Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Greek Horror Story S01E01

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

aka Εφιάλτης στο Φωταγωγό

Ξέρεις το ρητό που λέει ότι όποιος προγραμματίζει ο Θεός γελάει;

Πάμε να σου πω μιαν ιστορία!

Χτες λοιπόν ξυπνάω νωρίς, γιομάτος κέφι κι ενέργεια, φοράω τα καλά μου, σακάκι και πουκάμισο μαύρο, παπιγιόν κεραμιδί, παντελόνι γκρι αρζάν και ποδηλατικό κράνος κι έρχομαι στη δουλειά σαν τρελός με το ποδήλατο, μαζεύοντας απορημένα βλέμματα συμπατριωτών μου στο δρόμο. Είχα να πάρω το ποδήλατο καιρό και ήταν ένα πείραμα για τις αντοχές μου από τότε που ελάττωσα το κάπνισμα σφόδρα, χρησιμοποιώντας το ηλεκτρονικό τσιγάρο- μια εφεύρεση εξαιρετική πραγματικά, την οποία αν δεν θες ή δεν μπορείς να κόψεις το κάπνισμα στη συστήνω ανεπιφύλακτα -και πραγματικά είδα τεράστια διαφορά στην αναπνοή μου.

Ευτυχής λοιπόν, οργανώνω τη μέρα μου, κανονίζω στο κεφάλι μου πως θα ξοδέψω το απόγευμά μου - πολύ όμορφα και δημιουργικά- μέχρι που με παίρνει ο διαχειριστής τηλέφωνο να μου πει ότι έχει γίνει μια ζημιά στην αποχέτευση και πρέπει να βγει στο φωταγωγό να δει τι έχει συμβεί.

Μένω που λες σε μια πολυκατοικία, σε υπερυψωμένο ισόγειο, στο οποίο υπερυψωμένο ισόγειο, όταν ο αρχιτέκτονας σχεδίαζε το κτίριο επειδή ή είχε πιει ή δεν ήξερε τι του γινόταν, έφτιαξε τη μοναδική είσοδο στο φωταγωγό απ το διαμέρισμα που μένω φυσικά εγώ. (Υποψιάζομαι ότι μετά από αυτόν τον άρτιο σχεδιασμό πήρε Όσκαρ και Νόμπελ πρωτότυπου σχεδιασμού πολυκατοικίας και λοιπών νήσων). Οπότε, για να δει ο άνθρωπος τι έχει γίνει, πρέπει να είμαι εγώ στο σπίτι, να ξεβιδώσω μια μεγάλη παπουτσοθήκη που έχω κρεμάσει εκεί για να κρύβει το άσχημο πορτάκι κι επειδή έχει πόρτα-καθρέφτη κοιτιέμαι συνεχώς και ζυγίζει κι ένα κάρο κιλά. Οπότε για να την βγάλω, πρέπει να βγάλω όλα τα παπούτσια - δεν με λες Ιμέλντα Μάρκος αλλά έχει μπόλικα, να ξεκρεμάσω την πόρτα - καθρέφτη, να ξεβιδώσω 7 μεγάλες βίδες και να την βγάλω απ τη μέση.

Μετά, πρέπει να βρω τα κλειδιά για το πορτάκι, τα οποία δεν βρίσκω εύκολα γιατί τους αλλάζω θέση σε κάθε συμμάζεμα συρταριού, να βρω ό,τι άλλο θες, να βρίσω, να χτυπήσω το κεφάλι στο ντουλάπι και μόλις τα βρω να ανοίξω την καταραμένη πόρτα.

Έτσι και χτες ήρθε ο άνθρωπος και αφού έγιναν όλα τα παραπάνω, ανοίξαμε την πόρτα για να αντικρύσουμε λιμνάζοντα βρωμόνερα τα οποία ίσα που δεν είχαν ξεχειλίσει μέσα στο σπίτι, μπάζα, κομμάτια γυαλιά, λάσπη και δεν θες να ξέρεις τι άλλο. Η μπόχα δε, ασύλληπτη.  Απαλλοτριώθηκα εντελώς, επαρκώς κι ανυπερθέτως. Μέσα σε δευτερόλεπτα με έπιασε πονοκέφαλος, άνοιξα μπαλκονόπορτες παντού να φύγει και πίστεψέ με, μέχρι τις 12 που έπεσα για ύπνο δεν είχε φύγει εντελώς. Πήραμε μια βέργα, να βρούμε το σιφόνι που δεν φαινόταν απ τη βρώμα, μετά από κάνα τέταρτο το βρήκε ο χριστιανός, του δωκε μια και φύγαν τα νερά. Μετά συμφωνήσαμε να έρθει και να καθαρίσει σήμερα το απόγευμα.

Σήμερα το πρωί όμως μιας και σηκώθηκα απ τις 6.30 λέω στον εαυτό μου, δεν το καθαρίζεις εσύ να ξεμπερδεύεις, να ρίξεις και τις χλωρίνες να γίνει λαμπίκο; Έτσι λοιπόν, αφού ήπια τον καφέ μου, κατά τις 7.15 ανοίγω το πορτάκι και με ικανοποίηση βλέπω ότι έχει στεγνώσει τελείως οπότε ανασκουμπώνομαι, παίρνω σκούπα, φαράσι και σακούλες και μπαίνω στο φωταγωγό να μαζέψω τα ανεπιθύμητα στοιχεία. Εκεί που σκουπίζω, αναριγώ από αηδία και ακούω ωραία μουσική από μέσα απ το σπίτι, σκέφτομαι να γείρω το πορτάκι να το κάνω έτσι-έτσι με τη σκούπα να καθαρίσει και αυτό - μην κάνω μισές δουλειές. Κι εκεί που το γέρνω να μην πέσουν βρωμιές στο σπίτι, φεύγει το πορτάκι απ το χέρι μου και κλείνει.

Και μένω στήλη άλατος, aka μαλάκας. Κλειδωμένος μέσα σε ένα βρωμικό φωταγωγό 0.5x1.5, θεοσκότεινο, εκτός από την κορυφή 6 ορόφους πιο πάνω όπου είναι η ταράτσα στην οποία κάνουν κάτι εργασίες αλλά δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα - κι ευτυχώς μιας και δεν διατρέχω άμεσο κίνδυνο να μου πέσει κάνα τούβλο στο κεφάλι, με όλα τα φώτα των παραθύρων σβηστά και τίποτα να επικοινωνήσω με κανέναν.

Κάθομαι μερικά λεπτά και σκέφτομαι τι να κάνω και δεν μου έρχεται τίποτα. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Από μέσα απ το σπίτι ακούγεται το Incurably Romantic με Yves Montagne και Merilyn Monroe. Αρχίζω να πιστεύω ότι ζω σε ένα θρίλερ, όπου λίγο πριν πεταχτεί ο βουρδούλαγας, ο πρωταγωνιστής ρομαντζάρει. Η όλη κατάσταση είναι τόσο σουρεάλ που δεν μπορώ να το πιστέψω. Μετά αρχίζει και ενεργοποιείται η λογική. Είμαι κλεισμένος σε ένα φωταγωγό του οποίου την πόρτα δεν μπορώ να ανοίξω, είμαι μόνος στο σπίτι με εξώπορτα κλειδωμένη και ασφαλισμένη με σύρτη, δεν έχω μαζί μου τηλέφωνο ή ο,τιδήποτε για να επικοινωνήσω με κάποιον, το παραθυράκι του μπάνιου έχει σιδεριά για ασφάλεια οπότε δεν μπορώ να το σπάσω να μπω μέσα - είμαι χαμένος από χέρι. Θα πεθάνω απ την πείνα μέσα στο φωταγωγό και θα με βρουν μετά από εβδομάδες, ίσως και ποτέ.

Η μουσική έχει γίνει πιο λάγνα και ο ιδρώτας με λούζει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Κλωτσάω το σιδερένιο πορτάκι μπας και - τίποτα. Αρχίζω και χάνω τα λογικά μου. Ψελλίζω βοήθεια. Τίποτα. Φωνάζω πιο δυνατά. Τίποτα. Συνεχίζω. Τίποτα. Είμαι χαμένος. Αρχίζω και ουρλιάζω ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑ Μ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΒΟΗΘΕΙΑ. Στην αρχή τίποτα. Μετά από λίγο με άκουσε η γριά από πάνω. Η μισόκουφη. Καταλαβαίνεις πόσο φώναζα.

Από κει και πέρα, όλα έγιναν όπως έπρεπε. Η γριά φώναξε κόσμο, κατάφεραν να μπουν στο σπίτι και να με βγάλουν απ το φωταγωγό, απίστευτα ανακουφισμένο και ντροπιασμένο.

Όλα καλά. Θρίλερ ήταν και τέλειωσε.

ΥΓ. Ξέρεις τι φοβάμαι, πως από δω και πέρα, όποτε θα ακούω το Incurably Romantic - το οποίο και λατρεύω, θα θυμάμαι τον εγκλεισμό στο φωταγωγό και θα με κόβει κρύος ιδρώτας...

17 σχόλια:

  1. Είδες τι παθαίνεις για να χωράς εξαρχής να περάσεις από το πορτάκι και να μπείς στον φωταγωγό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τέλος καλό, όλα καλά. Κι έτσι, μπορώ κι εγώ, διαβάζοντας την ανάρτησή σου, να γελάω χωρίς τύψεις! ;-) Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. περιττό να σου πω πως ανατρίχιασα ,ούτε καν μειδίασα σε αυτήν την ανάρτηση!
    Πάω να δω τι γιορτη ηταν χτες να ανάβουμε κερακι στον άγιο που σε έσωσε!

    Ο Χρυσόστομος γιορτάζει ,βοήθειά μας!
    Κι έλεγα να καταργήσω το κινητό! Αμ δε,μέσα στο βρακί μας από δω και πέρα Τρεμουλάκο να το έχουμε!
    φιλάκια φιλάκια και ξανά μανά φιλάκια ,να σκάει και το Σαλιάγκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να καταργήσεις το κινητό; Τι λες παιδί μου, μέχρι και γουόκι τόκι θα παίρνω από δω και πέρα!

      Διαγραφή
  4. Απίστευτο!
    Ούτε θέλω να σκέφτομαι τι πέρασες μέχρι να σε ακούσουν!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν φαντάζεσαι. Δεν θυμάμαι καν το μέγεθος του τρόμου. Πραγματικά!

      Διαγραφή
  5. Απολαυστικότατος!
    Να την φυλάξεις αυτήν την ανάρτηση, κι αν ποτέ κανένας σου πει ότι δεν έχεις χιούμορ, να του την τρίψεις στη μούρη!
    ( - Ήτανε χιούμορ, κύριε Πάνο; - Ο ορισμός του χιούμορ, κυρία μου! )
    Γιατί για εμάς που το διαβάζουμε μόνο, πάει καλά να μειδιούμε. Αλλά εσύ που το έζησες κιόλας... (πλάκα-πλάκα δεν είν' και λίγο, ένα χεσμεντάν προς στιγμήν το παθαίνει και ο πιο ψύχραιμος) θέλει γερή δόση χιούμορ για να το μεταφέρεις τόσο απολαυστικά... δεν περιγράφω άλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, πολύ σας ευχαριστώ αγαπητέ, περιμένω να μου το επιβεβαιώσει και ο Στέφανος, ο οποίος συνήθως με βρίσκει βαρετό. Αν μου το επιβεβαιώσει κι εκείνος θα αυτοπροταθώ για Νόμπελ!

      Χωρίς πλάκα, ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου, για λίγο πίστεψα ότι μπορεί και να πεθάνω. Δεν ήταν απίθανο - ευτυχώς τέλειωσε σύντομα. Το άρρωστο στην όλη ιστορία είναι ότι επεξεργαζόμουν το κείμενο όσο ήμουν κλεισμένος μέσα - αυτό είναι αρρώστεια!

      Διαγραφή
    2. χαχαχαχαχα ενταξει τωρα κατουρηθηκα απο τα γέλια!
      ''Δεν υπάρχεις'',που λεει και η νεολαια!

      Διαγραφή
    3. Παιδί μου, μέσα σε όλο αυτό σκέφτηκα «ώπα, αυτό θα γίνει ανάρτηση»!

      Διαγραφή
    4. Σε φαντάζομαι σε Αμερικάνικη ταινία να αυτοχαστουκίζεσαι και να λες στον εαυτό σου "Σύνελθε, μαν! Πρέπει να ζήσεις για να τα γράψεις στο μπλόγκ σου ντάμιτ"!

      Διαγραφή
  6. Μετά από λίγο καιρό θα έβγαζες το πατελόνι σου θα το ονόμαζες Γουίλσον ή οτιδήποτε και θα άρχιζες να του λες ιστορίες από το στρατό για να ξεχάσεις την πείνα σου.

    Πρόεδρας ΑΠΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα, κάτι σε ζωύφιο θα περνούσε να το κάνω φίλο και να το φάω σε περίπτωση πείνας!

      Διαγραφή
  7. Άλλο ένα τέτοιο και σε βλέπω να με ακολουθείς στον ψυχολόγο για καλύτερη διαχείριση των φοβιών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή