Έγινε Παρεξήγηση!

Λύσσαξες βρε Νάσια, λύσσαξες, από τις 16 του Αυγούστου μου φωνάζεις να γυρίσω, το είδα εκεί που ήμουν στις χρυσαφένιες αμμουδιές το μήνυμα και χαμογέλασα, αλλά δεν σου απάντησα, δεν συ απάντησα γιατί το χα κλείσει το μαγαζάκι και διακοπιζόμουν με την αγάπη μου χαλλλλλαρά και ωραία.

Και ήρθα βρε φιλενάδα μου καλή, ήρθα ξανά στο Άστυ, όχι το παγωτό (αλήθεια αυτή η γαλακτοβιομηχανία έχει τινάξει τα πέταλα ή εμένα μου φαίνεται;) το άλλο, το κλείνον, αυτό που είχε κλείσει χτες μια ζέστη και μια υγρασία Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Η και που μπήκα στα διαμερίσματά μου τα ευάερα, ευήλια, ευρύχωρα και νηπενθή κι έβαλα το αρκοντίσο που έλεγε και η γιαγιάκα μου η καλή - Θεός σχωρέστην την καημένη, πόσο την αγαπούσα, δεύτερη μάνα την είχα, τι έλεγα; Α, ναι, το μπουμπούνισα το άτιμο όσο θα χω ρεύμα γιατί δεν πλέρωσα τη ΔΕΗ και επειδή δεν έχω ιδέα πότε θα μας πλερώσουν από τη γλυκειά μου εργασία, δεν ξέρω πόσο θα έχω ρεύμα, αν μου το κόψουν θα ανοίξω το προστατευτικό του ανεμιστήρα και θα γυρνάω εγώ τα πτερύγια γύρω γύρω να κάμουν δροσιά ή θα διπλώσω μια Α4 τσάκα τσάκα να κάνω βεντάλια γιατί δεν έχω να πάρω σπανιόλικη να σου κάμω πόζες...

Κι εκεί που είχα αράξει κάτω απ' το μηχάνημα και πάγωνε ο σβέρκος μου λέω μέσα μου "Δεν ανοίγεις το ψυγείο να δεις τι θα φας το βράδυ; Και το ανοίγω ο δύστυχος για να αντικρύσω την καταστροφή.

•Γαλοπούλα και τυρί κίτρινο - έχουν γίνει πράσινα - στον κάδο.

•Ψωμί του τοστ μια απ τα ίδια

•Κάτι ροδάκινα που είχαν απομείνει είχαν χάσει κάτι απ τη φρεσκάδα τους - είχαν μουμιοποιηθεί σου λέω φιλενάδα - στον κάδο

•Το τάπερ με τη φέτα δεν το άνοιξα καν να δω τι είχε μέσα, γύρισα το κεφάλι απ την άλλη και στον κάδο σύσσωμο το σετ

•Κάτι κρεμμύδια φρέσκα μέσα σε μια σακούλα δεν ήταν πλέον κρεμμύδια φρέσκα, ήταν ένα γλοιώδες πράμα, μια σαπισμένη μάζα, μια εξωγήινη οντότητα, μια απελπισία - στον κάδο

•Το εβαπορέ, αυτό στο γυάλινο μπουκάλι, γιατί αγάπη μου θέλω ντιζάιν στο ψυγείο, δεν θέλω ό,τι κι ό,τι, στο νεροχύτη και το μπουκάλι στην ανακύκλωση γιατί είμεθα και οικολόγοι, έχω κόψει και τη λακ, αυτήν την παντός καιρού για να μην τρυπά το όζον

Μετά από αυτή τη γενική εκκαθάριση στο ψυγείο είχαν απομείνει 2 αυγά, καφές φίλτρου, κέτσαπ, μουστάρδα, μαρμελάδα χωρίς ζάχαρη αλλά γλυκιασμένη από χυμό σταφυλιού διότι έχουμε κι ένα κορμί να υποστηρίξουμε, νερό (4 μπουκάλια), 2 αλκοολούχα σκευάσματα που τα χει πάρει η αδερφή μου και τα χει εκεί μέσα κανά χρόνο τώρα - μιας και ως γνωστόν είμαι μεγάλος πότης - κάτι κροκάν φουντουκιού που είχα φτιάξει στα γενέθλιά μου και είχαν περισσέψει (ήταν για το στολισμό της τούρτας), κορν φλάουρ, φλάουρ κανονικό και λίγο βούτυρο, γιατί εγώ μαργαρίνη δεν βάζω στα μακαρόνια.

Μετά από έναν έλεγχο στα ντουλάπια όπου η κατάσταση ήταν μέσες άκρες η ίδια, αν εξαιρέσεις κάτι κρακεράκια με ζώδια που όλο λέω να τα φάω και όλο τα ξεχνάω, αποφασίζω με βαριά καρδιά να πάω Σκλαβενίτη. Έλα όμως που ο Σκλαβενίτης δεν είναι ακριβώς δίπλα, αποφασίζω λοιπόν να πάρω το ποδήλατο... Ανοίγω την πόρτα, το κατεβάζω απ τις σκάλες, και ανεβαίνω περιχαρής πάνω. Φλατάρει το πίσω λάστιχο. Αμάν λέω. έσκασε, το σκασα ο χοντροκώλης, από αύριο μόνο νερό θα πίνω. Κατεβαίνω και βλέπω ότι δεν έχει σκάσει απλά μετά από 1 μήνα απραξίας έχασε το αέρα του κι αυτό το δόλιο.

Το τσουλάω λοιπόν σε κοντινό βενζινάδικο που είμαι πλέον γνωστή φυσιογνωμία και ρωτάω τον Πακιστανό ευγενέστατα

"Καλησπέρα, μπορώ να βάλω αέρα;"
"Όχι" μου απαντά
"Γιατί;" του ανταπαντώ απορημένος
"Δεν έχει αέρα, να πας αλλού"

Περιττό να σου πω ότι μου γύρισε το μάτι. Τι τον Ξένιο Ζευ επικαλέστηκα, τι τον Κάσι τον ονειρεμένο εραστή παραλίγο να πάρω τηλέφωνο, κοιτάζω δεξιά- αριστερα έξαλλος και εντοπίζω λαστιχάδικο - βαλκανιζατέρ. Μπαίνω μέσα και λέω στα παιδί ο οποίος παρεπιπτόντως είναι και νόστιμο τεκνάκι, με τη φόρμα του την εργασίας, με τα γράσα του, με το ιδρωμένο στέρνο του το γυμνασμένο (φούντωσα πάλι ο κωλόγερος) αν μπορώ να βάλω αέρα, μου λέει φυσικά, και του λέω

"Ευχαριστώ γιατί στο βενζινάδικο μου είπε ότι δεν έχει αέρα"

"Α, ναι" μου απαντά, "τους έχει χαλάσει το μηχάνημα κι όλοι εδώ έρχονται"

Πόσο γελοίος ένιωσα ρε φιλενάδα που τα βαλα με τον καημένο τον Πάκι... απλά δεν μου είπε σωστά ο άνθρωπος τι συνέβαινε κι εγώ αμέσως στην πυρά. Απαπαπαπαπα, μα είμαι κι εγώ... Παρεξήγηση λοιπόν φιλενάδα, θα ξαναπάω εκεί, δεν θα τους κρατήσω μούτρα, ναι;

ΥΓ Μην περιμένεις post πως τα πέρασα, ωραία τα πέρασα!!!! Περισσότερη γκρίνια αύριο γιατί δεν ήθελα να γυρίσω και μου φταίνε όλα!!!