Go or Go Ahead

Α ρε φιλενάδα, τελευταία εργάσιμος σήμερα για τη σεζόν, τη μέρα αυτήν την περίμενα πως και πως για πολύ καιρό, θα έπρεπε να πετάω έτσι δεν είναι; Δεν στο χω όμως να περιμένεις από μένα κάτι τέτοιο, έχω μια θλίψη (φαντάσου ότι στο τραίνο το πρωί μπήκαν 2 αδέρφια, ο μεγάλος με το ακορντεόν και η μικρή με το ποτηράκι γύρω στα 10 εκείνη, στα 14 αυτός, 2 κουκλιά απίστευτα που ζητιάνευαν και αντί να εκνευριστώ όπως κάνω συνήθως στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που δάκρυσα πίσω απ τα Prada γυαλιά μου. Και μη με ρωτήσεις αν έδωσα, δεν δίνω, δεν δίνω ειδικά σε παιδιά). Εκτός της μικρής θλίψης και μελαγχολίας που με διακατέχει έχω κι έναν εκνευρισμό και μια κούραση. Αλλά για όλα, μα για όλα σου έχω την εξήγηση.

Βλέπεις καρδούλα μου, πάντα κάθε φορά πριν φύγω για αρκετό καιρό, έχω πολλά να κάνω με αποτέλεσμα να κουράζομαι πολύ περισσότερο απ ότι συνήθως. Επειδή είμαι προγραμματισμένο ζώο όμως τα κατεφέρνω σχεδόν καλά αν δεν κάτσει κάτι στραβό. Μέχρις εδώ καλά, όλα οργανωμένα ώστε να ολοκληρώσω εργασίες σήμερα και αύριο πουρνό πουρνό να πάρω το κάρο και να οδέψω ησύχως και γεμάτος ευτυχία στη Φτωχομάνα (βλ. συμπρωτεύουσα). Χτες λοιπόν το απόγευμα κλείστηκα σπίτι κι έκανα δουλειές μέχρι αργά το βράδυ. Είχε και μια πανσέληνο απίθανη, δεν είναι καλή λέει κάποιος η πανσέληνος, αλλά εμένα πολύ με εντυπωσιάζει η αλήθεια είναι!

Μετά τις εργασίες αποφάσισα λιγάκι να χαλαρώσω στον καναπέ και κατά τις 00.30 έσουρα το κουρασμένο πλην υπέροχο κορμί μου στο κρεβάτι για νανάκια.

Νομίζεις.

12.30
Με το που ξαπλώνω γυμνός πάνω στα ωραία μου σεντόνια και παίρνω τη θέση που πρέπει (αυτό με τη θέση είναι μοναδική εμπειρία, κάθε βράδυ θα ξαπλώσω παίρνοντας αγκαλιά το μαξιλάρι πλάγια πλακώνοντας το δεξί χέρι. Όταν θα αρχίσει να με παίρνει ο ύπνος ανακαλύπτω ότι δεν με βολεύει τελικά αυτή η θέση και γυρίζω απ την άλλη για να μείνω εκεί μέχρι το πρωί), αρχίζει να με γλυκοπαίρνει ο Μορφέας ο αγαπημένος μου φίλος.

12.40
Γουβ γουβ γουβ το σκυλάκι από κάπου κοντά. Στουμπώνω τις ωτοασπίδες. Γουβ γουβ γουβ εκείνο διαπερνόντας τις. Γυρίζω απ την άλλη. Γουβ γουβ γουβ ασταμάτητα. Βρίζω και βάζω μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι. Αρχίζω και ιδρώνω και βγάζω μαξιλάρι απ το κεφάλι. Γουβ γουβ γουβ. Σηκώνομαι πάνω και προσπαθω να εντοπίσω από που έρχεται. Δεν μπορώ. Αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να βγάλω τις ωτοασπίδες για να μπορέσω. Το κάνω. Είναι κάπου στην πολυκατοικία οπότε πρέπει να απομονώσω και φωταγωγό και μπαλκόνι. Κλέινω πόρτες και μπαλκονόπορτες και ξαναξαπλώνω. Όλα καλα.

1.40
Ξυπνάω κάθιδρος μιας και με κλειστή την μπαλκονόπορτα έχει τρομερή ζέστη. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα να δω αν έχει σταματήσει το σκυλάκι. Δεν έχει. Γουβ γουβ γουβ. Ξανακλείνω τη μπαλκονόπορτα. Γυρίζω τον ανεμιστήρα να με χτυπάει συνέχεια και ξαναξαπλώνω. Με ενοχλεί το μαξιλάρι που είναι υγρό απ τον ιδρώτα. Το αλλάζω. Ξανακοιμάμαι.

3.05
Ξυπνάω ταραγμένος. Όπως έχω ξαπλώσει πλαγιομπρούμητα με έχει πιάσει τρελή φαγούρα στην πλάτη. Προσπαθώ με όσο το δυνατόν λιγότερες κινήσεις να ξυστώ. Δεν φτάνει το χέρι μέχρι εκεί. Προσπαθώ με το άλλο. Τίποτα. Προσπαθώ να το αγνοήσω. Αδύνατο, όσο πάει και δυναμώνει και θέλω να ουρλιάξω. Σηκώνομαι και αρχίζω να τρίβομαι σαν τη γάτα στην κάσα της πόρτας. Τίποτα. Πάω στην κουζίνα βρίζοντας θεούς και δαιμόνους, βρίσκω μια μακριά πηρούνα και με λύσσα τρυπάω σχεδόν την υπέροχη πλάτη μου. Το ψητό έτοιμο για φάγωμα. Η φαγούρα φεύγει αλλά παίρνω καλού κακού την πηρούνα μαζί μη με ξαναπιάσει.

4.15
Πνίγομαι με το σάλιο μου την ώρα που κοιμάμαι. Βήχας τρελός. Είμαι τόσο κουρασμένος που δε θέλω να σηκωθώ να πιω νερό. Βήχω συνέχεια και ο λαιμός γδέρνεται. Σηκώνομαι και πίνω νερό. Τίποτα. Στέκομαι όρθιος κανά 10λεπτο μπας και περάσει. Είμαι ένα αξιοθρήνητο πλάσμα. Με μισώ. Θέλω να εξαϋλωθώ στο σύμπαν να ησυχάσω. Δεν μ αγαπάει κανείς.
Περνάει ο βήχας. Ξαπλώνω και κοιμάμαι σε κλάσματα δευτερολέπτου. Μετά από λίγο ο γδαρμένος λαιμός και για το υπόλοιπο της βραδιάς επειδή με ενοχλεί με αναγκάζει να ξυπνάω, να βήχω, να βρίζω χαμηλοφώνως και να ξανακοιμάμαι.

6.45
Ξυπνάω χωρίς λόγο. Αναρωτιέμαι τι ώρα να ναι. Κοιτάζω και θυμάμαι ότι έχω βάλει ξυπνητήρι στις 7.30. Γυρνοβολάω σαν δαιμονισμένος στο κρεβάτι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ, οπότε σηκώνομαι σε αθλία κατάσταση για να φτιάξω καφέ.

Κι έτσι που λες κύλησε μια άθλια νύχτα. Άθλια. ¨Εχω χρόνια να κοιμηθώ τόσο χάλια. Μόνο η Νάνα δεν μπήκε στο δωμάτιο να αρχίσει να τσιρίζει. Οπότε όπως καταλαβαίνεις η διάθεση - σωματική και ψυχική είναι χάλια. Μαύρα.

Ελπίζω μόνο να μη σκάσει τίποτα εδώ μέσα και φύγουμε αργά. Όσο ζω ελπίζω φιλενάδα. Όσο ζω ελπίζω.



Όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν θα μπορούσα παρά να κλείσω τη σεζόν με γκρίνια. Θα μπορούσα να σου γράψω τι ωραία που φεύγω (ισχύει), τι ωραία που πάω στο μωρό μου (ισχύει), τι υπέροχη που είναι η ζωή (ισχύει) και τα τοιαύτα. Όμως έχω ένα ίματζ να διατηρήσω και για αυτό σου γράφω τη γκρινιάρικη αλήθεια μου!


Οπότε φιλενάδα, αυτό είναι το τελευταίο post του καλοκαιριού, αύριο τέτοια ώρα θα ταξιδεύω στ' όνειρο, θα πηγαίνω εκεί που θέλω καιρό τώρα να είμαι.

Να περάσεις κι εσύ υπέροχα, να μου ξεκουραστείς και τα λέμε πάλι το φθινοπώρι που θ αρχίσουν να πέφτουν τα φύλλα τα χρυσά, τώρα προς το παρόν έχει μπάνια και αγάπες!!!!!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!