Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Απουσία...

Δεν είναι η απουσία σου μικρή. Είναι το μυαλό μου φορτωμένο και γεμάτο. 
Μόλις αδειάζει, γεμίζει με την απουσία σου.

Χτες το πρωί, στεκόμουν πάνω απ τον τάφο σου, πάνω από το κρύο μάρμαρο που σκεπάζει το κάποτε υπέροχο σώμα σου, το κάποτε θαυμάσιο και φωτεινό σαν ήλιο χαμόγελό σου, τα κάποτε λαμπερά πράσινα μάτια σου, το κάποτε πανέμορφο πρόσωπό σου, εσένα. Εσένα που μου λένε ότι δεν είσαι εκεί, αλλά εκεί είσαι, εκεί και παντού, εκεί και μέσα στο σπίτι μου, μέσα στο σπίτι που μεγάλωσα πλάι σου, μέσα στη σκέψη μου, μέσα στην ανάσα μου, ακόμα και μέσα στο πρόσωπό μου.

Βλέπω μια φωτογραφία του παρελθόντος, πριν 38 χρόνια, με έχεις αγκαλιά σε μια αμμουδιά της Πάρου, εσύ εντυπωσιακός όπως πάντα κι εγώ ένα μικρό ξανθό παιδάκι, μικρό και εύθραυστο. Με κρατάς με το ένα χέρι κι εγώ κάτι σου δείχνω - δε μοιάζαμε τότε, έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να αντιληφθώ πόσο μοιάζουμε. Πόσο ίδιοι είμαστε κι ας διαφέραμε πάντα τόσο. Τελικά αν και μεγάλωσα με το να σε φοβάμαι, και δεν έφταιγες εσύ, εσύ ήσουν πάντα τόσο ευγενικός μαζί μου, τόσο γλυκός, τόσο Πατέρας, εγώ έφταιγα, έφταιγα που φοβόμουν αυτόν τον άντρα απλά και μόνο λόγω της σωματικής του διάπλασης, φοβόμουν πως μια σφαλιάρα από εκείνο το τεράστιο χέρι θα με έστελνε μακριά - και μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι εσύ μόνο να με αγαπάς ήθελες, να με αγαπάς και να με δεις ευτυχισμένο.

Είχαμε περίεργη σχέση. Ντροπαλοί και οι δύο - Θεέ μου, πόσο ίδιοι, προσπαθούσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε ο ένας τον άλλον. Εγώ, θυμάμαι εσένα, σε θυμάμαι να έρχεσαι κουρασμένος απ τη δουλειά, με ροκανίδια παντού πάνω σου, να μυρίζεις ξύλο και να ορμάς σαν τρελός πάνω μας για να μας αγκαλιάσεις, να μας φιλήσεις, να παίξεις μαζί μας, να μας δώσεις όλη την αγάπη που μπορεί ένας πατέρας να δώσει στα παιδιά του. Δεν ήσουν αυστηρός, δεν χρειαζόταν, με ένα σμίξιμο των φρυδιών όλη η διάθεση για αταξία έφευγε από μέσα μας και με ένα χάδι όλη η αγάπη ξεχυνόταν ορμητική σαν χείμαρρος, σαν ένας θαυμάσιος χείμαρρος συναισθημάτων που μας τύλιγε την ψυχή και την έκανε καλύτερη.

Ήθελες να μας κακομάθεις, να μη μας λείψει το παραμικρό, να μη μας μαλώσεις ποτέ, να έχουμε τον κόσμο όλο στα πόδια μας, τον κόσμο όλο χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε την παραμικρή κίνηση. Δεν ήθελες να κουραστούμε όπως εσύ που δούλεψες από μικρός και που σου έλειψαν τόσα. Ευτυχώς όμως, η γυναίκα που λάτρευες μέχρι την τελευταία ανάσα σου, εκείνη που σου έκλεισε τα μάτια με τα υπέροχα δάχτυλά της και το στόμα με ένα φιλί, είχε αντίθετη άποψη. Ευτυχώς και για μας και για σένα.

Α, εκείνη η γυναίκα, τι μάχη έδωσες για να σαστε μαζί, τι μάχη έδωσες απέναντι σε ένα "ακλόνητο" οικογενειακό βέτο και κέρδισες, κέρδισες την αγάπη τόσων χρόνων, κέρδισες αυτό που ήθελες και αυτό που σου άξιζε, αυτό που εσύ δημιούργησες, μια υπέροχη οικογένεια. Μια οικογένεια όχι τέλεια σαν αμερικάνικη χαζοταινία, αλλά μια αληθινή οικογένεια, με αληθινή αγάπη, με αληθινό σεβασμό, με μια γυναίκα που την ερωτεύτηκες και σε λάτρεψε και με τρία παιδιά που σε έβλεπαν σα Θεό.

Σε θυμάμαι, όποια ώρα ήσουν σπίτι και δεν μας είχες στα πόδια σου - μα πόσο λάτρευες να παίζεις μαζί μας - να διαβάζεις συνέχεια. Ήθελες να ρουφήξεις όλη τη γνώση του κόσμου, την ιστορία -ειδικά αυτήν- την επιστήμη, τα πάντα. Και τη θάλασσα. Τη λάτρεψες τη θάλασσα. Σαν ερωμένη άπιαστη και παντοτινή, χειμώνα-καλοκαίρι ήσουν εκεί, ήταν όρος αδιαπραγμάτευτος, να είσαι μέσα στο νερό και να την εξερευνάς για όσο το κορμί σου μπορούσε να καταδυθεί στα απύθμενα βάθη της. Μας έλεγες ιστορίες από αυτά που έβλεπες και ένιωθες μέσα στην αγκαλιά της, ιστορίες για ομορφιές στα 30-40 μέτρα βάθους, πάντα νύχτα και πάντα μόνος. Περιφρονούσες εκείνους που απλά κολυμπούσαν, εσύ ήθελες να την εξερευνήσεις και όχι απλά να τη χαρείς, να μάθεις τα μυστικά της. Προσπάθησες να με μυήσεις αλλά δεν τα κατάφερες. Δεν επέμεινες ποτέ, απλά πρότεινες, είχες πάντα την ανάγκη να αφήνεις τους άλλους ελεύθερους να επιλέξουν, ήταν κι αυτό μέρος της τόσο ευγενικής σου φύσης.

Θυμάμαι, ναι, θυμάμαι, ότι με έπαιρνες στα πόδια σου τα μεσημέρια όταν ήμουν πολύ μικρός, εκεί, γύρω στα 3 και μου μάθαινες να διαβάζω. Σιγά σιγά, μέσα απ' την εφημερίδα μου έδειχνες τα γράμματα, μου αποκροπτογραφούσες το μυστήριο νόημά τους και με υπομονή με έκανες να το λύσω. Πριν το σχολείο,  πολύ πριν. Η βιβλιοθήκη - σκρίνιο γεμάτη βιβλία. Εγκυκλοπαίδειες, Ιστορία, Θάλασσα (αυτός ο Κουστώ, μόνιμος φιλοξενούμενος), Ποίηση, Λογοτεχνία. Γεμάτη σα δανειστική βιβλιοθήκη. Μας περίμενε να την χαρούμε όπως τη χαιρόσουν εσύ. Και αυτό κάναμε, δεν μας πίεσες, το να σε βλέπουμε με ένα βιβλίο στο χέρι όποτε είχες χρόνο ήταν αρκετό.

Ήσουν σαν κι εμένα ταξιδιάρης. Σου άρεσε η φύση και οι ομορφιές κάθε γωνιάς της χώρας μας. Μας έβαζες στο αμάξι και γυρνούσαμε όλη την Ελλάδα. Σου άρεσε τόσο να ταξιδεύεις και να μας κανακεύεις. Σε εκείνο το ξενοδοχείο στο Πήλιο που καλούσαμε κάθε 3 λεπτά το room service γιατί μας είχε φανεί τόσο αστείο, εκείνη μας μάλωνε κι εσύ μάλωνες εκείνη. "Άστα να παίξουν, άστα να χαρούν"... κρύσταλλο δεν αφήσαμε όρθιο στο σπίτι τα διαόλια κι εσύ να λες, θα πάρουμε άλλα, κοίτα μόνο μη χτυπήσουν. Τότε που σου έσπασα το αυτοκίνητο και αντί να με κρεμάσεις ανάποδα με πήρες αγκαλιά και με κοίταζες με τρελή ανησυχία να δεις αν έπαθα κάτι. "Το αμάξι φτιάχνεται, εσύ είσαι καλά; Να πάμε νοσοκομείο;" Κι εγώ έτρεμα απ την τρομάρα μου και τη ντροπή μου, και με μάλωσες γιατί έκλαιγα απ' τη στενοχώρια μου. Τέτοιος ήσουν. Το παιδί σου και τα μάτια σου.

Σαφώς και διαφωνήσαμε, και μαλώσαμε, και φωνάξαμε ο ένας στον άλλον. Εννοείται αυτό. Και τις θυμάμαι εκείνες τις ελάχιστες στιγμές, αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τότε που σιωπηρά με αποδέχτηκες όπως είμαι, τότε που διαλύθηκαν όλες μου οι αμφιβολίες και οι ντροπές, τότε που κατάλαβα πλήρως ότι παρόλο που δεν ήμουν ακριβώς αυτός που θα ήθελες με είχες αποδεχτεί πλήρως Και ήθελες μόνο ένα πράγμα από μένα. Να είμαι ευτυχισμένος. Χωρίς τύψεις, ενοχές και μαλακίες. Θυμάμαι επίσης, μόλις πρωτοέβαλα το σκουλαρίκι που είπες πως σου άρεσε, τότε που ήσουν στο νοσοκομείο, παλιά, όχι το τελευταίο, και είχα κουρευτεί ψευτομοϊκάνα, η μαμά έβαλε τις φωνές κι εσύ της είπες "σταμάτα βρε, αφού του πάει, κούκλος είναι", τότε που έβαλα το δεύτερο σκουλαρίκι που το παρατήρησες καλά καλά και είπες, α μα είναι πολύ ωραίο, η μάνα σου το ξέρει; Και πεθάναμε στα γέλια όταν εκείνη έπαθε εγκεφαλικό! Αυτός ήσουν. Έτοιμος να αποδεχτείς το ο,τιδήποτε μας έκανε να νιώθουμε καλά. Έτοιμος να μας αγκαλιάσεις τρυφερά με εκείνα τα τεράστια μπράτσα σου που πάντα τα ζήλευα και να μας χαμογελάσεις με εκείνο το υπέροχο χαμόγελό σου... και ήσουν επίσης μεγάλο πειραχτήρι. Το μεγαλύτερο...

Γι αυτό δεν θέλω να ξέρω ότι είσαι εκεί, κλεισμένος σε ένα ξύλινο κουτί κάτω απ το κρύο μάρμαρο, μόνος σου. Δεν σου αξίζει να είσαι μόνος σου, εσύ που ήσουν πάντα τόσο υπέροχος. Γι' αυτό θέλω να σε έχω κλεισμένο μέσα μου, στην ψυχή και στο μυαλό μου για όσο ζω. Γιατί σε αγάπησα όσο πιο πολύ μπορεί να αγαπήσει ένας γιος τον πατέρα του. Γιατί οι αναμνήσεις μου μαζί σου είναι αμέτρητες.  Γιατί είσαι ο πιο θαυμάσιος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Γιατί είσαι απλά εσύ.

Αχ ρε μπαμπά, πόσο μου χεις λείψει αυτούς τους 6 μήνες, και πόσο ακόμα θα μου λείψεις... γιατί έφυγες τόσο νωρίς; Είχαμε τόσα πολλά ακόμα να ζήσουμε παρέα...

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό μου θυμίζει εσένα. Γλυκό και τρυφερό σαν κι εσένα. Για σένα.

49 σχόλια:

  1. Πολύ ωραίο κείμενο. Συγκινήθηκα πολύ. Θυμήθηκα κι εγώ πόσο μου λείπει πάντα ο δικός μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχασα τον πατέρα μου πριν από 15 χρόνια και συχνά,πυκνά κάνω διάλογο μαζί του για πράγματα που δεν προλάβαμε να κάνουμε μαζί,για καταστάσεις που δεν προλάβαμε η δεν θέλαμε να αγγίξουμε για να μην πληγώσουμε ο ένας τον άλλον.
    Η ενηλικίωση των νέων είναι μια δύσκολη διαδικασία που την βιώνουμε και εμείς και οι γονείς μας ιδιαίτερα έντονα.
    Και όμως όταν περάσει, το παιδί ανακαλύπτει ξαφνικά τον γονιό του και τότε αναπτύσσετε αυτή η τρυφερότητα που ήταν ντροπή να εξωτερικευτεί στην ευαίσθητη νεανική περίοδο,και ανακαλύπτεις πόσο πολύ μπορεί να αγαπήσεις τον γονιό σου και να τρέμεις μην του συμβεί κάτι κακό.
    Καταλαβαίνω πολύ καλά tremens πως είναι να βιώνεις την....απουσία!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι τόσο δύσκολο xristin, δεν ήξερα πόσο μέχρι που έφυγε 2 ώρες αφού τον είχα αφήσει στο νοσοκομείο με τη μαμά, μόνους. Εγώ είχα ελπίδες, εκείνη όμως ήξερε και με έδιωξε τρυφερά, ήθελε να είναι μόνη μαζί του. Αυτός ο άνθρωπος αγαπήθηκε τόσο πολύ γιατί το άξιζε πραγματικά, αγαπήθηκε τόσο πολύ από όλους όσους τον γνώρισαν γιατί ήταν υπέροχος και είναι τόσο κρίμα που δεν είναι μαζί μας πια... είναι η άτιμη η απουσία αβάσταχτη κάποιες φορές...

      Διαγραφή
  3. Δεν είναι σ' ένα ξύλινο κουτί κάτω από το κρύο μάρμαρο, μη στενοχωριέσαι.
    Είναι πάντα κοντά σου, δίπλα σου, μέσα σου, από πάνω σου και σε προσέχει, σε καμαρώνει, σε χαίρεται, όπως πάντα.
    Όσο τον θυμάσαι, τόσο θα είναι μαζί σου.

    Σου στέλνω φιλί αλμυρούτσικο από το δάκρυ που κύλισε από τα μάτια μου και κατέληξε στο στόμα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Αγγελική μου, δυστυχώς όσο και να τον μνημονεύω δεν είναι δίπλα μου, δεν μπορώ να τον αγγίξω, να τον αγκαλιάσω, να τον πειράξω. Είναι μέσα μου, ναι, αλλά μου λείπει η υπέροχη φωνή του, απ τις ομορφότερες φωνές που έχω ακούσει. Ξέρεις, όταν μιλούσε ήταν σα βελούδο, όταν τραγουδούσε σαν αηδόνι, α, και όταν χαμογελούσε, σαν τον ήλιο. Ήταν ήλιος ο μπαμπάς μου και έχει σκοτεινιάσει ένα τμήμα μου απ τη μέρα που έφυγε...

      Σ ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου και το φιλί σου

      Διαγραφή
  4. ουφ, αυτές οι απουσίες πόσο πονάνε κάποιες στιγμές, σαν ένα παλιό τραύμα που με τις αλλαγές καιρού σου θυμίζει την ύπαρξή του... ο πατέρας σου θα είναι πάντα ψυχικά παρόν για σένα γιατί με τη θύμηση του δίνεις την υπόσταση που χρειάζεται, σε φιλώ γλυκά και σου δίνω μεγάλη αγκαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιε μου, είναι τρομερό, είναι κάτι που δεν μπορείς ούτε να ελέγξεις, ούτε να καταπιείς. Είναι ένα ασύλληπτο κενό, ένα τεράστιο κενό...

      Σου στέλνω φιλί!

      Διαγραφή
  5. Μα δεν είναι εκεί Tremens μου.
    Ο Πατέρας σου βρίσκεται εκεί που τον έκλεισες εσύ για πάντα. Στην Καρδιά σου.
    Η φυσική του παρουσία μπορεί να σου λείπει, όμως δεν είναι Απών. Κάθε φορά που θα τον σκέφτεσαι, κάθε φορά που θα τον διηγήσαι και θα τον μνημονεύεις, θα γίνεται Παρών.

    Δυο Φιλιά στα μάτια, για τα γλυκά σου Δάκρυα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι λατρεμένε μου, είναι και θα είναι πάντα εκεί, αλλά μου λείπει το χάδι του. Είχε τόσο τεράστια, τόσο δυνατά και συνάμα τόσο τρυφερά χέρια... και μια ομορφιά, σχεδόν παραμυθένια...

      Σε φιλώ γλυκά και σ ευχαριστώ

      Διαγραφή
  6. Εφυγε νωρίς..πριν 10 χρόνια στην αγκαλιά του ενός γιου του!
    Κάθε μέρα θα θυμηθούν κάτι..απλό...γελαστικό...πειρακτικό όπως ήταν και εκείνος!
    Που όταν ερχόταν από το ταξίδι στέκονταν αμήχανα δίπλα του... ως ότου ξεθαρρέψουν.
    Μια μέρα βρήκα στο μάρμαρο ένα ποτήρι με ποτό και ένα τσιγάρο...

    Ολα αυτά στα λέω για να καταλήξω σε μια νοητή αγκαλιά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι κρίμα. Πόσο νωρίς έφυγε κι εκείνος, πόσο άδικο είναι να χάνεις τους αγαπημένους σου από δίπλα σου... πόσο μας λείπουν...

      Σε φιλώ τόσο γλυκά.

      Διαγραφή
  7. Τον εχω μα δεν είναι όπως θα ήθελα, σαν τον δικό σου,κάτι τον κρατά και δεν ήταν ποτέ εκδηλωτικός..να είσαι καλά φίλε μου, είσαι πολύ τυχερός που ήταν αυτός που ήταν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να τον έχεις για πολλά πολλά χρόνια ακόμα, να τον αγαπάς και να τον πειράζεις, θα τον κάνεις να εκδηλωθεί με τα χαμόγελά σου και την αγάπη σου.

      Μου λείπει ρε συ τόσο πολύ... ναι, είμαι απίστευτα τυχερός

      Διαγραφή
  8. Δεν έχω λόγια παρηγοριάς.
    Δεν υπάρχουν άλλωστε.
    Θα σου λείπει και τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο με τότε.
    Μόνο θα ήθελα να είμαι μαζί σου τώρα να σε πάρω μια αγκαλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, δεν υπάρχουν και όχι, δεν χρειάζονται.
      Μου λείπει σαν ένα μέλος του κορμιού μου που δεν έχω πια, σαν φως που έσβησε, μου λείπει απίστευτα, αυτή τη στιγμή γράφω και τα μάτια μου τρέχουν μόνα τους, ποτάμι...

      Σ αγαπώ πολύ και σ ευχαριστώ...

      Διαγραφή
  9. οκ εκλαψα πολύ! ξερεις μικρε και θα σε λεω παντα μικρε , παντα θα σου λειπει ο μπαμπάς\οπως μου λείπει και μενα 22 χρονια
    ειναι μια απωλεια που δε ξεπερνιέται
    δε σε ξερω απλα ηθελα να ημουνα κει να σου κανα μια αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι άσωτε, έτσι είναι. τα μάτια δεν θα στεγνώσουν και το κενό δεν θα γεμίσει.
      και μόνο που το λες είναι σα να μ έχεις στην αγκαλιά σου, σε φιλώ γλυκά καλέ μου...

      Διαγραφή
  10. Δεν έχεις γράψει ΤΙΠΟΤΑ πιό γλυκό από αυτό εδώ!!!Και να ξέρεις ότι αυτοί που αγαπάμε δεν είναι σε κουτιά και σε μάρμαρα...είναι στις καρδιές μας και στις σκέψεις μας πάντα...σε φιλώ υπέροχε tremens :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ξέρεις ε,ο χειρότερος θάνατος δεν είναι ο σωματικός.Άλλωστε,οι άνθρωποι είμαστε θνητοί...Χειρότερο,πολύ χειρότερο είναι να πεθάνει κάποιος μέσα σου,στην ψυχή σου!Και στη δική σου ψυχή,ο πατέρας σου θα ζει αιώνια...
    Περιττό να σου πω πόσο με συγκίνησες...Μακάρι ο «πατέρας» μου να θυμόταν ότι έχει μια κόρη,μακάρι κι εγώ να ενδιαφερόμουν έστω και λίγο για το αν ζει ή αν πέθανε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο, είναι πολύ χειρότερο αυτό που περιγράφεις, πολύ πιο θλιβερό!

      Διαγραφή
  12. Η πατρική φιγούρα είναι πολύ σημαντική για έναν άνθρωπο και είσαι πολύ τυχερός που την έχεις στο μυαλό σου έτσι όμορφα γιατί την βίωσες ακριβώς έτσι, όμορφα. Μιλάς για απουσία και η απουσία των αγαπημένων μας απ' την ζωή μας είναι αβάσταχτο συναίσθημα, ειδικά των ανθρώπων που μας έφεραν στον κόσμο και μας έδειξαν πως να τον ζούμε. Γιατί όλοι σου λένε κουράγιο αλλά κανείς δεν σου λέει και πως να το επιτύχεις.
    Δεν υπάρχουν πολλά για να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις, μονάχα να τον σκέφτεσαι. Γιατί όσο τον σκέπτεσαι θα είναι δίπλα σου, στο πλευρό σου, να σε προσέχει και να σε καμαρώνει γιατί απ' την αγάπη που εισέπραξα απ' το κείμενο αυτό, είμαι σίγουρη πως τον κάνεις σε κάθε ευκαιρία περήφανο. Και είμαι σίγουρη πως από εκεί ψηλά θα χαμογελά για τον υπέροχο γιο του.
    Να είσαι καλά να τον θυμάσαι. Φιλί γλυκό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτο ακριβώς προσπαθώ αγαπημένη μου, να τον σκέφτομαι συνέχεια, να τον αγαπώ συνέχεια και να αισθάνομαι συνέχεια τυχερός που ήταν ο πατέρας μου!

      Φιλί γλυκό

      Διαγραφή
  13. pw pw vradyatika ti zhmia epatha.panta mpainw sto blog sou,den exw sxoliasei pote,alla apopse syginhthika kai ponesa.nasai kala agnwste file.kalo sou vrady.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. εγώ ότι και να σου πω είναι λίγο...
    το μόνο που μπορώ να σου στείλω μέσα από την καρδιά μου είναι μια μεγάλη αγκαλιά και ένα μεγάλο φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Οσοι φεύγουν μένουν για πάντα μέσα μας. Ζούν μέσα στη σκέψη μας!!

    Με διέλυσες πρωί-πρωί...

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι αρκετό...

      Σε φιλώ γλυκά

      Διαγραφή
  16. δεν υπάρχει τι να πω.
    ξέρεις εσύ.
    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Έχεις τόσα όμορφα πράγματα να θυμάσαι, κράτα τα και προχώρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Με αυτόν τον τρόπο, του κάνεις το καλύτερο μνημόσυνο. Είμαι σίγουρη πως τα λόγια σου φτάνουν κοντά του...γίνονται ενέργεια...κι απλώνονται...

    Να είσαι καλά! κι εκείνος θα ζει μέσα από σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Προσπαθώ να συνέλθω....να πω κάτι..και μου έρχεται κάτι κοινότυπο...θα τον κουβαλάς μέσα σου, γράφω τελικά, αλλά ξέρω πως θα ήθελες να τον έχεις δίπλα σου..αγκαλιά κι από μένα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. λένε μόνο όταν ξεχνάμε κάποιον φεύγει πραγματικά..
    δεν ξέρω τι άλλο να σου πω,πραγματικά με συγκίνησες..
    ένα γλυκό φιλί μόνο! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Υπέροχο το κείμενο σου!
    Μακάρι να μπορούσαμε να τους δούμε για μια ακόμα φορά (εξαιρούνται τα όνειρα) γιατί έχουμε τόσα πολλά να τους πούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστώ φίλε μου. Μια φορά να τον ξανάβλεπα ακόμα και τι στον κόσμο...

      Διαγραφή
  22. πόσο με συγκινήσες να ήξερες :)
    τελικά πόση αγάπη μας δίνουν οι γονείς μας.
    και αυτές οι όμορφες αναμνήσεις, θα φέρνουν πάντα χαμόγελα στο πρόσωπα μας. κι ας τις νοσταλγούμε .
    πάντα θα είναι 'εδώ' για εσένα. :)
    καλό βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα ομορφιά μου, σ ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου

      Διαγραφή
  23. Ποια απουσία λατρεμένε; Διαβάζω και ξαναδιαβάζω και ξαναδιαβάζω και βλέπω ένα παιδί τόσο ΓΕΜΑΤΟ από τον ΠΑΤΕΡΑ του, που αισθάνομαι πως τον γνώρισα και ας μην το έκανα ποτέ!

    Τη θνητή λες ε;
    Εγώ φοβάμαι εκείνη που λείπει από μέσα μας...

    Αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ λατρεμένε, αν και αυτός ο άνθρωπος με έχει γεμίσει αγάπη και συναισθήματα, μου λείπει η φυσική παρουσία του, ξέρεις, κλείνω τα μάτια και τον βλέπω αλλά θέλω να τον ξαναδώ και στην πραγματικότητα... δεν τον χόρτασα κι ας ξέρω ότι δεν θα τον χόρταινα ποτέ...

      Σου στέλνω φιλί...

      Διαγραφή
  24. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΖΩΗ;
    ΣΕ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ! ΔΕΣ ΕΔΩ :
    http://anisixosblog.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8101.html

    btw an thes gine melos sto blog mu.

    ΑπάντησηΔιαγραφή