Dimmi Quando Tu Verrai

Για πες μου λοιπόν εσύ που έχεις μόρφωση και ο νους σου κατεβάζει, για πες μου ρε φιλενάδα, για πες μου που μου κάνεις την έξυπνη που να τις βάλω τις σαγιονάρες τις βρεγμένες και τις πετσέτες και όλα τα ρούχα που φοράω στο γυμναστήριο και είναι υγρά και ιδρωμένα; Να τα αφήσω μέσα στην τσάντα να μουχλιάσουν; Θα τα απλώσω εδώ μέσα, ε και σ' όποιον αρέσει. Σ' όποιον δεν αρέσει να πάει να μου βάλει σχοινιά στην ταράτσα να τ' απλώνω κάτω απ τον θερινό ήλιο με μόνο κίνδυνο να μου τα κάνουν σύσκατα τα περιστέρια που όσο και να πεις τα χουμε μπόλικα στην περιοχή.

Μα τέτοιος πόνος στο χέρι, τέτοιο πιάσιμο που δε μ' άφησε να κοιμηθώ σαν άνθρωπος χτες το βράδυ; Μα τι σου κανα χεράκι μου χρυσό και με ταλαιπωρείς έτσι; Δεν με λυπάσαι που ήμουν στο πόδι 5.45 με 24.00; Να μην κοιμηθώ ένα εξαωράκι σαν άνθρωπος κι εγώ να ηρεμήσω; Γι αυτό κι εγώ φιλενάδα το τιμώρησα σήμερα το χεράκι μου και το ξαναγύμνασα μανιωδώς να μάθει. (αυτή τη μέθοδο ομοιοπαθητικής την έχω πάρει απ τη μάνα μου που είχε κάνει χειρουργείο στο μηνίσκο και μετά από λίγες μέρες περπατούσε χιλιόμετρα και αναρωτιόταν γιατί πονάει το γόνατο). Αν θέλει ας πονάει και αύριο!

Εν τω μεταξύ, έχεις παρατηρήσει ότι όταν βιάζεσαι, ακόμα και τα πιο απλά πράγματα γίνονται πολύπλοκα; Θέλω το πρωί να φύγω απ το σπίτι κι ετοιμάζομαι. Και θέλω να φτιάξω το τοστάκι των 12. Και ανοίγω καινούριο πακέτο ψωμί. Ρε δεν άνοιγε σου λέω. Η ζελατίνα λες και ήταν φτιαγμένη από τιτάνιο. Δεν σκιζόταν με τίποτα. Μια δυο τρεις τα καταφέρνω και πάω να βγάλω μια φέτα γαλοπούλα. Και αρχίζει να κομματιάζεται. Και την αγριοκοιτάζω. Και χέστηκε η φέτα, συνεχίζει να κομματιάζεται. Αρχίζω να της μιλάω «έλα καλή μου βγες να τελειώνουμε, άντε θ' αργήσω γλυκιά μου». Τίποτα αυτή, εκεί, παζλ 2.500 τεμαχίων έγινε μέχρι να τη βγάλω. Και μετά για να μη σε κουράσω ακριβώς τα ίδια έγιναν με το τυρί. Που να θελα να βάλω και κανά ζαρζαβατικό μέσα, θα φευγε και θα το κυνηγούσα στους λόγγους και τ' άγρια βουνά!

Το φτιάχνω μην στα πολυλέω το τοστ, το βάζω στην τσάντα - έξαλλος - μαζί με τα άλλα 3.000 τσουμπλέκια που την κάνουν να ζυγίζει κανά τόνο, τη ζαλώνομαι στους ώμους και τότε θυμάμαι να πετάξω τα σκουπίδια.

Απλό.

Βγάζω τη σακούλα η οποία ήταν φίσκα, πέφτουν υπολείμματα καφέ κάτω στο πάτωμα, ξαναβάζω τη σακούλα μέσα και φέρνω - ζαλωμένος πάντα τη σκούπα να τα μαζέψω. Τα μαζεύω, τη βγάζω πιο προσεκτικά και ανακαλύπτω ότι:

α. είναι τρύπια
β. έχουν πέσει σκουπιδουγρά μέσα στον κάδο.

Βρίζοντας, ξεζαλώνομαι την τσάντα, βγάζω μια καινούρια, την ελέγχω για το αν έχει τρύπα (δεν είχε) τη βάζω πάνω απ την τρύπια, τη δένω, την ακουμπάω κάπου και βγάζω τον πλαστικό κάδο από το μεταλλικό κάδο και τον πλένω με χλωρίνη.

Ξαναζαλώνομαι την τσάντα, ελέγχω ότι το σπίτι είναι κλειστό, παίρνω το όχημα και φεύγω.

Στα 100 μέτρα θυμάμαι ότι έχω αφήσει τα σκουπίδια στην κουζίνα. Εκεί έπρεπε να με έβγαζες φωτογραφία. Υποθέτω ότι το ύφος μου ήταν τόσο τραγικό όσο εκείνου που έπαιζε τον Οιδίποδα (εν Αυλίδι;) στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου κάποια περασμένη χρονιά. Αφού κάτι παιδάκια που περνούσαν δίπλα μου για να πάνε σχολείο (αυτά τα σχολεία δεν έκλεισαν ακόμα; Αφήστε τα ήσυχα επιτέλους τα παιδάκια) με κοιτούσαν έντρομα.

Με τούτα και με κείνα φιλενάδα άργησα κανά τεταρτάκι, έτσι στο νερό. Ευτυχώς που δεν είχαμε ευτράπελα στο τρένο γιατί δεν ξέρω πραγματικά. Βέβαια, για μια ακόμα φορά, ούτε τεκνάκια είχαμε, οπότε μάλλον πρέπει να αναθεωρήσω την ώρα που φεύγω απ το σπίτι... Μα που πήγαν επιτέλους οι άντρες; (πάντα ήθελα να το πω αυτό).

Και να σε ενημερώσω ότι για να καλμάρω τον εαυτό μου που όπως βλέπεις περνάει δύσκολες στιγμές την τελευταία περίοδο (είναι εκείνες οι μέρες του μήνα;) χτύπησα μια τυρόπιττα κι ένα τσιγάρο μετά το γυμναστήριο! Αμ πως!

Υ.Γ. Credits στη συνάδελφο (ναι, εκείνη που τρώει τα γλυκά) που αναρωτήθηκε τι γυρεύουν οι σαγιονάρες στο γραφείο μου και μου έδωσε έμπνευση!