάκι που όμως δεν έχει να προσθέσει κάτι στα αμφοτέρως πολύπαθα ώτα και μάτια μας. Λίγο υποτονικό, λίγο απ τα ίδια, περνάει όμως, δε βαριέσαι, δεν μας ταλαιπώρησε τουλάχιστον.

16. Μαυροβούνιο: Inje – Vanja Radovanovic

Πρώτη αντίδραση, πάλι κλάψα και μοιρολόι. Δεύτερη αντίδραση , τι φοράει ο δύσμοιρος και είναι και κακομούτσουνος και δεν βοηθά το ανσάμπλ το παγιετέ στο γαλάζιο των ματιών σου και απ΄τ’ ουρανού τις άκρες, το ασύμμετρο – το αδιανόητο. Φρίκη η σκηνική παρουσία, μια απ τα ίδια το άσμα, ωραία τα φωνητικά αλλά δεν μας θέλγει ο φίλος – τι φίλος, αδερφός Vanjaκαι πάει πίσω να επιστρέψει το ανσάμπλ στο βεστιάριο της κυρά Μαρούσκας της ατάσθαλης.

17. Σλοβενία: Hvala, ne – Lea Sirl

H Lea είναι νέα, είναι ωραία και το χει. Το τραγούδι γρήγορο, ρυθμικό - χωρίς ιδιαίτερη μελωδία – το λες και χιπ χοπ αλλά μ αρέσει. Ωραίο χορευτικό, κάνει κάποια στιγμή ότι χαλάει η μουσική αλλά είναι κόλπο, πιάνει το κόλπο και ναι, περνά!

18. Ουκρανία: Under the ladder – Melovin

Η Ουκρανία – αν εξαιρέσεις τη Ρουσλάνα τη νταρτνάνα – στέλνει συνήθως ωραία και ξεχωριστά τραγούδια. Φέτος είπε να το αλλάξει αυτό και στέλνει έναν τυπάκο με μάτι τρομαχτικό, εγκλωβισμένο αρχικά σε ένα πιάνο και μετά απεγκλωβίζεται και κατεβαίνει απ το πιάνο που έχει σκάλα και μετά ξανανεβαίνει τη σκάλα και παίζει στο πιάνο και μετά παίρνει η σκάλα φωτιά και εκεί που λες το χάσαμε το παλικάρι δεν συνεχίζει η φωτιά μέχρις απάνου να ησυχάσουμε και μετά περνάει.

Α για το τραγούδι μη με ρωτάς, τόσο αδιάφορο που δεν συγκράτησα νότα!