Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Τραινότυποι


Λοιπόν φιλενάδα, επειδή η σημερινή μέρα είναι πιο βαριά απ' ότι θα ήθελα, ας ευθυμήσουμε λίγο περιγράφοντας - με αγάπη πάντα - κάμποσους τύπους συνεπιβατών που συνάντησα στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου πάνω. Είναι όλοι αληθινοί, πραγματικοί και δυστυχώς τους συνάντησα. Κάθεσαι αναπαυτικά; Το παραμύθι μας αρχίζει!

Η αγενής ηλίθια χοντρή με το φούξια κολάν

Κάπου λοιπόν στη Λάρισα, ανεβαίνει η εν λόγω κυρία. Είναι χοντρή (και καλά κάνει, κι εγώ χοντρός είμαι), είναι άσχημη και στραβομουτσουνιασμένη (καλά κάνει, δεν φταίει για το άχρηστο γονίδο που της κληροδότησε αυτήν την τραγική φάτσα), φοράει λευκό κολλητό μπλουζάκι (και λευκό και κολλητό να γράφει ο κοιλιακός) και φούξια κολάν. Είναι προσβολή στην αισθητική μου απ' την κορφή μέχρι τα νύχια. Δε δίνω σημασία αρχικά γιατί διάβαζα ένα εξαιρετικό βιβλίο που το πήρα για τρόμου και τελικά ήταν κοριτσίστικο-εφηβικό (δε θες να ξέρεις, ακόμα κλαίω τα 5 ευρώ -στις προσφορές του Σκλαβενίτη- και τις 3 ώρες που μου φαγε να το διαβάσω, γιατί είμαι και μαζοχιστής και όποιο βιβλίο ανοίγω το τελειώνω, εδώ είχα τελειώσει αυτό με τη μελαχροινή που σου λεγα, που είχε τα χίλια μύρια όσα προβλήματα και μόλις έκαμε τη ντεκαπάζ όλα λύθηκαν και ζει έκτοτε ευτυχισμένη) - τι έλεγα; Α, ναι! 

Που λες δεν θα της έδινα ιδιαίτερη σημασία αν δεν με κοίταζε έντονα την ώρα που μπήκε αλαφιασμένη και με ρωτά με ευγένεια περισσή.
"Δε μου λες, ποιο βαγόνι είναι αυτό;" (με ύφος λες και μιλούσε στο δουλικό)
"Το 3" της απαντώ συνοπτικά "σε ποιο βαγόνι είσθε;" (με ύφος αρκούντως ειρωνικό)
"Και που θες να ξέρω;" Μου απαντά και με αποστομώνει

Φεύγει και την κοιτάζω έκπληκτος να πηγαίνει να ρωτά τον κόσμο που είναι η θέση της και τέτοια. Μικρή, τρυφερή λεπτομέρεια. Δεν είχε το εισητήριο στο χέρι, οπότε δεν ήξερε ούτε το βαγόνι, ούτε τη θέση. Για μια θέση στον ήλιο έψαχνε μάλλον.

Μετά από λίγο την ξέχασα γιατί είχα απορροφηθεί από την πλοκή του μυθιστορήματος, κάτι τρώγανε στην τραπεζαρία του σχολείου και επειδή πεινούσα είχα απορροφηθεί, αλλά εκείνη φρόντισε να κάνει αισθητή την παρουσία της, γιατί ενώ είχε - ευτυχώς - αλλάξει βαγόνι, κάθε τρεις και λίγο  ανεβοκατέβαινε τους διαδρόμους, πάντα έτοιμη να σαβουριαστεί απ' τα τραντάγματα, ψάχνοντας κάτι. Για ώρες. Τη θέση της ίσως; Τη χαμένη της αθωότητα; Το θησαυρό του Ελντοράντο;

Το κλου συνέβη κανά τέταρτο πριν φτάσουμε, όπου ο μπροστινός μου έχει σηκωθεί ο δύστυχος και κάτι προσπαθούσε να βάλει στην τσάντα του, ο φούξια τυφώνας όμως ήθελε να περάσει (για χιλιοστή φορά), οπότε του ρίχνει μια σπρωξιά με τη χερούκλα της, σχεδόν τον πετάει στο κάθισμα και του λέει κι ένα "Αμάν πια, κάνε στην άκρη", ρουθουνίζοντας έντονα. Αλάλου ο άνθρωπος, με πιάνουν τα γέλια εμένα (δεν άντεξα) με αγριοκοιτάζει εκείνη, της ρίχνω κι εγώ βλέμμα διαβολικό και έφυγε. Μετά είχαμε κάτσει όλοι οι κοντινοί, συμπεριλαμβανομένου και του βιασθέντος και γελούσαμε κάνοντας τς τς τς στα μεσοδιαστήματα. 


Το σιδερένιο κομπολόι

Εδώ δεν έχω πολλά να σου πω, ο εν λόγω κύριος ανέβηκε στο Λιανοκλάδι, κάθησε μια θέση μπροστά μου απ' την άλλη μεριά του διαδρόμου, άνοιξε την τσάντα του κι έβγαλε ένα από τα πιο διεστραμμένα όργανα βασανισμού που έχω αντικρύσει. Το σιδερένιο κομπολόι.

Έχεις αντιληφθεί ότι σε χώρους που οφείλουν να είναι ήσυχοι - διότι δεν συνιστούν τον προσωπικό μας χώρο, αλλά τον μοιραζόμαστε με άλλους, αγνώστους, έχω την πεποίθηση ότι ο καθένας μας οφείλει να σέβεται το χώρο και την πνευματική ηρεμία των συν-κάτι, στην προκειμένη συνταξιδιωτών. Ο ήχος ενός κομπολογιού όπου με επιμονή ο κάτοχος μετρά τις χάντρες μία μία είναι ενοχλητικός. Ο ήχος του σιδερένιου κομπολογιού (που δεν μου είχε ξανατύχει) είναι ιεροσυλία. Είναι σα να πετάς σιδερένιες μπίλιες σε σιδερένιο σωλήνα και στο τελείωμα να κάνουν ένα μεταλλικό τακ. Τακ. Τακ. Και φυσικά εσύ που προσπαθείς να ηρεμήσεις, διαβάσεις, κοιμηθείς, απλά δεν μπορείς να το κάνεις, γιατί ο εν λόγω κύριος οφείλει κατά τη νοοτροπία του να επιδοθεί στο αγαπημένο του σπορ και να σου σπάσει τα νεύρα.

Έτσι γουστάρει...

Η γριά πουτάνα και ο καμένος

Και κάπου εκεί στη Λειβαδιά φιλενάδα ανεβαίνει η κυρία με τον κύριο. Αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή που τους βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά τύπου "έχω πάρει τρελά ναρκωτικά και δεν γνωρίζω που βρίσκομαι" και κάνεις ματάκια πάνω απ το βιβλίο σου το οποίο σου εξηγεί τον εφηβικό έρωτα της μικρής βρικολακέσσας για τον νεαρό βρικόλακα και θέλεις να ξεράσεις (ήθελα να ξερα, αυτή η μανία να κάνουμε τους βρικόλακες από τρομαχτικά γοητευτικά αιμοδιψή όντα σε εφήβους που πάνε στο σχολείο κι έχουν και τσιρλίντερς, από που ξεκίνησε, να τηνε πιάσω τη συγγραφεύ να τηνε ξεμαλλιάσω και να την πετάξω στους βρικόλακες τους κανονικούς να τηνε φάνε - ουφ), για να δεις τι θα παιχτεί. Διότι είναι εμπεριστατωμένο ότι κάτι θα παιχτεί.

Πρώτον έχουν ανέβει δίχως εισητήριο, οπότε στον έλεγχο (ναι, έχουμε και τέτοιο) αναγκάζονται - βρίζοντας σχεδόν - να πληρώσουν με πρόστιμο. Δεύτερον, δεν έχουν που να κάτσουν γιατί δεν έχουν εισητήριο. Οπότε στέκονται - κάθονται εκεί μετά τα καθίσματα που είναι οι θύρες εξόδου και η τουαλέτα και ανάβουν τσιγάρο - που απαγορεύεται κι εσύ έχεις χαρμανιάσει τόσες ώρες - και βγάζουν μπύρες και αρχίζει η κουβέντα.

Η οποία κουβέντα είναι ένα θαύμα επικοινωνίας, βλέπεις η γριά πουτάνα (η οποία είχε μια φάτσα αριστούργημα) θέλει να πείσει τον βλαμμένο (ο οποίος επίσης έχει φάτσα αριστούργημα) ότι είναι ριγμένη απ τη ζωή και τα τοιαύτα. Και κάτι λέει για φυλακή, κάτι λέει για γαμίσια αλλά τα περισσότερα χάνονται στη μετάφραση (γαμώτο). Έλα όμως που την πνίγει το δίκιο και αρχίζει να φωνάζει και να λέει τον πόνο της με ένταση ξεκουφαίνοντας -είμαι βέβαιος- τον καμένο κι εσένα που είσαι κατάτι πιο μακριά. Και την ακούς να βρίζει τη μάνα της, τον πατέρα της, τ' αδέρφια της και όλο της το σόι, τους γκόμενους που κατά καιρούς είχε στη ζωή της και το κλεφτρόνι που της σούφρωσε τα καινούρια της παπούτσια. Κατόπιν αυτού η μπάλα παίρνει τη Μενεγάκη, τη Λαμπίρη και άλλες που δεν συγκράτησα γιατί αυτές - λέει - δεν είναι πουτάνες απλές σαν εκείνη αλλά πουτάνες περιωπής που καλοπαντρεύτηκαν και περνάνε ζάχαρη.

Και όλο αυτό κρατάει περίπου 1.30 ώρα μέχρι να φτάσεις στην Αθήνα συγκλονισμένος από το διάλογο και το επίπεδο.

Highlight ατάκα

Πουτάνα - "Αυτή η Λαμπίρη, η πουτάνα, αυτή είναι πουτάνα περιωπής, αυτή βρήκε το χοντρό και την παντρεύτηκε και μένα μου κλεψαν τα παπούτσια"
Καμένος - "Κι εγώ τι φταίω;"

Αντιλαμβάνεσαι...

Η γηραιά χλέπα

Νάσια μου, αυτό μη  το διαβάσεις, είναι σιχαμένο.

Θα είμαι σύντομος.
Μπαίνει μέσα γριά 100 Μαϊων και τη βοηθάς γιατί είσαι καλόψυχος, να ανεβάσει τις 567 τσάντες, τσαντάκια, τσαντικά, της βρίσκεις τη θέση η οποία τυγχάνει να είναι δίπλα στη δική σου (όχι η ακριβώς διπλανή, σας χωρίζει ο διάδρομος), κάθεσαι και προσπαθείς να χαλαρώσεις γιατί έχεις 6 ώρες ταξίδι μπροστά σου. Πεινάς και λιγάκι και αναρωτιέσαι αν θα φας εκείνη τη μπανάνα που έχεις στην τσάντα, δίπλα στην κολώνια και πάνω απ την κρέμα ματιών, ή να κάνεις την υπέρβαση και να αγοράσεις Caprice από το κυλικείο τα οποία παχαίνουν αλλά γλυκαίνουν και αποτελούν ονείρωξη.

Το δίλλημα στο απαντά η γριά από δίπλα η οποία αφού βγάζει ένα λευκό μεγάλο κεντητό μαντήλι από την τσάντα, αποφασίζει να καθαρίσει τα εσώτερά της.

Χρ χρ χρ φτου. Κοιτάζεις αηδιασμένος κι έντρομος αλλά σκέφτεσαι "χλέπα ήταν και πέρασε".

Πλανάσαι πλάνην οικτράν.

Για τις επόμενες 6 ώρες, σε τακτά χρονικά διαστήματα το θαύμα αυτό επαναλαμβάνεται κι εσύ δεν τολμάς καν να σκεφτείς τα Caprice ή εναλλακτικά τη μπανάνα ή οποιοδήποτε άλλο έδεσμα χωρίς να αναγουλιάσεις. Εκείνη δε, το κάνει όλο αυτό ανερυθρίαστα λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, δεν ξέρω για εκείνη ίσως και να είναι...

Tip: Αν κάνεις δίαιτα να την προτιμήσεις, πάρτην και στο σπίτι και στο γραφείο για άμεσα αποτελέσματα!

Άντε βρε, καλό ταξίδι!


55 σχόλια:

  1. μου έφαγες το διάλειμμα για να σε διαβάσω και και και τρέχω τουαλέτα να ξεράσωωωωωωωω....................(κάνω εμετό αμέσως σε τέτοια ,μου έχει συμβεί...φεύγω κι έρχομαι όταν αλλάξεις ανάρτηση,δεν ξαναπατάω εδωμέσα,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα που να μη σου πω τίποτα, αφού είχα βάλει προειδοποίηση, δεν είχα βάλει;

      Διαγραφή
    2. τελευταίο διάλειμμα...δεν τις πιστεύω τις προειδοποιήσεις γιατι μπορεί το πανούργο μυαλό σου να θέλει να με παραπλανήσει,να πεις κάτι να το μάθουν οι υπόλοιποι και να μην το ξέρω εγω...εντωμεταξύ δεν μπορω να εκφραστώ απο εδω γιατί με παρακολουθούν οι τριγύρω μου...μαθαίνω έναρξη word τώρα χιχιχι

      Διαγραφή
    3. Εγώ φταίω που σε σκέφτηκα... τι να σου πω, έκαστος εφ ω ετάχθη!!!

      Έναρξη word? πολύ kinky μου κάνει αυτό!!!! Κώστα, τα ξέρεις εσύ αυτά;

      Διαγραφή
    4. tremens μου τα ξέρω,αλλά εγω βλέπεις δεν είμαι ...καθηγητάκος για να εχει απορίες....
      ......Καταπληκτικό το ταξίδι σου...μου θύμισες ενα δικό μου για Θεσσαλονίκη οταν ημουν 10 χρονών,τότε που μαζί με τους επιβάτες ταξίδευαν και ζα......
      Σε χαιρετώ.
      Κώστας

      Διαγραφή
    5. μα πόσο χρονων είστε μεσιε που ταξιδεύατε με τα ζα;;;;
      απο που κατάγεστε που γράφετε ''ζα'';;;τι είναι τούτο;;
      Νάσια(ορίστε θα γραφω και το όνομά μου ,στο όνομά μου τώρα!)

      Διαγραφή
    6. @Κώστας
      Α, θα χες πάρει το θρυλικό μουτζούρη, τον είχα πάρει το 96 και ήμουνα ανάμεσα σε 3 γύφτισσες και πολλές κότες... ακόμα με πιάνουν φαγούρες...

      @Νάσια
      Ζα παιδί μου, ζα, άκου εκεί, κάνεις ότι δεν ξέρεις!

      Διαγραφή
  2. Για αυτό ακριβώς μισώ τα ταξίδια με τα Μ.Μ.Μ. Μετά την τελευταία φορά που κόντεψα να πλακωθώ με κάποιον χλεμπονιάρη, είπα πως με τρένο και λεωφορείο ποτέ. Ακόμα και στο αεροπλάνο παίρνω lexotanil για να μην καταλαβαίνω τι μου γίνεται γύρω μου.
    Πάντως άμα έχεις παρέα, περνάς μια χαρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε ναι, αλλά συνήθως μόνος ταξιδεύω, παρέα είχα εκείνο το υπέροχο βιβλίο...

      Διαγραφή
  3. Την επόμενη θα σε πάρω μαζί μου,ναι τρικάβαλο, θα σε εχω πίσω μου να τσακώνεις και τα 50αευρα που μου φεύγουν,πως σου φαίνεται; μόνο να μην φοβάσαι την ταχύτητα γιατί εμείς το τσιμπάμε το γκάζι...
    Τι τραβάς και εσύ έρμο παιδί στα τρένα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάπου κρυφά μέσα μου το διασκεδάζω, είναι το blog το άτιμο που το σκέφτομαι συνέχεια και όταν έχω κουλά τα σκέφτομαι για ανάρτηση, είμαι σοβαρά γιατρέ μου;

      Διαγραφή
  4. Τόσα χρόνια έχω να ταξιδέψω με τρένο. Τίποτε δεν έχει αλλάξει; μα τίποτε; Απογοητευτικό! (μόνο τα caprice ... τότε δεν πωλούνταν στο bar του τρένου κι αυτό είναι μια βελτίωση).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν αλλάζει παιδί μου ο συνεπιβάτης, απαράλλαχτος... και το 3.567 μΧ να ταξιδέψεις με τον ΟΣΕ τη χοντρή με το φούξια θα την πετύχεις

      Διαγραφή
  5. Μόλις απομυθοποίησα το ταξίδι με τραίνο...που δεν έχω ανέβει και ποτές και το ήθελα πάντα:P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλά κι εγώ χοντρή είμαι, αλλά τα σέβομαι όσο μπορώ τα μάτια του συνανθρώπου και δεν φορώ κολάν, πόσο μάλλον φούξια. Διότι κάτι τέτοιες βλέπουν οι άντρες και μετά γίνονται αδερφές.
    Όσο για τους υπόλοιπους τύπους, ούτε ψύλλος στον κόρφο σου δεν θα ήθελα να ήμουν!
    Κις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εμείς μαντάμ (απευθύνομαι στην κυρία με το φούξια) έχουμε πιασίματα αλλά δεν τα φοράμε τα εφαρμοστά, ε μα πια!

      Λες να με πούστρεψε αυτή; θα τηνε μηνύσω!

      Διαγραφή
  7. Ο Χριστός,η μάνα Του κι οι δώδεκα απόστολοι!

    Καλό βράδυ,δύστυχε Τρεμένς.Τι έχουνε δει τα μάτια σου και τι έχουν ακούσει τ' αυτιά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, και που είσαι ακόμα, πήγαινε στον Ιούνιο - Ιούλιο και διάβασε την κα Ισμήνη και θα καταλάβεις! Απίθανες στιγμές!

      Διαγραφή
  8. γιατί αγάπη μου;
    γιατί;;;

    μόλις είχα φάει ένα μουσακά όνειρο! και τον έβγαλα...
    ειμαι νοσηλεύτρια. το μόνο που σιχαίνομαι, είναι οι χλέμπες!

    μπλιαχ.

    πάει και ο μουσακάς. και έχω και μια μερίδα ακόμα στο ψυγείο. πάω να τον πετάξω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού είχα βάλει προειδοποίηση ρε φιλενάδα, αχ τι θα σας κάνω που σας προειδοποιώ και δεν προσέχετε!

      Το μουσακά να τον φέρεις σε μένα που είμαι φτωχός και τρώω χαρτοπετσέτες

      Διαγραφή
  9. Σήμερα είχα μια μέρα άθλια, άθλια!
    Όταν λέμε άθλια... τέλος πάντων! Τώρα έγινε λίγο καλύτερη μιας και έμαθα ένα ευχάριστο νέο και μιας και γέλασα τόσο πολύ με το κείμενο σου!! Ξέρεις πόσο σε νιώθω; Αρκεί να σου πω πως δεν έχω περάσει στην πόλη μου και πηγαινοέρχομαι σχεδόν κάθε μέρα με το κτελ.
    Αρκεί να σου αναφέρω τις τρεις τοπ κατηγορίες μου σύντομα:
    1) "Η κυρία δεν χωράνε τα πράγματα μου", όπου καταφέρνει και περνά πόσα, και τα απλώνει στα πόδια σου, και επάνω σου και σε γεμίζει και με τύψεις με το επικό "παιδί μου αυτά ακρίβυναν πια και πρέπει να τα κουβαλάς".
    2) "Ο σχεσάκιας", που χωρίζει την διαολεμένη στιγμή που η μοίρα το έκανε να κάτσει δίπλα σου και εκτός από την κλάψα ακούς και μια συγκλονιστική ερωτική εξομολόγηση που ούτε στο χόλιγουντ τέτοιο πράγμα, και κάθεσαι να αναρωτιέσαι" γιατί εγώ να πέφτω στους αναίσθητους;Γιατί;"
    και το αγαπημένο μου...
    3) "Ο πέφτουλας" που όση ώρα διαρκεί το ταξίδι θα σου κάνει πόσες ερωτήσεις ενώ τον αγνοείς, θα σου ζητήσει μόλις φτάσετε να πάτε για καφέ και καλά για να ανταλλάξετε σημειώσεις ενώ του λες πολύ ευγενικά πως έχεις δουλειά, και που θα συνεχίσει να κρατά την κουβέντα ακόμα και αν βλέπει πως δεν τραβά λες και εξαρτάται απ' αυτήν η ζωή του!!
    Καλό κουράγιο λοιπόν στα ταξίδια σου, δεν είσαι μόνος!!
    Πολυλογία σήμερα συγνώμη, σε κούρασα!! Καλό βραδάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απίθανο σχόλιο, σκέψου σοβαρά να κάνεις αναρτήσεις τέτοιου τύπου, και ταλέντο έχεις και βιώματα! Άκου με σου λέω!

      Διαγραφή
  10. σου έχω πραγματική δική μου ιστορία: στο μουτζούρη για Θεσσαλονίκη μπαίνει γιαγιά με εγγόνι που είναι φτυστός ο Τσάκι από τη γνωστή ταινία τρόμου. Εγώ και η παρέα μου το κοιτάμε εναλλάξ, μη μπορώντας να πιστέψουμε την ομοιότητα. Το πιτσιρίκι αντιλαμβάνεται τον εμπαιγμό και μας κεραυνοβολεί, το ίδιο και η γιαγιά του. Για τις υπόλοιπες 2 ώρες γελάμε τρελά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχαχαχαχα αυτός ο μουτζούρης έχει αφήσει εποχή!

      Διαγραφή
  11. Τι τραβάς κι εσύ κάθε τρεις και λίγο! Μου θύμισες τα φοιτητικά μου χρόνια και τα συνεχή ταξίδια μου με τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα και επιστροφή. Το τι είχαν δει τα μάτια μου και ακούσει τα αυτιά μου δεν λέγεται! Και όχι τίποτα, αλλά τότε δεν υπήρχε intercity και έπρεπε να ταξιδέψεις με τον "Τρικούπη", που σήμαινε ότι έπρεπε να υποστείς όλα αυτά για πάνω από 10-12 ώρες! Πάντως την αγενή χοντρή με το φούξια κολάν δεν την συναντάς μόνο στο τρένο. Κυκλοφορεί ελεύθερη παντού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, είναι αλήθεια, κάτι τους βάζουν στο νερό και πληθαίνουν!

      Εμένα η αγαπημένη μου ήταν η πουτάνα, καινούριο συκώτι έκανα απ τα γέλια εκεί μέσα, για πότε πέρασε η ώρα, νεράκι!

      Διαγραφή
  12. Τα βιβλία, μου λες τι τα κουβαλάς στα τρένα; Μην πλήξεις;
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ...και παρ' ολίγο να το ξεχάσω -->

    ( http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=USn9MFC4j2U )

    ...με την προϋπόθεση ότι θα ξυπνήσεις τους γείτονες.

    :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. μπαμπά ένα έχω να πω (θα μου πεις καλά έχω γράψει 2500 λέξεις σε αυτό κόλλησες; ναι σε αυτό), χοντρός δεν είσαι...
    υ.γ.: δεν ήταν δα και τόσο σιχαμένο το τελευταίο μέρος, έχω κι έχω δει σπλάτερ στη ζωή μου
    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ γιε μου, πήρα 2 κιλά και δε λένε να φύγουν! Το άγχος με πρήζει...

      Διαγραφή
  15. Ευτυχως που ειμαι σπιτι και το διαβαζω γιατι θα με περνουσαν για τρελη αν μ'εβλεπαν να γελαω ετσι με τη χλεπα!!!!!!!!!
    Εισαι απιθανος!!! Η περιγραφη τρομερη, τα καπρις και η μπανανα ακρως βοηθητικα στην αναπαρασταση κι εγω γελαω ακομη και τωρα που τα γραφω, παρολο που κοιμαμαι ορθη!!!!
    Η τελευταια συνεπιβατισσα ολα τα λεφτα...αρκει να μην ειναι διπλα μου!!:p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α γλυκιά μου, σ ευχαριστώ!

      Δίπλα σου δεν θα ναι, σε μένα θα ναι που τις τραβάω σαν τις μύγες...

      Διαγραφή
    2. Όχι βρε τρεμενς μου...ούτε διπλα σου!!! Τουλαχιστον όχι οι ίδιοι τύποι για να περιγραψεις κι άλλα!!!! :p

      Διαγραφή
  16. Και μετά απ'όλα αυτά τα ωραια,ειχες ακομα το κουράγιο να τελειώσεις με "άντε,βρε,καλό ταξίδι"!!!Γμτ την αντοχή σου,ρε:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο άνθρωπος είναι ευπροσάρμοστο ζώο, εδώ άντεξα τη βρώμα και τη μπίχλα στο στρατό (το 91, καταλαβαίνεις) η γριά θα με πτοήσει;

      Διαγραφή
  17. Δεν υπάρχει ισχυρότερο πολιτισμικό σοκ από τον καρβουνιάρη μάνα μου!
    Αν σ'αηδίασε η χλέπα, πάρε τα χειρότερα να παρηγορηθείς:
    Είμαι στο τελευταίο βαγόνι, στην τελευταία σειρά θέσεις, πριν την τελευταία τουαλέτα που ακριβώς δίπλα της έχει το τελευταίο ξεχωριστό πορτάκι για το νιπτήρα. Στο δε κομπαρτμάν, (τι έγραψα η ρουφιάνα..) είμαστε η διαφήμιση της Benetton. Εγώ, δύο κινέζοι, δύο γύφτοι, ένας ρώσος, κι ένας σκατόβλαχος ελληνικής κατά τ'άλλα κατασκευής, που σηκώνεται να πάει wc, ακριβώς με το που έχει μπει ο ένας γύφτος.
    Φυσικά τη βρίσκει κατειλημμένη, αλλά επειδή δε μασάει από τέτοιες λεπτομέρειες, καταφεύγει στο ακριβώς δίπλα πορτάκι, και κατουράει σαν κύριος στο νιπτήρα.
    Αν η ερώτησή σου είναι που το ξέρω εγώ, η απάντηση θα σ'αποτελειώσει: Δε μπήκε καν στον κόπο να ξεπλύνει το νιπτήρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχαχαχα

      άφησε εσάνς ο βλάχος, έτσι ρίχνει τα κορτσούδια και καμιά κατσίκα αν τύχει!
      Αυτό με τον καρβουνιάρη - τον τωρινό - το τραβάς αν ταξιδέψεις β θέση όπου είναι όλες οι φυλές του Ισραήλ και κάποιες άλλες που δεν τις ξέρουμε... έχω εμπειρία προ μηνών (μια φορά έκανα το λάθος να πάρω β θέση στο εν λόγω τραίνο), μια ιστορία άκρως εφιαλτική και αστεία που αναρωτιέμαι γιατί δεν την έχω μοιραστεί μαζί σας ακόμα... Μπαίνω σε ιδέες though

      ΥΓ το κομπαρτμάν με έστειλε!

      Διαγραφή
  18. 1)Η αγενής ηλίθια χοντρή με το φούξια κολάν έψαχνε απελπισμένα τα κεφτεδάκια του κοσμάκι. Σχεδόν την κάνω εικόνα! Μέχρι και το περπάτημα που βάζω στοίχημα ότι έμοιαζε με της αγαπητής πάπιας (τι την θυμήθηκα τώρα;; Πάπια Πεκίνου.. μιαμ μιαμ)
    2)Το σιδερένιο κομπολόι θα το κάνω κλύσμα στον επόμενο κάτοχο.
    3)Η γριά πουτάνα και ο καμένος τους έχω συναντήσει σίγουρα και εγώ. Από άλλο σταθμό όμως μπήκαν. Θεσσαλονίκη-Αθήνα με το αργό το 2009.
    4)Η γηραιά χλέπα υπάρχει και στα πλοία! Και κάθομαι εγώ αμέριμνη και πλέκω σαν μανιασμένη για να τελειώσω το δώρο κασκόλ της μάνας και έρχεται κάθε 3 και λίγο να με ρωτήσει πως κάνω την πλέξη. Μπλιαχ... γιατί πιάνει και το πλεκτό μου.
    Κατα τα άλλα όμως ότι πρέπει για δίαιτα! Θα την βάλω εκεί μπροστά από το ψυγείο για να αναγουλιάζω κάθε φορά και να φεύγω τρέχοντας από την κουζίνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, είναι αλήθεια ότι οι τραινότυποι κυκλοφορούν και σε άλλα μέσα, εμπλουτίζοντας τις ζωές μας και προσδίδοντας ενδιαφέρον... Μπορώ απλά να μην τους ξαναδώ γιατί αρκετό ενδιαφέρον απέκτησε η δικιά μου ζωή 2,5 χρόνια πάνω κάτω;

      Διαγραφή
  19. το κολάν έπρεπε να είναι μαύρο...να την κόβει λιγουλάκι την γλυκιά μου......μα φούξια?και κολάν και φούξια???
    τζίζους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγάπη μου γλυκιά, αυτή δεν ήθελε κολάν να κόψει, κόψιμο για κανά εξάμηνο ήθελε. Εναλλακτικά στον τόρνο

      Διαγραφή
    2. χαχχαχαχα..κλαίω από τα γέλια!!!

      Διαγραφή
  20. Τελικά αυτά τα ταξίδια με το τρένο είναι εμπειρίαααα!!
    Διευρύνουν τη συνείδησή μας όσο ένα ταξίδι στο Νεπάλ... και λίγα λέω..

    Υ.Γ Η δική μου ονείρωξη να σε δω να τρως την μπανάνα :-p
    Μάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο Νεπάλ μια χαρά περνάνε, εδώ τι κάνουμε...

      Δεν την έφαγα σου λέω!

      Διαγραφή
  21. Υ.Γ Τον τύπο με το κομπολόι μην τον γελάς... Πολύ πιθανόν το κομπολόι να το χρησιμοποιεί και για σεξουαλικό βοήθημα... γι'αυτό δε θέλει να το αποχωρίζεται... Ξέρεις τι πείνα πέφτει στην επαρχία???!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή