Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Ακράτεια;

Δεν κρατιέμαι σου λέω φιλενάδα, δεν κρατιέμαι να τελειώσει το 8ωρο να πάω τις συναντήσω για πρώτη μου φορά τις 2 τρελές φιληνάδες μου να τα πούμε και από κοντά, βρε δεν κρατιέμαι σου λέω. Εν τω μεταξύ απ τον ενθουσιασμό μου, ξύπνησα πρωί πρωί στις 6.30 και μπορεί να με βάλουν για νάνι στα γονατάκια τους, ξύπνησα νωρίς λοιπόν, νίφτηκα, έβαλα τα καλά μου και όξω απ την πόρτα. Με το ποδήλατο φυσικά φιλενάδα, με το ποδήλατο και αν βρέξει θα με τραβήξεις φωτό και θα κάνουμε μήνυση στο meteo για ψευδείς πληροφορίες οι οποίες εκθέτουν αθλητάς όπως του λόγου μου σε κινδύνους γριπιάσματος και ούτω καθεξής, και δεν το θέλω καθόλου το άτιμο το γρίπιασμα διότι έχω και ταξίδι την επαύριο σε όμορφο παραλιακό θέρετρο και πολύ θα θελα να βάλω το καινούριο μπανιερό μου το οποίο δεν έχω δει ακόμα και να το εγκαινιάσω δεόντως.

Εν τω μεταξύ στη δουλειά μάθανε πως γαμιόμαστε (συγνώμη κουμπάρα) πλακώσανε και οι γύφτοι. Εκεί που χτες καθόμουν και κυνηγιόμουν με τα περιστέρια, σήμερα ίσα που προλαβαίνω να σου γράψω 2 αράδες και αυτό γιατί περιμένω κάτι διευκρινήσεις, οπότε αν το λάβεις μισοτελειωμένο να ξέρεις ότι οι διορθώσεις ήρθαν, οι άτιμες. (ήρθαν αλλά ας περιμένουν, έχω και ανάρτηση να κάνω). Δεν κρατιούνται σου λέω οι αγαπημένοι πελάτες, δεν κρατιούνται και τα θέλουν ΟΛΑ ΤΩΡΑ κι ας τά χανε κανά χρόνο να τα κοιτάνε. Δε βαριέσαι ρε φιλενάδα, ας τελειώνουμε να ησυχάσουμε, απλά αυτό το άγχος των πελατών και των συναδελφισσών μην αργήσουν τη στιγμή που όλοι μαζί μέχρι πρότινος κυνηγιόμασταν με τα περιστέρια, δεν το εννοώ. Πες με ότι θες, ε, δεν το εννοώ.

Από την άλλη βέβαια είπα προχτές να κόψω λίγο το φαί και το έκανα για 1 ολόκληρη μέρα (λέμε τώρα γιατί ένα μικρό μικρό γλυκάκι το έφαγα, αφού μου το προσέφερε η αγαπημένη κουμπάρα η οποία είχε την τιμή να με δει να ποδηλατώ μέχρι το σπίτι της και με λυπήθηκε, να μην το έπαιρνα;), αλλά χτες το βράδυ δεν κρατήθηκα φιλενάδα, μόλις επέστρεψα ξεπαγιασμένος και μούσκεμα σπίτι, άλλαξα ρούχα και πήγα και πήρα 2 σουβλάκια. Με πίτα. Απ όλα. Και τα τσάκισα εν ριπή οφθαλμού. Και μετά άνοιξα την κατάψυξη να βγάλω τα μπιφτέκια για σήμερα και είδα ότι είχα παγωτό. Καϊμάκι. Δεν κρατήθηκα. Το φαγα. Όχι όλο, αλλά τό φαγα. Και σήμερα είχα το θράσος να ζυγιστώ. Άστο αγάπη μου, τι το θες τι το γυρεύεις, άστο να πάει στο καλό!

Δεν κρατήθηκαν και οι 2 αγαπημένες μου και ξανατσακώθηκαν. Κι εγώ στη μέση ίσα να με πιάσει το στομάχι μου γιατί δεν έχω με τι ν' ασχοληθώ συνέχεια. Αυτές οι 2 είναι τόσο ίδιες μάνα και κόρη που δεν μπορούν να συμβιώσουν, τους είναι απλά αδύνατον. Αδύνατον σου λέω. Και με βάζουν στη μέση και προσπαθώ να τις ηρεμήσω. Και τα καταφέρνω μέχρι στιγμής αλλά γίνεται το στομάχι μου κόμπος κάθε φορά. Κόμπος. Ουφ, τι να τις κάνω που τις λατρεύω αμφότερες. Τι να τις κάνω...

Δεν κρατιέται και η γλυκιά συνάδελφος και τρώει γλυκό μπροστά μου. Την ξεμπρόστιασα χτες και τώρα μόλις με ενημέρωσε ότι σε λίγο θα φάει κι άλλο. Άκου θράσος. Δεν κρατιέται με τις υπογλυκαιμίες της κι εγώ ίσα που κρατιέμαι να μην της το βουτήξω να το χλαπακιάσω να με κυνηγάει γύρω γύρω απ το γραφείο...

Και μέσα σε όλα μου έδωσε μια κοπελιά δροσερή σαν τα γάργαρα νερά φυλλάδιο για την Ακράτεια πρωί πρωί. Σε μένα. Και τη ρώτησα πόσο χρονών με κάνει γιατί κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό όταν μου πε ότι μπορεί να με αφορά. Εμένα. Και μου είπε 32. Και τη συγχώρεσα και το πήρα. Δεν κρατιόταν η μικρή σου λέω, δεν κρατιόταν!!! Κι εγώ δεν κρατιόμουν απ τη χαρά μου που μου έκοψε 9 ολόκληρα χρόνια!!!

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Τώρα βροχή




Πάλι καλά που δεν έβαλα την άσπρη τη βερμούδα φιλενάδα, με τέτοια βροχή και λασπουριά, μαύρη θα γινόταν η δύστυχη. Μα είναι δυνατόν κάθε μέρα το μεσημέρι να βρέχει; (Που είσαι βρε Coula να με υποστηρίξεις;) 

Και καλά χτες, έριξε έτσι λιγάκι, ίσα που με δρόσισε πάνω στο ποδήλατο και μετά όλα καλά. Γύρω στα 20 χιλιόμετρα έκανα ποδήλατο, τα 2 βροχερά, ένα 10% είναι ένα λογικό ποσοστό. Σήμερα, τι νεροποντή είναι αυτή; Άσε που ήμουν έξω για τσιγάρο κι έσκασε ένας κεραυνός σχεδόν πάνω απ το κεφάλι και με κοψοχόλιασε κι εμένα κι ένα περιστέρι δυστυχισμένο που τα χασε απ την τρομάρα του και πέταξε κατευθείαν πάνω στα μούτρα μου, τα γρήγορα αντανακλαστικά μου όμως με ώθησαν σε βουτιά αποτελεσματική και ναι μεν γλίτωσα το περιστέρι μ έχει πιάσει ο σβέρκος μου τώρα...

Το πρωί δε, είδα κάτι στον ηλεκτρικό που μου έκανε πολύ περισσότερη εντύπωση από τα 2 κουκλιά που κάθονταν πίσω μου κι έκανα ότι δεν τα κοίταζα για να μην τα τρομάξω τα δύστυχα πρωί πρωί. Έναν Πακιστανό ή Ινδό τόσο όμορφο όσο δεν θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω. Ο άνθρωπος ήταν κούκλος. Και πεντακάθαρος. Και καλοντυμένος. Και δεν μύριζε κρεμμύδι. Και δεν μίλαγε στο κινητό συνέχεια. Και δεν κουβαλούσε άδεια κουτάκια αναψυκτικού. Και ήταν απίστευτα όμορφος, ένα πρόσωπο τέλειο, ένα σώμα αγαλματένιο, τι να σου πω ρε φιλενάδα, αυτό δεν το περίμενα. Μετά κατέβηκε στη Ν. Ιωνία και είχαν ήδη κατέβει και τα προαναφερθέντα κουκλιά (ειδικά το ένα ήταν απίστευτο, τι μάτια Θεέ μου) και δεν είχα με τι ν' ασχοληθώ και άρχισα τα τηλέφωνα... (δεν ξέρω αν στο χα εξομολογηθεί αλλά είμαι τρελός ματάκιας μιλάμε, και όσο γερνάω γίνομαι χειρότερος, φοβαμαι ότι σε λίγα χρόνια θα αρχίσω να σφυρίζω στα τεκνάκια στο δρόμο και να με τρέχουν στο τμήμα).

Κοίταξα τώρα απ το παράθυρο και είδα ότι οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει, Παναγία μου δηλαδή, ελπίζω όταν φύγω να έχουν αποστραγγιχτεί τα όμβρια διότι θα γίνω μη σου πω πως... ευτυχώς που δεν πότισα το πρωί, δεν έχω βάλει πλυντήριο και δεν έβαλα την άσπρη τη βερμούδα (στο ξανάπα αυτό ε;), μια πτι (όχι και τόσο πτι) καρό φορώ με πανάκριβο πάνινο παπουτσάκι απ αυτά που έχουν μείνει από την εποχή των παχιών αγελάδων. 

Και μιας και είμαστε εκεί σκεφτόμουν το πρωί ότι τα 3 περασμένα χρόνια, του Αγ. Πνεύματος που ως γνωστόν φιλενάδα για μας τους ανθρώπους του Πνεύματος είναι αργία, ταξίδευα. 2 ταξίδια στο εξωτερικό κι ένα εντός αλλά ωραίο. (Μη με ρωτάς πριν 4 τι έκανα γιατί μέχρι πριν ένα λεπτό δεν θυμόμουν αλλά μόλις θυμήθηκα και συγχίστηκα). Φέτος βροχή. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Βροχή στο δρόμο, βροχή στην πόλη, βροχή στην τσέπη. 

Μια φορά θυμάμαι με καλοπλήρωνες, τώρα βροχή...

Υ.Γ. Κυρία Λαγκάρτ, δεν θέλω τη συμπάθειά σας, κανά ταληράκι σας περισσεύει; Τους πλήρωσα τους φόρους μου!

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Άν ραγίσει το γυαλί...

Αχ φιλενάδα, τι τραβάω να ξερες τι τραβάω, άγαλμα θα μου χες κάνει στην Πλατεία Ειρήνης που είναι το νέο trend της πόλης απ' ότι ακούω, γιατί εγώ δεν ξέρω, έχω να βγω για drink ούτε που θυμάμαι από πότε. Θα με ρωτήσεις το γιατί και θα σου απαντήσω ευθαρσώς. Απλά δεν μου λειψε βρε συ, δεν μου λειψε καθόλου το πάστωμα σε bars και clubs, την καταβρίσκω με φίλους και το μωρό σε κανα σπίτι, να τρώμε, να πίνουμε και να γκρινιάζουμε ότι ήρθε το καλοκαίρι και πως θα βγούμε στην παραλία και όλα αυτά τα φιλοσοφικά (Ούτε μαγιό δεν έχω πάρει ακόμα, δεν τολμώ σου λέω, θα πρέπει να πάρω εκεί στο Φαινόμενο στα XXL κανά τεντόπανο να κρύψω τη γύμνια μου στην αμμουδιά... άσε με σου λέω και ξαναμαναπεινάω).

Ένα θα σου πω κι ότι κατάλαβες κατάλαβες.

Άλλος για Ρόδο τράβηξε - πήγε - κι άλλος για Σαλονίκη. Ξενιτευόμαστε για τον φτερωτό τον έρωτα, θα μου πεις εντός των συνόρων ξενιτεμός είναι; Ναι μαντάμ, όταν δεν μπορείς να συνεννοηθείς για το άτιμο το σουβλάκι, ξενιτεμός είναι (πλάκα σου κάνω μικρή μου, τη Σαλονίκη δεν την αλλάζω με τίποτα). Κάποιοι σε λίγο δεν θ αλλάζουν τη Ρόδο - ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε, με ξέρεις δα - και θα μαστε όλη η παρέα σκορπισμένη στις 4 γωνιές της Ελλάδος να ερωτοτροπούμε. (Και στο λεγα κουμπάρα για το βοσκό στον Ψηλορείτη και τίποτα εσύ, κάτσε καλά γιατί θα σου βρω τεκνό στο Καστελόριζο και να σε δω πως θα πηγαίνεις, και όταν λέω τεκνό εννοώ τεκνό, να μην μπορείς ν αντισταθείς, όχι μέτριο πράμα, αλλιώς πως θα σ έχω στα καράβια δις μηνιαίως τουλάχιστον να τραμπαλίζεσαι;)

Τι έλεγα; Α ναι, για τη μοίρα μου τη μαύρη που δε λέει να μ' αφήσει 1 μέρα να χαλαρώσω, να ξεκουραστώ, να χαμογελάσω...

Ξυπνάω λοιπόν το Σάββατο στις 5 το πρωί να ετοιμαστώ να πάρω εκείνο το Υπέροχο Τρένο Που Πάντα Για Κάποιο Απροσδιόριστο Λόγο Αργεί, και κατά τις 6.20 βγαίνω ν αλλάξω θέση στο αυτοκίνητο γιατί θα έλειπα 3 μέρες και ήθελα να το βάλω κάπου πιο κοντά στο σπίτι (αν έβρισκα θέση).
Βγαίνω που λες, πάω στο σακαρακάκι μου και ανακαλύπτω με σοκ και δέος ότι κάποιο αχαρακτήριστο ον έχει πάρει μια κοτρώνα κι έχει σπάσει το πίσω τζάμι. Στην αρχή προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί, μετά είδα ότι είχαν ρίξει το πίσω κάθισμα για να έχουν πρόσβαση στο πορτ μπαγκάζ και να κλέψουν από μέσα:

•Τα βατραχοπέδιλα, τα οποία τα χω αγοράσει 6-7 χρόνια και τα χω χρησιμοποιήσει μια φορά μόνο στο Πήλιο που χα πάει κάτι χιλιόμετρα μέσα για να γυμναστώ και κουράστηκα και είχα και την Κούκου την τρελή μαζί, χωρίς βατραχοπέδιλα αυτή να ρχεται τσούκου τσούκου και οι άλλοι να καλούν την ακτοφυλακή για να μας μαζέψει γιατί μας είχαν χάσει απ τα μάτια τους. Επειδή λοιπόν ξέρω να κολυμπώ καλά και δεν το ξανακάνω τόσο βαθιά, δεν τα ξαναχρησιμοποίησα αν και κακώς γιατί σφίγγουν τις γάμπες και αποβάλλουν τις τοξίνες. Μετά κάνεις ένα τσιγάρο μόλις βγεις να τις ξαναπάρεις, μη μου ανησυχείς.

• Την ψάθα την μπλε ριγέ που δεν χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ γιατί προτιμώ εκεί που χει ξαπλώστρες και φρεντοτσίνους - ναι φιλενάδα, είμαι κι εγώ από Εκείνους...

• Σετ μάσκα-αναπνευστήρας, επίσης μάλλον αχρησιμοποίητο. Φοβούμαι δε, ότι μετά από τόσα χρόνια στο πορτ μπαγκάζ και με τη ζέστη που χουν φάει θα χουν λιώσει αμφότερα και θα χουν αλλάξει σχήμα.

• Ρεζέρβα και σετ γρύλος - αχρείαστα να ναι γιατί με τη σκόνη που χουν πιάσει οι ρόδες ούτε ο Σουγκλάκος δεν μπορεί να τις ξεβιδώσει.

• Πυροσβεστήρας, που άμα πιάσω (χτύπα ξύλο) φωτιά πιο πιθανό είναι να βγάλει κομφετί παρά αφρό μετά από τόσα χρόνια.

• Τρίγωνο κινδύνου το οποίο επίσης έχει λιώσει απ τη ζέστη κι έχει γίνει τραπέζιο της συμφοράς.

• Καλώδια για να παίρνεις ρεύμα από άλλες μπαταρίες (το μόνο χρήσιμο μέχρι στιγμής μαζί με τη ρεζέρβα).

• Φαρμακείο το οποίο δεν έχω ιδέα τι έχει μέσα, είμαι σίγουρος δε ότι και να ξερα δεν θα μου χρησίμευε.

• Μια ομπρέλλα θαλάσσης μπλε ριγέ επίσης σπασμένη την οποία απλά έχω βαρεθεί να πετάξω.

• Αυτο Εκεί Που Βάζεις Το Καλοκαίρι Στο Παρπρίζ και ανάθεμα κι αν το θυμάμαι ποτέ να το βάλω.

• Σκόνη, Χώμα, Αίμα, Δάκρυα και Ιδρώτα...

Αφού όπως αντιλαμβάνεσαι δεν είχαν κλέψει τίποτε απ όλα αυτά και δεν μπήκαν στον κόπο ν ανοίξουν το ντουλαπάκι μπροστά να πάρουν το διαολεμένο το ηχοσύστημα ή κάτι τσίχλες που χω εκεί μέσα αφημένες το μόνο που κατάφεραν ήταν να μου ανεβάσουν το αίμα στο κεφάλι πρωί πρωί και να με βάζουν σε διαδικασία να δω τι θα κάνω που ταξίδευα σε λίγο.

Ευτυχώς η λογική επρυτάνευσε και πήρα το τρένο ενώ ειδοποίησα την αδερφή μου την καλή να το αναλάβει. Κι έτσι κι έγινε, ήρθα σήμερα και το τουτού έχει όλα του τα τζάμια...

Α, κοίτα φιλενάδα, αν κάνεις ασφάλεια βάλε και θραύση κρυστάλλων γιατί σου τ' αλλάζουν τσάμπα με ένα τηλεφώνημα κι έτσι όπως είναι πια τα πράγματα, δυστυχώς, μας βλέπω να μας σφάζουν για 5 ευρώ και 2 κιλά ντομάτες...

Πάρε και τη νικήτρια, γιατί το αξίζει!




Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Της Παρασκευής το γάλα



Προσοχή, δημόσιος κίνδυνος, κοπέλα λυγερή με μακρύ πορτοκαλί φουστάνι, σε ασημένιο κουβά οδηγεί ως ημίτρελη στα στενά του Αμαρουσίου - τα οποία είναι πολύ στενά ρε φιλενάδα - και παραλίγο να παρασύρει καμπουριασμένη γραία η οποία διέσχιζε αμέριμνη με ηλιθιώδη ταχύτητα το δρόμο κι έσπευσα να αναρωτηθώ. Είναι εγκάθετη η πορτοκαλοφορούσα του Υπουργείου Οικονομικών και βάλθηκε να εξυγιάνει τα ταμεία μας τα ασφαλιστικά εξοντώνοντας ξερακιανές γραίες;

Εν τω μεταξύ, το πρωί στον ηλεκτρικό που είχε εκείνο το βαγόνι το λειψό, ξέρεις αντί για 6 έχει 5 βαγόνια [έμαθα προχτές το γιατί, έπιασα φιλίες με το σταθμάρχη και μου εξήγησε ότι με τις μετατάξεις πήραν τους μαστόρους του ΗΣΑΠ και τους πήγαν στα μουσεία -όχι, δεν επιδιορθώνουν τα αετώματα, τα φυλάνε, σαν εκείνη την κακομοίρα που μου φώναξε no posing please όταν πήγαν να με φωτογραφήσουν δίπλα σε μια Κόρη στο Παλαιό Μουσείο Ακροπόλεως κάτι φίλοι που έιχαν έρθει από Αμερική και δεν τρώγανε κρέας αλλά το παστίτσιο του Πρώην να το κάνανε -ο ένας εξ αυτών, call me princess, ήθελε και κέτσαπ να βάλει στο παστίτσιο αλλά δεν είχαμε και το φαγε σκέτο ο δύστυχος) τι έλεγα; α, ναι], και τρόμαξα να μπω γιατί όλοι είχαν πάει στο τελευταίο βαγόνι ενώ τα άλλα 4 ήταν άδεια και με βοήθησε ένα τεκνό να μπω τσίμα - τσίμα ο οποίος μου εκμυστηριεύτηκε - φωναχτά η αλήθεια είναι - ότι κάποιος κλάνει συνέχεια και άμα βρει ποιος είναι θα του γ.......ει ότι έχει και δεν έχει κι εγώ αναρωτήθηκα αν είχε φάει φασόλια για breakfast και γενικώς περάσαμε πολύ ωραία!

Παρόλα αυτά ο καιρός έχει τρελαθεί και μαζί του κι εγώ που αρνούμαι πεισματικά τα εξής
1. να απλώσω μέσα
2. να φορέσω παντελόνι και ουχί κοντοβράκι (βλ. βερμούδα)
3. να αφήσω το δίτροχο (βλ. ποδήλατο) στο σπίτι
4. να πάρω ομπρέλα
Τώρα, ποιος απ τους 2 θα νικήσει, θα δείξει!

Αύριο δε, θα πάρω το τρένο του ΟΣΕ που όλοι αγαπήσαμε, εκείνο το Εξπρές Που Δεν Φτάνει Ποτέ Στην Ώρα Του για να πάω στη φτωχομάνα μετά από σχεδόν 1 μήνα. Από τη μία δεν βλέπω την ώρα, από την άλλη σκεφτομαι το τρένο και ανατριχιάζω. Υποψιάζομαι ότι κι εκεί πήρανε διαφόρους και τους επήγαν στα μουσεία. Δεν εξηγείται πως ότι ξεχαρβαλώνει παραμένει άφτιαχτο. Ας το κλείσουν το διάολο να το πάρουμε απόφαση να μισθώνω τον Γκαρή της γειτονιάς να με πηγαίνει καβάλα τα 550 χλμ...  νισάφι πια!

Βέβαια γκρινιάζω για να γκρινιάζω διότι μόνο και μόνο που πηγαίνω Σαλόνικα μου φτιάχνει η διάθεση απίστευτα, άσε που κατά πάσα πιθανότητα θα έχουμε υλικό για post την Τρίτη που θα σου ρθω!

Οπότε φιλενάδα σήμερα κουράγιο, θα περάσει η μέρα, θα τα σιδερώσω και τα 2 πλυντήρια να μην τα χω για μετά και από αύριο Ντόλτσε Βίτα να σου πω εγώ. Μια στενοχώρια έχω μόνο, δεν πέρασε η δύστυχη Βουλγάρα στον τελικό της Eurovision και έχει πέσει σε κατάθλιψη και ζητάει παραπάνω για το σιδέρωμα και δεν βγαίνω ρε μανίτσα μου, έχω κι έξοδα αυτές τις μέρες!

Καλό Σαββατοκύριακο ομορφιά μου, ξεκουράσου και διασκέδασε! Και ας κερδίσει ο καλύτερος άυριο, μη μου σκας εσύ, εμείς δεν το παίρνουμε που να βγει το ξόμπλι που στείλαμε γυμνό να τρέχει στα Μπακού!!! (μα είναι όνομα πρωευούσης αυτό;)

Υ.Γ. 1 Όπως βλέπεις επανέρχομαι μην ανησύχεις, όλα καλά δεδομένων των συνθηκών

Υ.Γ.2 Μου λειψες ρε συ, το ξέρεις;

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

O Fortuna - Carmina Burana



Επειδή το αγαπούσες πολύ.
Επειδή ήμουν πάντα περήφανος για σένα.
Επειδή ήσουν Πατέρας.
Ο Πατέρας μου.

Καλό ταξίδι αγάπη μου γλυκιά, θα σε θυμάμαι πάντα μ' ένα χαμόγελο στην καρδιά, καλό σου ταξίδι μπαμπούλη μου, ελπίζω όταν έρθει εκείνη η ώρα να σε δω ξανά.

Θα σ' αγαπώ πάντα.

Σταμάτη-σε του ρολογιού τους δείκτες

Τι τραβάω ρε φιλενάδα, να ξερες τι τραβάω ο δύστυχος, άγαλμα θα μου έκαμες στην πλατεία Ειρήνης που μαθαίνω ότι είναι το νέο τρεντ στη νυχτερινή ζωή της πόλης.

Μετά από ένα ομολογουμένως δύσκολο βράδυ στο νοσοκομείο, ένα βάρβαρο πρωινό ξύπνημα πιασμένος εκεί να να που με πήρε ο ύπνος εξαντλημένο δίπλα στον πατέρα, από μια μάνα όπως πάντα μεσ στην ενέργεια (αυτή η γυναίκα που τη βρίσκει τόση ενέργεια και τόσο κέφι δεν μπορώ να καταλάβω πρωί πρωί και γενικώς) η οποία πριν πλύνω τα πλισεδαρισμένα μούτρα μου μ έβαλε να τη βοηθήσω να τον πλύνουμε το δύστυχο (ναι, το έκανα και αυτό, ξέρεις ε; στην ανάγκη όλα τα κάνει ο άνθρωπος κι ας μην το περίμενε ποτέ), έρχομαι σπίτι να ρημαδοπιώ έναν καφέ και να κάνω καμιά δουλειά πριν ξαναπάω το μεσημέρι και χαζολογάω στο net.

Και μαθαίνω απ τη Ρία ότι η Αθηνά εχειρουργήθη και έιναι μια χαρά και χαμογελάω και μετά βλέπω αυτό...

Βίκυ Σταμάτη
Βρίσκομαι στη φυλακή γιατί ερωτεύτηκα έναν πολιτικό

Και σταματούν οι χτύποι της καρδιάς μου.
Γιατί διαβάζω στην επιστολή της αγνής μάνας και συζύγου ότι τιμωρείται γιατί ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε έναν πολιτικό.
Γιατί της χρεώνουμε έναν γάμο που είχε μόλις 15 καλεσμένους
Γιατί της χρεώνουμε ένα σπίτι που πήραν με στεγαστικό δάνειο.

Και καταλαβαίνω το δράμα της. Καταλαβαίνω την κακία του κόσμου που έπεσε να φάει μια αξιοπρεπή οικογένεια που δεν έκανε τίποτα μεμπτό. Καταλαβαίνω εκείνο το άδολο κορίτσι, της όποιας μόρφωσης και κοινωνικού στάτους που ερωτεύτηκε έναν Άνδρα σαν τον Άκη, έναν γίγαντα, έναν ημίθεο, ένα στιβαρό πολιτικό κλπ κλπ κλπ γιατί η λίστα δεν τελειώνει εύκολα.

Και αναρωτιέμαι
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί πρέπει να τιμωρηθεί αυτή η σύζυγος και μάνα; Γιατί;
Και ραγίζει η καρδιά μου.
Και ματώνει η ψυχή μου.

Διότι μπροστά σ αυτό το δράμα, τίποτα σ αυτή τη χώρα - μη σου πω την υφήλιο - δεν είναι πλέον σημαντικό.

Εκτός ίσως της επερχόμενης Eurovision, ε; Ναι, εκτός από αυτό. Αλήθεια ποιο τραγούδι σ αρέσει; Εγώ ψηφίζω Δανία δαγκωτό κι ενημέρωσα από χτες τη μαμά ότι το άλλο Σάββατο δεν μπορώ να διανυκτερεύσω γιατί έχει το διαγωνισμό!!! Α επίσης μην ξεχάσω να σου πω ότι αν και σκόπευα να κάνω αφιέρωμα στο διαγωνισμό θα σε στείλω να διαβάσεις τα αφιερώματα του αγαπημένου πτηνού, είναι σίγουρα πολύ καλύτερα από αυτό που θα έκαμα εγώ. Έκαστος στο είδος του φιλενάδα!

(Αν σου έκαψα και τα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα που σου χουν απομείνει μη μου ανησυχείς, θα πάρουμε καινούρια, λεφτά άλλωστε υπάρχουν!)


Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Πώς;

Πώς να σε κάνω να γελάσεις όταν μετά βίας αναπνέω;

Πώς να σε κάνω να χαμογελάσεις έστω όταν η κούραση έχει καταβάλλει κάθε κύτταρο του σώματός μου;

Πώς να σε κάνω να τραγουδήσεις όταν οι μουσικές μου έχουν στερέψει;

Πώς να σου ψιθυρίσω αγαπημένα λόγια όταν ακόμα και το ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου είναι επώδυνο;

Πώς να σου δώσω ελπίδα όταν έχω χάσει τη δικιά μου;

Πώς να σου δώσω κουράγιο όταν το δικό μου έχει στερέψει;

Πώς;

Όταν έχει απομείνει μόνο κούραση δεν μπορώ να κρυφτώ άλλο, δεν μπορώ να χαμογελάσω, δεν μπορώ να αστειευτώ, χρειάζομαι λίγο χρόνο να συνέλθω, να αναλάβω δυνάμεις, χρειάζομαι λίγη ενέργεια ζωτική γιατί η δικιά μου στέρεψε, χρειάζομαι κάτι να με κάνει να σκαρφαλώσω πιο ψηλά στην ανηφόρα. Είμαι τόσο κουρασμένος ρε καρδιά μου κι έχω μακρύ δρόμο μπροστά μου, μακρύ και δύσκολο και βαρυγκομώ, ντροπή μου το ξέρω αλλά βαρυγκομώ.

Ελπίζω αύριο να μην πονάω τουλάχιστον για ν' αντέξω. Γιατί απλά πρέπει. Γιατί δεν έχω άλλη επιλογή.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Never Enough



Σήμερα ξύπνησα 6.20 το πρωί.
Χωρίς λόγο.
Ήπια καφέ.
Μετά βαριόμουν και έπλυνα το μπαλκόνι.
Πότισα τα λουλούδια.
Έκανα μπάνιο.
Πήρα το ποδήλατο.
Ήρθα στο γραφείο.

Πριν 5 λεπτά βγήκα για τσιγάρο.
Σε 5 λεπτά θα φύγω (πτώμα).
Και βρέχει.
Δεν ψιχαλίζει, βρέχει.
Βρέχει και φοράω βερμούδα και κοντομάνικο, βρέχει και τα παπούτσια είναι πάνινα, βρέχει και θα γίνω μούλια.

Κι έχω βάρδια μετά.
Και βρέχει.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ ΑΠ ΤΟ ΠΡΩΙ ΝΑ ΝΤΥΘΩ ΑΝΑΛΟΓΩΣ; Διότι η γκαντεμιά δεν είναι ποτέ αρκετή...

(Τουλάχιστον δεν έχω απλώσει)

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Η αγάπη όλα τα ελπίζει

Έλα ρε φιλενάδα που είσαι; Με τούτα και με κείνα χαθήκαμε ρε συ, δεν πρόλαβα ούτε να σου γράψω, ούτε να σε διαβάσω ούτε τίποτα... τι να πω, τέτοιο πήξιμο δεν το περίμενα πραγματικά.

Όλη η προηγούμενη βδομάδα ήταν βουτηγμένη στο δράμα, δεν εννοώ το πολιτικό δράμα που ζούμε όλοι μας ό,τι κι αν ψηφίσαμε, αυτό προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, δεν προκάμω βρε πουλί μου να παρακολουθήσω ποιος θέλει κυβέρνηση συνεργασίας, ποιος δεν θέλει, ποιος έστειλε επιστολή, ποιος τη διάβασε, ποιος την υπέγραψε, ποιος τη μονόγραψε, ποιος την παραδέχτηκε, ποιος τη διέψευσε, ποιος ηγέρθη, ποιος κάθισε σε καρέκλα, ποιος οκλαδόν, ποιος κρεμάστηκε ανάποδα απ το πολύφωτο και ποιος έφερνε σβούρες. Άμα βγάλουμε άκρη ενημέρωσέ με γιατί δεν προκάμω σου λέω.

Δεν σου μιλάω ούτε για το δράμα της μάνας, της Κάρλας βρε, της Καρλίτσας της γλυκιάς, που δεν είδε το αστέρι της να προεδρεύει ξανά, πάνε οι χλιδές, πάνε τα εξώφυλλα, πάμε γι άλλα Κάρλα μου γιατί προκοπή με τον κοντό δεν βλέπω. Μήπως να γλυκοκοίταζες τον Μόντι; Άστο καλύτερα γιατί είσαι και γκαντέμω και με το που θα τον τυλίξεις θα τον εχάσει τον πρωθυπουργικό θώκο ο δύσμοιρος - αν και κάτι μου λέγει ότι αν τον χάσει δεν θα σκάσει ο συγκεκριμένος, με το ζόρι παντρειά του κάμανε, κάτι σαν τον δικό μας εδώ να να που περιμένει πότε θα κάνουμε κυβέρνηση προσωπικοτήτων να ξαλαγράρει που άσπρισε σε 5 μήνες ο χριστιανός.

Αλήθεια, όταν λέγουσιν κυβέρνηση προσωπικοτήτων τι ακριβώς εννοούν; Ποιες προσωπικότητες και από ποιους χώρους θα επιλεγούν πρώτον και θα δεχτούν δεύτερον να μας αναλάβουν; Θα είναι απ τον καλλιτεχνικό χώρο; Παίζει δηλαδή Απόβλητη πρωθυπουργός και wannabe Απόβλητη - λέγε με Δέσποινα - υπουργός οικονομικών; Αννίτα Πάνια στο εξωτερικών και Κατέλης στο Παιδείας; Κυρία Ελισσάβετ (ζει αυτή άραγε;) στο Πολιτισμού και κα Πατσιούρα στο Αμύνης να εμψυχώνεται το στρατευθέν δυναμικό; Δεν ξέρω, περιμένω διευκρινήσεις, αν μου προτείνουν εμένα πάντως δεν το βλέπω φιλενάδα, δεν αδειάζω καθόλου αυτόν τον καιρό, είπαμε προσωπικότητα προσωπικότητα αλλά οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ.

Ούτε για κείνο το δράμα που περνά η αγαπημένη μου Άγκελα η οποία εκεί ψηλά στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία ( ή μήπως στη Βόρεια Βεστφαλία - Ρηνανία; Πάντως Βόρεια Κορέα δεν ήταν - του πισωγλέντη, θα το θυμόμουν) επήρε σε ψήφους και ποσοστά τα καλαμπαλίκια των ψηφοφόρων - διότι τα δικά μου τα χω για πιο όμορφα προσωπάκια, συγνώμη Άγκελά μου αλλά έτσι είναι, και τώρα ζει το δράμα της και έχει κι εκλογές του χρόνου και δεν ξέρει που θα την βγάλει ο δρόμος. Αγαπημένη μου μη μου ανησυχείς, θα σου πω εγώ η προσωπικότητα που θα σε βγάλει, στο δρόμο του κοντού να πετάτε βοτσαλάκια σε καμιά λίμνη στη Βεστφαλία, κι αν δεν έχει λίμνη εκεί θα σε πάμε στα Γιάννενα να κάμεις την κυρά Φροσύνη.

Ούτε για εκείνο το δράμα του μικροδικτατορίσκου του λατρεμένου μου που αφού συγκέντρωσε όλα τα μπρατσωμένα και τρομαχτικά και τα βαλε να φωνάζουν ΕΓΕΡΘΗΤΩ τα αναλφάβητα (βρε πασά μου, άμα θες να φωνάξεις κάτι δημοσίως μάθε πρώτα να το λες σωστά, κάντο πρόβα στον καθρέφτη βρε κουκλί μου, μη γινόμαστε ρεζίλι των σκυλιών) και μετά το μάζευε φοβισμένος ο δυστυχισμένος κι έκατσε κι ο Βλάχος οκλαδόν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και μάζευε τις σκούλες απ το χαλί με τον κώλο. Βρε ψυχή μου, που είναι η πυγμή σου; Νομίζεις ότι ο Αδόλφος θα το κατάπινε αυτό; Σαπούνι θα τον είχε κάνει το Βλάχο να καθαρίσει το χαλί σε βάθος. Άντε από κει με σύγχισες...

Όχι φιλενάδα, άλλα δράματα ζω εγώ, άλλα, πιο σημαντικά για μένα αλλά δεν θα σε κουράσω με αυτά, είναι ακόμα αμφίβολες οι εξελίξεις, εξ ου και τα δράματα. Όμως τη βδομάδα που πέρασε ένα πράγμα επιβεβαίωσα. Η αγάπη κάνει θαύματα φιλενάδα, θαύματα!

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Περί Τυφλότητος


Που είσαι ρε φιλενάδα; Πως τα δες τ' αποτελέσματα; Είσαι ικανοποιημένη; Τι; Δεν το περίμενες το ποσοστό των νεοδικτατορίσκων; Εξεπλάγης; Αλήθεια ρε φιλενάδα; Γιατί;

Εγώ θα σου ομολογήσω ότι δεν εξεπλάγην καθόλου και άσε με να σου ξετυλίξω πολύ απλά το σκεπτικό μου το οποίο ίσως είναι απλοϊκό γιατί όπως γνωρίζεις ούτε πολιτικός αναλυτής, ούτε δημοσιογράφος είμαι, ένα απλό παιδί της διπλανής πόρτας, με την όποια μόρφωση και καλλιέργεια διαθέτω, πως θα μπορούσα εγώ να μη νιώσω σεβασμό για εκείνον τον άνδρα και να αμφισβητήσω τις όποιες αποφάσεις και πράξεις του μπροστά στο δέος εκείνο - ώπα ώπα, από αλλού είναι αυτό, η απεργός πείνας το πε και όχι εγώ, απλά ταυτίστηκα ρε φιλενάδα, τι να κάνω, ένα αχλάδι έφαγα ο δύστυχος και ζαλίζομαι απ την πείνα... τι έλεγα λοιπόν; Α ναι, η προσωπική μου άποψη για το χυδαίο -κατά τη γνώμη μου πάντα- γεγονός της εισόδου με μεγάλο ποσοστό του Πλατινέ Μουχρώματος στη γλυκειά μας τη Βουλή.

Πριν κάμποσα χρόνια, όχι και τόσα πολλά ώστε να μη γνωρίζουμε και να έχουμε ξεχάσει, η χώρα μας υπέστη μια "Επανάσταση", μια Χούντα βρε αδερφέ, μια Δικτατορία με σήμα το πουλί (γιατί άλλο το πουλί του ναύτη, άλλο του καντηλαναύτη - οπότε πόσο μάλλον αν είναι του Δικτάτορα, φλεγόμενο το πουλί), η οποία διήρκησε 7 χρόνια. Επί 7 ολόκληρα έτη λοιπόν η Ψωροκώσταινα κυβερνήτο από χυδαίους δικτατορίσκους, μικρούς κομπλεξικούς τυρράνους, οι οποίοι μέσω των οργάνων και οπαδών τους υποδούλωσαν, βασάνισαν κι εξευτέλισαν έναν ολόκληρο λαό, ένα λαό ναι μεν περήφανο και αγωνιστή, αλλά ταυτόχρονα διχασμένο σε διάφορα πολιτικά διλλήματα. Κι εδώ έρχεται η λέξις κλειδί. Όχι το βασάνισαν, ούτε το υποδούλωσαν. Το οργάνων. Ναι αυτή η απλή λεξούλα. Τα όργανα των βασανιστών.

Αυτοί λοιπόν οι συμπολίτες μας που με τον έναν ή με τον άλλων τρόπο ευεργετήθηκαν από το κατάπτυστο καθεστώς είναι λογικό αν μη τι άλλο και κρυφά και φανερά να υποστηρίζουν αυτό το οποίο τους ευεργέτησε, τους τάισε, τους βόλεψε όσο κι αν αυτό είναι στην τελική ένα αδηφάγο τέρας που για να ταίσει τα παιδιά του ξεψαχνίζει πολλαπλάσιο αριθμό ανθρώπων, ντροπιάζει κάθε έννοια ανθρωπισμού και δημοκρατίας. Κι αν μου πεις ότι που ήταν τόσα χρόνια αυτοί οι άνθρωποι, τι ψήφιζαν και δεν τους ξέραμε, δεν τους είχαμε καν υποψιαστεί, θα σου απαντήσω πως πιστεύω ότι όλα αυτά τα χρόνια είτε καταπιέζονταν ψηφίζοντας δεξιό κόμμα - τη Μεγάλη Παράταξη του Αντώνη, που τότε δεν ήταν του Αντώνη, ήταν κάποιου άλλου, είτε εκείνη την ΕΠΕΝ, είτε αργότερα προσχώρησαν στο ΛΑΟΣ αν πραγματικά ένιωθαν ότι τους εξέφραζε. Και μην ξεχνάς ότι η παλιά γενιά εκείνων των ανθρώπων έιχε και απογόνους, φυσικά επηρεασμένους από τους παλαιούς όπως γίνεται πάντα.

Από τη στιγμή όμως που τα πράγματα στην πολιτική άλλαξαν κατά πολύ και ο σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ με το φιλελεύθερο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έγιναν ένα και το αυτό, οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν - μπορούσαν να ψηφίσουν την Τέως Μεγάλη Παράταξη για τον απλούστατο λόγο ότι πλέον δεν τους εξέφραζε. Και από τη στιγμή που το ΛΑΟΣ συγκυβέρνησε για όσο συγκυβέρνησε μαζί τους, δεν τους εξέφραζε επίσης. Οπότε τι πιο λογικό να μην τηρηθούν πλέον ούτε τα προσχήματα και να ψηφίσουν αυτό που τους εκφράζει ή που νομίζουν ότι τους εκφράζει; Διότι τι ξέρουμε για το Πλατινένιο Μούχρωμα; Τίποτα. Δεν βγήκε κανείς στην τηλεόραση εκπρόσωπός του να μας διαφωτίσει, να μας στρέψει προς αυτό ή εναντίον του. Τώρα το γιατί, ακούγεται ότι δεν δέχτηκαν οι ίδιοι, ίσως γιατί ήξεραν ότι δεν θα κρατήσουν σε πολύ ξεσκόνισμα, η μάσκα των προστατών που προσπάθησαν να πουλήσουν πριν τις εκλογές θα αναγκαζόταν να βγει αν τους περιελάμβανε κάποιος έμπειρος και σωστός δημοσιογράφος...

Βέβαια, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν ψήφισαν μόνο οι Φιλοπουλικοί το Πλατινένιο Μούχρωμα. Όχι. Κάποιοι ψήφισαν γιατί ζώντας σε περιοχές προβληματικές από εγκληματικότητα και ανεργία, σε δοκιμασμένους δρόμους μέσα σε ένα κράτος ανάλγητο που δεν σέβεται και δεν υπολογίζει στο ελάχιστο τον πολίτη, βαρέθηκαν να ακούνε θα θα θα θα θα θα θα και αποφάσισαν - βλακωδώς κατ εμέ- να δώσουν την ψήφο τους σε προστάτες. Κάποιοι ίσως από περιέργεια. Κάποιοι για πλάκα και ούτω καθεξής. 

Εν τω μεταξύ, αν κάτσεις και ρωτήσεις γνωστούς, φίλους, συγγενείς, όλο και κάποιος θα έχει κάνει το ατόπημα. Ξέρεις ε; Δεν κατέβηκαν τέρατα απ τον Άρη να ψηφίσουν, εγώ, εσύ και γνωστοί και φίλοι μας ψήφισαν. Τραγικό; Ναι. Αναμενόμενο; Απόλυτα. 

Γιατί; Γιατί έτσι. Τώρα να δούμε τι θα τους κάνουμε κι αυτούς που φορτωθήκαμε, δεν μας έφταναν όλοι οι άλλοι....

Α, και που σαι Αλέκα, μια κουβέντα μόνο επειδή σ αγαπώ πολύ, με τα συνεχόμενα όχι δεν κερδίζεις ψήφο ούτε πας μπροστά. Με τα συνεχόμενα όχι χαίρεται ο Αλέξης και καλά κάνει. Νυσάφι πια.

Υ.Γ. Άσχετο αλλά θέλω να το αναφέρω. 
Αξιέραστε κε Βαλλιανάτο, διάβασα κάπου και δεν θυμάμαι που, ότι έγραψες στο φατσοβιβλίο σου πως ο εκλιπών Μητροπάνος ήταν ομοφοβικός. Μου δημιουργήθηκαν οι εξείς σκέψεις ως αδερφή που σέβομαι τον εαυτό μου.
α. Χέστηκε ο Πολύδωρος Γρηγόρη παιδί μου
β. Χέστηκε η Φατμέ
γ. Χέστηκα κι εγώ που μου άρεσε ο μακαρίτης
δ. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε
ε. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται ούτε γύρω απ το δικό σου κώλο, ούτε γύρω απ το δικό μου. Έχει κι άλλα πράγματα να κάνει. Ασχολήσου με ό,τι σε παίρνει και άσε το συγχωρεμένο στην ησυχία του.

Υ.Γ.2 Και για να δικαιολογήσω εντελώς τον τίτλο να σου πω ότι σήμερα παραλίγο να τυφλωθώ από κομμάτι καπνού που μπήκε στο μάτι μου πρωί πρωί και είδα κι έπαθα να το βγάλω. Τέτοιο πόνο στο μάτι δεν έχω ξαναπεράσει, άστα φιλενάδα, τον πειρατή θα παίζαμε στο τέλος... (επίδομα μονοφθαλμίας υπάρχει; Λέξη τέτοια υπάρχει;)

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Ελλήνων Έργα

Σήμερα πήρα μια ορχιδέα.
Μωβ.
Πανέμορφη.

Σήμερα ήξερα πως θα ναι δύσκολη μέρα, μάλιστα ήταν πιο δύσκολη και πιο κουραστική απ' ότι είχα υπολογίσει, καταλήγοντας τώρα ν' ακούω το Δερβίση έχοντας πονοκέφαλο και μετά απ αυτό Ανθρώπων Έργα, Λαϊκά και ούτω καθεξής μέχρι να τελειώσει το όμορφο δισκάκι που χω χρόνια ν' ακούσω.

Σήμερα έκανα πράγματα κουραστικά αλλά δε με νοιάζει.
Σήμερα είδα το μισθό μου ακόμα πιο κουτσουρεμένο απ' ότι περίμενα αλλά δε με νοιάζει.
Σήμερα έχω την ανησυχία αν την επόμενη βδομάδα θα χω δουλειά αλλά δε με νοιάζει.

Γιατί πήρα μια ορχιδέα.
Μωβ.
Πανέμορφη.

Και γιατί αύριο θα δουν τα δικά μας έργα.
 Ελλήνων Έργα.
Κι ελπίζω να είναι αλλιώτικα απ' ότι τους έχουμε συνηθίσει.
Πολύ διαφορετικά.
Σήμερα θα χαμογελάσω γιατί ακόμα ελπίζω στο αύριο και γιατί πήρα μια ορχιδέα.
Μωβ.
Πανέμορφη.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Ακούσατε ακούσατε!

Τα μαθες φιλενάδα; Άσε με πια, μη βάλω μια μπουκιά φαϊ στο στόμα, τότε θα σκάσουν όλα. Δεν τα μαθες; Ε, κάτσε, κάτσε σου λέω γιατί δε νομίζω να τα αντέξεις έτσι απλά αυτά τα νέα, κάτσε εκεί στη μπερζέρα κι άκου.

Η Κάρλα - τι ποια Κάρλα βρε σύ, μία είναι η Κάρλα, η Κάρλα του κοντού - διακόπτει λέει το θηλασμό. Σοκ; Δέος; Μόνο; Το θέμα είναι γιατί τονε διακόπτει. Για να συμπαρασταθεί στον κοντό, ε, συγνώμη στον κο Σαρκοζί, Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, στεφάνι της, κολώνα του σπιτιού της και φως των ματιών της, τσαντσαμίνι της και μπουγαρίνι της με όρους επτανήσιους, άντρα των ονείρων και της ζωής της, ψυχή της ψυχής της και τζόγια της, στις επερχόμενες εκλογές. Συγκλονιστικό δεν είναι;

Βέβαια, I cant help but wonder, σε τι ακριβώς θα ωφελήσει η διακοπή θηλασμού την προεκλογική πορεία του σιορ Τάπα; Διερωτώμαι φιλενάδα, σπάω το άδειο κεφάλι μου, πληττομαι και φρίττω και απάντηση δεν έχω... Θέλει μήπως να δώσει ένα δείγμα ενίσχυσης της οικονομίας αγοράζοντας γάλα εμπορίου για το υψηλό μικρό; Μήνα θέλει να δώσει γροθιά στο μεταναστευτικό διότι ως γνωστόν αλλοδαπή και η Πρώτη Κερά της Γαλατίας, οπότε σου λέει δεν θα δίνω εγώ στο παιδί μου γάλα ιταλικό, δεν θα μείνει μετανάστης στο χώμα το γαλλικό (κάνει και ομοιοκαταληξία φιλενάδα, ελπίζω να το πρόσεξες - αν το επενδύσουμε με επαναστατικής φύσεως μουσική να δεις τι ωραία θα άδεται στις συγκεντρώσεις του Μπόζο).

Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να ξέρω γιατί από την ώρα που το έμαθα, την ώρα που χλαπάκιαζα τα υπέροχα μακαρονάκια μου με ανοιξιάτικη σάλτσα δικής μου εμπνεύσεως και παρασκευής, παράτησα το πηρούνι χάμω, σκούπισα το σαλτσωμένο μου στόμα και άρχισα τα υπεραστικά. Αλλά φευ δεν το σηκώνει το τηλέφωνο η όμορφη Κάρλα. Υποψιάζομαι ότι πήγε Σκλαβενίτη για να πάρει γάλα στο μωρό και ξέχασε το κινητό σπίτι.

Εν τω μεταξύ, συγκλονισμένος ακόμα από την πρώτη είδηση, βλέπω ότι εκτός αυτού, αποχώρησε και από το Ντιμπέιτ Κοντού - Ψηλού, μάλλον γιατί δεν άντεξε να βλέπει το ζουζουνάκι της να γελοιοποιείται. Μην το γελάς φιλενάδα, μην το γελάς καθόλου. Ξέρεις τι είναι να κινδυνεύει να γκρεμιστεί το έτερόν σου ήμισυ από τα βάθρα στους βόθρους κι εσύ, μικρομάνα γαρ να μπαίνεις στη διαδικασία αλλαγής συντρόφου Α Μ Ε Σ Α; Γιατί ρε φιλενάδα, είπαμε κι ας βγω ψεύτης, έρωτας έρωτας, αλλά και ο θρόνος θρόνος. Κοντό χωρίς θρόνο τι να τον κάνεις; Για τα σοβατεπιά βάζεις και τη Φιλιππινέζα. Έτσι δεν είναι ρε φιλενάδα;

Όπως βλέπεις ασχολούμαι με την αγαπημένη μου Κάρλα γιατί στα εγχώρια δεν βρήκα κάτι πικάντικο, αηδιαστικά πολλά, πικάντικο ουδέν!

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Ακολουθεί Πολιτική Διαφήμιση

Άκου να σου πω ρε φιλενάδα τι έπαθα χτες το μεσημέρι πρωτομαγιάτικο... Κοίταζα αθώα τηλεόραση, εκεί λίγο μετά το φαγητό που ευτυχώς για τους γευστικούς μου κάλυκες και δυστυχώς για την κατεστραμμένη σιλουέττα μου, ήταν μπόλικο, πεντανόστιμο και άκρως λιπαρό, και ακολουθεί Πολιτική Διαφήμιση. Κι εκεί που πάλευα να χωνέψω και να συμμαζέψω τη χοντρή και γυμνή μου λόγω ζέστης κοιλιάς, πέφτει η Πολιτική Διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν θα σου κρύψω ότι την είχα ξαναδεί, κάπου εδώ στο ιντερνέτι, σε μικρή οθόνη σε ακόμα μικρότερο πλαίσιο και πίστεψέ με δεν μου είχε κάνει καμία εντύπωση. Τώρα όμως την έβλεπα

α. Σε οθόνη μεγάλη κι επίπεδη (πως λέμε Ιντεραράπικαν - Μεγάλη και Σίγουρη;)
β. Φρεσκοσκασμένος απ το φαϊ
γ. Λιγάκι νυσταγμένος, μαχμουρλής θα τολμούσα να πω μιας κι έκανε ζέστη
δ. Ημίγυμνος οπότε σε μειονεκτική θέση εκ των πραγμάτων

και ξεκινάει το ταινιάκι με όλες αυτές τις αναρωτήσεις των τάχα συμπολιτών μας, και βγαίνει ο Μεγάλος, ο Ψηλός, ο Αν Δεν Βγω Πρωθυπουργός Θα Κρατήσω Την Αναπνοή Μου Μέχρι Να Σκάσω, ο mister Αυτοδυναμία, ο mister Ισχυρή Εντολή και μου μιλάει κοιτώντας με στα μάτια. Εμένα. Μόνο εμένα προσωπικά, εμένα που χαϊδεύω τη δύστυχη κοιλίτσα μου, εμένα που έχω ιδρώσει πάνω στον καναπέ με τα ακόμα χειμερινά καλύμματα γιατί η ζέστη ήρθε νωρίς, εμένα που με ξέρω τόσο λίγο, εμένα π' αγαπώ τόσο πολύ. Και εκεί που σκέφτομαι να πάρω το νήμα το οδοντικό να βγάλω τη μπριζόλα απ το δόντι κοκκαλώνω σαν ελάφι (θα θελες χοντρέ) στα δυνατά φανάρια διερχόμενου αυτοκινήτου, σαν τρωκτικό στο βλέμμα της κόμπρας, και τον ακούω. Τον ακούω να μου εξηγεί, να προσπαθεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να με κάνει να νιώσω την ανάγκη να τον ψηφίσω, να με πείσει να τον εκάμω αυτοδύναμο. Εμένα. Ναι, εμένα και μόνον εμένα.

Κι εκεί που κάνει παύση και το οξυγόνο αρχίζει να ξαναρέει στις παγωμένες φλέβες μου, κάνει η κάμερα γκρο πλαν και γυρίζει το σβέρκο του και από προφίλ - άιφνης - με ξανακοιτάζει με Αυτό Το Πεινασμένο Βλέμμα και μου λέει κάτι άλλο προτού καν πάρω ανάσα. Δεν έχει σημασία τι. Σημασία έχει πως...

Φρίκαρα φιλενάδα. Πάγωσε ξανά το αίμα μου, πιο πολύ αυτή τη φορά, ένιωσα σχεδόν όπως τότε που έβλεπα εκείνο το Τρόμου στο σινεμά που απ την τρομάρα ούρλιαξα και μετά έκανα 2 βδομάδες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, και πίστεψέ με έκανα αρκετή ώρα να συνέλθω. Κάθε λογική σκέψη είχε εξαφανιστεί απ τον έντρομο εγκέφαλό μου και γυρίζοντας στο αθώο έτερον ήμισυ είπα ψελίζοντας:

"Αναρωτιέμαι πως να είναι ο Πρόεδρος στο κρεββάτι"
"Να πάρεις την Απόλυτη να μάθεις"

Αντιλαμβάνεσαι το σοκ μου όταν αντιλήφθηκα τι είχα ξεστομίσει. Πρέπει να σου ομολογήσω όμως ότι παρόλο το σοκ συνέχισα για κάμποση ώρα να αναρωτιέμαι.
Να ναι τρυφερός; Να ναι χυδαίος; Να είναι σαδιστής; Να ναι μαζοχιστής; Να διαρκεί πολλή ώρα; Λίγη ώρα; Μέτρια χρονική περίοδο; Να είναι ποδολάγνος; Να του αρέσουν τα σέξι εσώρουχα; Να φοράει Aussieboom? Palco? Calvin Klein? Μινέρβα; Τίποτα;
Ανησυχώντας πολύ για τη λογική μου προσπάθησα να αναπτύξω το θέμα μετά του συζύγου ο οποίος όμως έκανε ότι δεν ακούει. Υποθέτω ότι το έκανε για να διαφυλάξει τη λογική στο μυαλό του και το φαγητό στο στομάχι του. Εκτός αν ζήλεψε. Δεν ξέρω.

Εσύ τι νομίζεις βρε καρδιά μου; Πως να ναι στο κρεββάτι ο wannabe Αυτοδύναμος; Δεν αναρωτιέσαι;

Υ.Γ. Ο Μάης μπήκε, καλό μήνα κούκλα μου, ελπίζω να το πιασες καλά το Μαγιόξυλο και να μην ήταν πολιτικού.
Υ.Γ.2 Στο τρένο μου επιτέθηκε τραπεζάκι ενώ εδώ περιστέρι. Γιατί;